ಪುಟಗಳು

31 ಮಾರ್ಚ್ 2022

Mankuthimmanakagga-181-200

ರಸಧಾರೆ -181

ಕ್ಷಣವೊಂದರೊಳೆ ಪೂರ್ತಿ ಕೊಲ್ಲುವುದು ಯಮಶೂಲ I
ಕ್ಷಣವನುಕ್ಷಣ ಕೊಲ್ಲುವುವು ಮೋಹಮಮತೆ II
ಕುನಿಕೆಯನು ನಿನ್ನ ಕೊರಳಿಗೆ ಹೂಡಿ ಚಿರಕಾಲ I
ವಣುವಣುವೆ ಬಿಗಿಯುವುವೋ – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ II

ಕ್ಷಣವೊಂದರೊಳೆ = ಕ್ಷಣ + ಒಂದರೊಳೆ // ಕ್ಷಣವನುಕ್ಷಣ = ಕ್ಷಣ + ಅನುಕ್ಷಣ// ವಣುವಣುವೆ = ಅಣು + ಅಣುವೆ

ಯಮನ ಶೂಲ ಕ್ಷಣ ಮಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಒಂದೇ ಬಾರಿ ಕೊಲ್ಲುವುದು. ಆದರೆ ಈ ಜಗತ್ತಿನ ಮೋಹವು ನಮ್ಮಕುತ್ತಿಗೆಗೆ ಕುಣಿಕೆ ಹಾಕಿ ಅನುದಿನವೂ ಕ್ಷಣ ಕ್ಷಣವೂ ನಮ್ಮನ್ನು ಸೆಳೆಯುತ್ತಾ ಕೊಲ್ಲುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ ಎಂದು ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಈ ಕಗ್ಗದಲ್ಲಿ ಪ್ರಸ್ತಾಪಮಾಡುತ್ತಾರೆ.

ನಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನಾವು ಬಹಳಷ್ಟು ವ್ಯಕ್ತಿ ವಿಷಯ ಮತ್ತು ವಸ್ತುಗಳಿಗೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡಿರುತ್ತೇವೆ. ಕೆಲವಕ್ಕೆ ನಮ್ಮ ಇಷ್ಟದಿಂದ ಮತ್ತೆ ಕೆಲವಕ್ಕೆ ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ! ದೈಹಿಕ, ಮಾನಸಿಕ ಮತ್ತು ಭೌತಿಕ ಸಂಭಂದಗಳಿಂದ ನಮ್ಮ ನಂಟು ಈ ಜಗತ್ತಿನೊಂದಿಗೆ ನಮ್ಮ ಹುಟ್ಟಿನಿಂದ ಅಂತ್ಯದವರೆಗೆ ನಿರಂತರ. ಅನ್ಯ ಮಾರ್ಗವಿಲ್ಲ. ಇದು ಸರಿಯೇ ಎಂದು ಯೋಚಿಸಿದರೆ, ಹೌದು ಈ ಬಂಧಗಳಿಲ್ಲದೆ ಇದ್ದರೆ ಬದುಕು ನೀರಸವಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಯಾವುದೇ ಬಂಧನಗಳು ತಾವೇ ತಾವಾಗಿ ಉಂಟಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ನಾವು ಹೋಗಿ ಅದನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ಮೊದಲು ನಾವು ಅದನ್ನು ಇಷ್ಟಪಡುತ್ತೇವೆ. ನಂತರ ಅನಿಷ್ಟವಾದರೆ ( un -ishta ) ಅದರಿಂದ ಬಿಡುಗಡೆ, ಅಷ್ಟು ಸುಲಭವಲ್ಲ.


ನಮ್ಮ ಈ ಸಂಬಂಧಗಳು ಎಲ್ಲಿಯತನಕ ತಮ್ಮ ಶುದ್ಧತೆಯನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೋ ಅಲ್ಲಿಯತನಕ ಅವು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಆನಂದವನ್ನು ನೀಡುತ್ತಿರುತ್ತವೆ. ಎಂದು ಈ ಬಂಧಗಳಿಗೆ, ಸ್ವಾರ್ಥದ, ಮೋಹದ, ಅಹಂಕಾರದ, ದೈನ್ಯತೆಯ ಲೇಪನವಾಗುತ್ತದೋ ಅಂದು ಆಪ್ಯಾಯಮಾನವಾಗಿದ್ದ ಸಂಬಂಧಗಳು ಕಲುಷಿತವಾಗಿ ನಮಗೆ ನೋವಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ. ಸುಲಭದಲ್ಲಿ ಬಿಡಲಾಗದ ಬಂಧ ಸಂಬಂಧಗಳಂತೂ ಪ್ರತಿ ನಿತ್ಯ ವೇದನೆಯನ್ನು ಕೊಡುವ ಕುತ್ತಿಗೆಯ ಕುಣಿಕೆಯಂತಾಗುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮನ್ನು ಜಗ್ಗೀ ಜಗ್ಗೀ ಹತಾಶರನ್ನಾಗಿಸುತ್ತದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ನಾವು ಕಟ್ಟಿ ಕೊಂಡ ಸಂಬಂಧಗಳು. ಇದನ್ನೇ ಶ್ರೀ ಕೃಷ್ಣ ಪರಮಾತ್ಮ ಭಗವದ್ಗೀತೆಯಲ್ಲಿ” ಸಂಗಾತ್ ಸಂಜಾಯತೆ ಕಾಮ ಕಾಮಾತ್ ಕ್ರೋದೋಭಿಜಾಯತೆ, ಕ್ರೋದಾತ್ ಭವತಿ ಸಂಮೋಹಃ, ಸಂಮೋಹಾತ್ ಸ್ಮೃತಿ ವಿಭ್ರಮಃ, ಸ್ಮೃತಿ ವಿಭ್ರಮಾತ್ ಬುಧ್ಧಿನಾಶಃ ಬುದ್ಧಿನಾಶೋ ಪ್ರಣಶ್ಯತಿ.” ಎನ್ನುತ್ತಾನೆ. ಮೊದಲು ಸಂಗ, ನಂತರ ಆಸೆ, ದುರಾಸೆ, ಮೋಹ, ಮದ, ಅವಿವೇಕ ಮತ್ತು ಬುದ್ಧಿನಾಶ. ಹೀಗೆ ಒಂದಕ್ಕೊಂದು ಅಂಟಿಕೊಂಡು, ಸಾಂಕ್ರಾಮಿಕ ರೋಗದಂತೆ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸು ಬುದ್ಧಿ ದೇಹಗಳನ್ನಾವರಿಸಿ, ನಮ್ಮನ್ನು ಅಧೋಗತಿಗೆ ತಳ್ಳುವುದು ಈ ಬಂಧನಗಳು.

ವಾಚಕರೆ, ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ ಮೇಲೆ ಈ ಬಂಧನಗಳಿಂದ ಬಿಡುಗಡೆ ಇಲ್ಲ. ತಾವೇ ತಾವಾಗಿ ಉಂಟಾದ ಬಂಧನಗಳಿಂದ ಅಷ್ಟಾಗಿ ನಮಗೆ ತೊಂದರೆಗಳಿಲ್ಲ. ಬರುತ್ತವೆ ಹೋಗುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ನಾವು ಇಷ್ಟಪಟ್ಟು ಮೋಹದಿಂದ ಗಂಟು ಹಾಕಿಕೊಂಡ ಬಂಧನಗಳಿವೆಯಲ್ಲ, ಅವು ನಮಗೆ ಅತೀ ಹಿಂಸೆಯನ್ನು ಕೊಡುತ್ತವೆ. ಹಾಗಾಗಿ ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಜೀವನಗಳನ್ನು ಆನಂದಮಯವಾಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದರೆ, ನಾವಾಗೇ ಬಂಧನಗಳಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿಕೊಳ್ಳದೆ, ಸ್ವಾಭಾವಿಕವಾಗಿ ಉಂಟಾದ ಬಂಧಗಳನ್ನು ಒಂದು ” ನಿರ್ಲಿಪ್ತತೆ” ಯಿಂದ ಅನುಭವಿಸಿದರೆ ಸುಖ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಹೇಳಿದಹಾಗೆ ಒಂದು ನರಕ ಯಾತನೆ. ಅದನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿದವರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಗೊತ್ತು ಅದರ ನೋವು.

“ಅತಿ”ಯಾಗಿ ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಅಂಟದೆ “ಮಿತಿ” ಗಳನ್ನು ಅರಿತು ಬಾಳಿದರೆ ” ಹಿತ” .


ರಸಧಾರೆ - 182

ಋಣದಜಾಲವನಂತ, ಕರುಮಚಕ್ರವನಂತ I
ಜನುಮಜನುಮದ ಕಥೆಯ ತಂತುಗಳನಂತ II
ಅನವರತ ನೂತನವಿದೆನಿಪ ವಿಶ್ವದ ತಂತ್ರ I
ಬಿನದ ಪರಬೊಮ್ಮಂಗೆ – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ. II

ಋಣದಜಾಲವನಂತ = ಋಣದ+ ಜಾಲವು+ಅನಂತ// ಕರುಮಚಕ್ರವನಂತ = ಕರುಮ+ ಚಕ್ರವು+ ಅನಂತ// ತಂತುಗಳನಂತ= ತಂತುಗಳು + ಅನಂತ // ನೂತನವಿದೆನಿಪ = ನೂತನವು+ ಇದು + ಎನಿಪ

ಜಾಲವು = ಬಲೆಯು// ಕರುಮ = ಕರ್ಮ // ತಂತು = ಎಳೆ, ಹಗ್ಗ, ದಾರ,// ಅನವರತ = ಎಡೆಬಿಡದೆ, ನಿರಂತರ // ನೂತನವು = ಹೊಸದು // ಬಿನದ = ವಿನೋದ // ಪರಬೊಮ್ಮಂಗೆ = ಪರಮಾತ್ಮನಿಗೆ.

ಈ ಜಗತ್ತಿನೊಂದಿಗೆ ನಮ್ಮ ಋಣದ ಸಂಬಂಧ ಕೊನೆಯಿಲ್ಲದ್ದು, ನಾವು ಅದರೊಳಗೆ ಇದ್ದು, ನಮ್ಮನ್ನೂ ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡು ಸುತ್ತುವ ಕರ್ಮದ ಚಕ್ರದ ಸುತ್ತಾಟ, ಕೊನೆಯಿಲ್ಲದ್ದು, ಒಂದು ಜನ್ಮದಿಂದ ಇನ್ನೊದು ಜನ್ಮಕ್ಕೆ ನಮ್ಮನ್ನು ಹೆಣೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಸಂಕೋಲೆಗಳೂ ಕೊನೆಮೊದಲಿಲ್ಲದ್ದು. ಆದರೂ ಪ್ರತೀ ಬಾರಿಯೂ ನಮಗೆ ಇದು ಹೊಸದು ಎಂದು ಅನಿಸುವ ಈ ವಿಶ್ವದ ತಂತ್ರವನ್ನು ಆ ಪರಮಾತ್ಮ ತನ್ನ ವಿನೋದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಸೃಷ್ಟಿಸಿಕೊಂಡಂತಿದೆ, ಎಂದು ಒಂದು ವೇದಾಂತದ ಒಂದು ಸೂಕ್ಷ್ಮ ವಿಚಾರವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸುತ್ತಾರೆ, ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಈ ಕಗ್ಗದಲ್ಲಿ.

ನಮ್ಮ, ಕರ್ಮ ಶೇಷದ ಬಲೆಯ ವಿಸ್ತಾರ ಅಂತ್ಯವಿಲ್ಲದ್ದು. ಹಿಂದಿನ ಕರ್ಮ ಇಂದು ಅನುಭವಿಸಬೇಕು. ಇಂದಿನ ಕರ್ಮ ನಾಳೆಗೆ. ಹೀಗೆ ಹಳೆಯದನ್ನು ಕಳೆಯುತ್ತಾ ಹೊಸದನ್ನು ಸಂಚಯನಮಾಡುತ್ತಾ, ನಿರಂತರವಾಗಿ ಈ ಕರ್ಮದ ಬಲೆಯಲ್ಲಿ ನಾವು ಸಿಕ್ಕಿಹಾಕಿಕೊಂಡಿದ್ದೇವೆ. ಈ ನಮ್ಮ ಪೂರ್ವಜನ್ಮದ ಮತ್ತು ಈ ಜನ್ಮದ ಪೂರ್ವಕರ್ಮವೇ ನಾವು ಹೊತ್ತು ತರುವ ಅಥವಾ ಸಂಚಯನ ಮಾಡುವ ಋಣ, ಅಂದರೆ ಸಾಲ. ಈ ಸಾಲ ತೀರುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಹಳೆಯಸಾಲ ತೀರಿಸುವುದು, ಹೊಸ ಸಾಲ ಮಾಡುವುದು. ಒಂದು ಸಾಲಕ್ಕೆ ಮತ್ತೊಂದು ಸಾಲದ ಕೊಂಡಿ. ಹಿಂದಿನ ಜನ್ಮದ ಸಂಚಿತ ಕರ್ಮವನ್ನು ಈ ಜನ್ಮಕ್ಕೆ ತಂದು ಅದನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾ, ಮತ್ತೆ ಈ ಜನ್ಮದಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಹೊಸ ಕರ್ಮಗಳನ್ನು ಸಂಚಯನಮಾಡುತ್ತಾ, ಮುಂದಿನ ಜನ್ಮಕ್ಕೆ ಶೇಷ ಕರ್ಮವನ್ನು ಹೊತ್ತು ಹೋಗುವುದೇ ವಿಧಿ.

ಆದರೂ ಪ್ರತೀ ಜನ್ಮದಲ್ಲೂ ನಮ್ಮ ಜೀವನ, ಹುಟ್ಟೂ, ಸ್ನೇಹವೂ, ಬಾಂಧವ್ಯಗಳು, ಈ ಜಗತ್ತು, ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲವೂ, ಹೊಸದೆಂಬ ಒಂದು ಭಾವ. ಎಷ್ಟು ಜನ್ಮ ಕಳೆದಿದ್ದೇವೋ, ಇನ್ನೂ ಎಷ್ಟುಜನ್ಮ ಕಳೆಯಬೇಕೋ ನಮಗರಿವಿಲ್ಲ, ನಮ್ಮರಿವಿಗೆ ಬರುವುದೂ ಇಲ್ಲ. ಇದು ಆ ಪರಮಾತ್ಮನಿಗೊಂದು ವಿನೋದದ ಆಟ. ನಮ್ಮನ್ನಾಡಿಸುವುದೇ ಅವನಿಗೊಂದು ವಿನೋದ. ಆದರೆ, ಇದರಿಂದ ಮುಕ್ತಿ ಇಲ್ಲವೇ? ಎಂದರೆ ಉಂಟು. ಎಲ್ಲ ಕರ್ಮಗಳನ್ನೂ ಮಾಡುತ್ತಾ “ನಾನು ಮಾಡುತ್ತಿಲ್ಲ- ಇದು ಅವನಾಟ, ನಾನೊಂದು ಕೈಗೊಂಬೆ- ಅವನಿಚ್ಚೆಯಂತೆ ಏನು ಬೇಕೋ ಅದನ್ನು ಮಾಡಿಸಲಿ” ಎಂದು ಒಂದು ನಿರ್ಲಿಪ್ತಭಾವ ತಳೆದರೆ, ನಾವು ಮುಕ್ತರಾದಂತೆಯೇ ಅಲ್ಲವೇ? ಯಾವುದರಿಂದ ಮುಕ್ತಿ? ಕರ್ಮದಿಂದಲ್ಲ, ಆದರೆ ಕರ್ಮದ ಬಂಧನದಿಂದ.

ಇದನ್ನೇ ರಾಜ ಕುಲಶೇಖರರು ತಮ್ಮ ” ಮುಕುಂದಮಾಲ ಸ್ತ್ರೋತ್ರ ರತ್ನದಲ್ಲಿ” ಯದ್ ಯದ್ ಭವ್ಯಂ ಭವತು ಭಗವನ್ ಪೂರ್ವ ಕರ್ಮಾನುರೂಪಂ, ಏತತ್ ಪ್ರಾರ್ತ್ಯಂ ಮಮ ಬಹುಮತಂ ಜನ್ಮ ಜನ್ಮಾಂತರೇಪಿ, ತ್ವತ್ ಪಾದಾಂಬೋರುಹ ಯುಗಗತಾ ನಿಶ್ಚಲಾ ಭಕ್ತಿರಸ್ತು” ಎಂದರು. ಅಂದರೆ ” ಹೇ ಪರಮಾತ್ಮ ಜನ್ಮ ಜನ್ಮಾಂತರದ ಕರ್ಮಶೇಷದ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ನನಗೆ ಈ ಜನ್ಮದಲ್ಲಿ ಏನೆಲ್ಲಾ ನಡೆಯಬೇಕೋ, ಅದೆಲ್ಲ ನಡೆಯಲಿ. ಅದರಿಂದ ಆಗುವ ಎಲ್ಲ ಪರಿಣಾಮಗಳನ್ನೂ ನಾನು ಅನುಭವಿಸಲು ತಯಾರಾಗಿದ್ದೇನೆ, ಆದರೆ ನಾನು ಹಾಗೆ ಅನುಭವಿಸುವಾಗ, ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಮಾತ್ರ ನಿನ್ನ ಪಾದಾರವಿಂದದಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಲಿ” ಎಂದು ಬೇಡುತ್ತಾರೆ. ಮಹಾನ್ ಭಕ್ತರಾದ ಅವರಿಗೆ ಅಂತಹ ಭಾವ ಬಂದದ್ದು ಸಹಜವೇ. ವಾಚಕರೆ, ಅಂತಹ ಭಾವ ನಮಗೂ ಬಂದರೆ ನಾವೂ ಈ ಕರ್ಮಶೇಷದ ಬಂಧನದಿಂದ ಮುಕ್ತರಾಗಬಹುದು.

ನಾವೂ ಅಂತಹ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ಮಾಡೋಣ ಬನ್ನಿ


ರಸಧಾರೆ - 183

ಪುಣ್ಯದಿಂದ ಬಂದ ಸಿರಿ ಮದಮೋಹಗಳ ಮೂಲ.
ಖಿನ್ನನಾಗಿಪ ಪಾಪಫಲವಾತ್ಮಶುದ್ಧಿ
ಅನ್ಯೋನ್ಯಜನಕಗಳು ಪುಣ್ಯಪಾಪಗಳಿಂತು
ಧನ್ಯನುಭಯವ ಮೀರೆ – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ

ಖಿನ್ನನಾಗಿಪ = ಖಿನ್ನನ್ + ಆಗಿಪ // ಪಾಪಫಲವಾತ್ಮಶುದ್ಧಿ = ಪಾಪ+ಫಲವು + ಆತ್ಮಶುದ್ದಿ // ಧನ್ಯನುಭಯವ = ಧನ್ಯನು+ ಉಭಯವ

ಖಿನ್ನ= ನೊಂದವ// ಅನ್ಯೋನ್ಯಜನಕಗಳು = ಪರಸ್ಪರ ಉಂಟಾಗುವವು// ಉಭಯವ = ಎರಡನ್ನೂ

ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ಮಾಡಿದ ಪುಣ್ಯಕಾರ್ಯದಿಂದ ಅವನಿಗೆ ಸುಖ ಸಂಪತ್ತುಗಳು ಆನಂದಗಳು ಲಭಿಸುವುವು. ಹಾಗೆಯೆ ಅವನು ಮಾಡಿದ ಪಾಪಕರ್ಮಗಳಿಂದ ನೋವು ದುಃಖ ಕಷ್ಟ ಪಡೆಯುವನು. ಆದರೆ ಈ ಪಾಪ ಪುಣ್ಯಗಳನ್ನೂ ಮೀರಿ ಅವುಗಳ ಪರಿಧಿಯಿಂದ ಮೇಲೇರುವವನೆ ಧನ್ಯ, ಎಂದು ಉಲ್ಲೇಖಿಸುತ್ತಾರೆ ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಈ ಕಗ್ಗದಲ್ಲಿ.

ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಒಳ್ಳೆಯದನ್ನು ಮಾಡಿದರೆ ಪುಣ್ಯ, ಕೆಟ್ಟದ್ದನ್ನು ಮಾಡಿದರೆ ಪಾಪ ಎಂಬ ಒಂದು ಪ್ರತೀತಿ ಇದೆ. ಪುಣ್ಯ ಮಾಡಿದರೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಫಲ. ಪಾಪ ಮಾಡಿದರೆ, ಕೆಟ್ಟ ಫಲವೆಂದೂ ಪ್ರತೀತಿಯಿದೆ. ಆದರೆ ಪ್ರತೀ ಮನುಷ್ಯನೂ ತಾನು ಮಾಡಿದ ಪುಣ್ಯ ಕಾರ್ಯಗಳನ್ನು ಮರೆತು, “ಆ ಕಾರ್ಯಗಳಿಂದಲೇ ಇಂದು ನಂಗೆ ಈ ಸೌಲಭ್ಯಗಳು ಲಭ್ಯವಾಗಿವೆ” ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಮರೆತು, ” ನಾನು” ಮಾಡಿದೆ ಎಂದು ಅಹಂಕಾರವನ್ನೂ ಮದವನ್ನೂ ತೋರುತ್ತಾ, ತನ್ನ ಪುಣ್ಯ ಫಲವನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾನೆ. ಹಾಗೆ ವರ್ತಿಸುತ್ತಾ ಒಂದು ವ್ಯಕ್ತಿ ಪುಣ್ಯ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಮಾಡಿ ತಾನೇ ಆರ್ಜಿಸಿದ ಸಂಪತ್ತುಗಳಿಂದ ಮತ್ತು ಐಹಿಕ ಭೋಗಗಳಿಂದ ತನ್ನ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವಕ್ಕೆ ಕುಂದು ತಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಅವನಿಗೆ ಮೋಹ ಉಂಟಾಗಿ ಮದವು ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚುತದೆ. ಈ ರೀತಿ ಅವನು ತನ್ನ ಪುಣ್ಯ ಫಲವನ್ನು ಕರಗಿಸುತ್ತಾನೆ. ಅಧೋಗತಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಾನೆ.

ಹಾಗೆಯೇ ಒಬ್ಬನು ಕೇವಲ ಪಾಪಕರ್ಮಗಳನ್ನೇ ಮಾಡಿದ್ದಾನೆ ಎಂದು ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಿ. ಅದರ ಫಲ ಸ್ವರೂಪವಾಗಿ, ಅವನಿಗೆ ಕಷ್ಟ, ನೋವು, ದಾರಿದ್ರ್ಯ, ಖಿನ್ನತೆ, ಹಿಂಸೆಯಂಥಾ ಎಲ್ಲ ಪಾಪ ಫಲಗಳೂ ದೊರೆಯುತ್ತವೆ. ಅವನು ಖಿನ್ನನಾಗುತ್ತಾನೆ. ತನ್ನ ತಪ್ಪುಗಳ ಅವಲೋಕನಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ.ಆ ಪಾಪ ಕರ್ಮಗಳ ಫಲವನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾನೆ. ಅವನಿಗೆ ಬೇರೆ ವಿಧಿಯಿಲ್ಲ. ಹಾಗೆ ಅನುಭವಿಸುವಾಗ ಅವನು ತನ್ನ ತಪ್ಪನ್ನು ಅರಿತು ಮತ್ತೆ ಪಾಪ ಕರ್ಮಗಳನ್ನು ಮಾಡದೆ, ಒಳ್ಳೆಯ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಮಾಡಲು ಧೃಢ ನಿಶ್ಚಯನಾಗಿ ಅಥವಾ ಪಾಪ ಮಾಡಬಾರದೆಂಬ ನಿಶ್ಚಯದಿಂದ ಶುದ್ಧನಾಗುತ್ತಾನೆ. ಉನ್ನತ ಗತಿಯನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತಾನೆ.

ಹಾಗಾಗಿ ಯಾರಾದರೂ ತುಂಬಾ ಆನಂದದಿಂದ ಇದ್ದಾರೆ, ಸುಖವಾಗಿದ್ದಾರೆ ಎಂದರೆ ಅವರು ತಮ್ಮ ಪುಣ್ಯವನ್ನು ಕರಗಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂದೂ, ಯಾರಾದರೂ ಬಹಳ ಸಂಕಷ್ಟದಲ್ಲಿ ಇದ್ದರೆ, ಯಾತನೆ, ಖಿನ್ನತೆ, ಬಡತನ, ಹಿಂಸೆ ಅನುಭಸಿತ್ತಿದ್ದರೆ, ಅವರು ತಮ್ಮ ಪಾಪಗಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಕರಗಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂದೂ ಅರ್ಥ.

ಹಾಗಾಗಿ, ಯಾರು ಪುಣ್ಯ ಕೆಲಸಮಾಡಿ ಅದರ ಫಲವನ್ನು, ಸ್ವಾರ್ಥದಿಂದ ಅನುಭವಿಸದೆ, ಮದ ಮೋಹಗಳ ಭಾವದಿಂದ ಮುಕ್ತರಾಗುತ್ತಾರೋ, ಯಾರು ತನ್ನ ಪಾಪ ಕರ್ಮದಿಂದ ಸಂದ ಕಷ್ಟಗಳ ಕೋಟಲೆಯನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವಾಗ, ಕೋಪ, ಸೇಡು, ಅಹಂಕಾರದ ಭಾವ ಬಿಟ್ಟು, ತನ್ನ ಕಷ್ಟಗಳಿಗೆ ತನ್ನನ್ನಲ್ಲದೆ, ಬೇರೆ ಯಾರನ್ನೂ ದೂಷಿಸದೆ ಪರಮಾತ್ಮನ ಇಚ್ಚೆಯಂತೆ ನಡೆವುದೆಲ್ಲ ನಡೆಯಲಿ ಎಂದು ಬಂದ ಕಷ್ಟವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿ ತೀರಿಸಿಬಿಡುತ್ತಾನೋ, ಇಬ್ಬರೂ ಈ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ಧನ್ಯರು ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು. ಪುಣ್ಯಫಲದ ಮದಪೂರಿತ ಅಹಂಕಾರ ಅಥವಾ ಪಾಪಫಲದ ಖಿನ್ನತೆ ಮತ್ತು ದೈನ್ಯತೆಯ ಭಾವವನ್ನು ಮೀರಿ ನಿಂತಾಗ ಮನುಷ್ಯ ಧನ್ಯನಾಗುತ್ತಾನೆ ಎನ್ನುವುದೇ ಈ ಕಗ್ಗದ ಹೂರಣ.

ನಾವೂ ಸಹ ಅಂತಹ ಭಾವಗಳಿಗೆ ಬಲಿಯಾಗದೆ, ಅದರಿಂದ ಮೀರಿ ಬೆಳೆಯುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡೋಣವೆ?

ರಸಧಾರೆ - 184

ನೋಡುನೋಡುತ ಲೋಕಸಹವಾಸ ಸಾಕಹುದು I
ಬಾಡುತಿಹ ಹೂಮಾಲೆ, ಗೂಢವಿಹ ಕಜ್ಜಿ II
ತೋಡದಿರು ಬಾಳ್ವೆಯಾಳವನು; ಮೇಲ್ಮೇಲೆ ನೀ I
ನೋಡಾಡು ಹಗುರದಿಂ – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ II

ಈ ಲೋಕದದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಬಾಳ್ವೆ ಮೊದಮೊದಲು ಆನಂದವಾಗಿರುತ್ತದೆ . ಎಲ್ಲವೂ ವಿನೂತನವಾಗಿರುತ್ತದೆ, ಎಲ್ಲವೂ ಇಷ್ಟಪಡುವಂತಿರುತ್ತದೆ. ಕಾಲಕ್ರಮೇಣ ಬಾಡುತಿಹ ಹೂ ಮಾಲೆಯಂತೆಯೋ ಅಥವಾ ಬಹಳದಿನದಿಂದ ಬಾಧಿಸುತ್ತಿರುವ ಕಜ್ಜಿಯಂತೆಯೋ, ” ಸಾಕಪ್ಪಾ ಸಾಕು” ಎಂದು ಅನ್ನಿಸತೊಡಗುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಈ ಲೋಕದ ಸಹವಾಸದಲ್ಲಿ ತುಂಬಾ ಆಳವಾಗಿ ಇಳಿಯದೆ, ಮೇಲೆ ಮೇಲೆ ಹಗುರವಾಗಿ ಓಡಾಡಿಕೊಂಡು ನಿನ್ನ ಜೀವನವನ್ನು ಬಾಳು ಎಂದು ಸೂಚನೆಯನ್ನು ಕೊಡುತ್ತಾರೆ ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ನಮಗೆ ಈ ಕಗ್ಗದಲ್ಲಿ.

ಸಹೃದಯರೇ, ನೋಡಿ ನಮಗೆ ಒಂದು ವಿಷಯ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಗೊತ್ತು ಮತ್ತು ಅದುವೇ ಸತ್ಯ. ನಾವು ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ನಾವು ಈ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಈ ಜನ್ಮದಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ಕೆಲ ಕಾಲ ಮಾತ್ರ ಇರಲು ಸಾಧ್ಯ. ಹಾಗಿದ್ದರೂ ನಾವು ಮಾಡುವ ಕೆಲಸವೆಲ್ಲವೂ, “ನಾವು ಇಲ್ಲಿ ಇದೇ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಇರುತ್ತೇವೆ” ಎನ್ನುವ ಒಂದು ಭ್ರಮೆಯನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡೆ ಮಾಡುತ್ತೇವೆ. ನಾನು ನನ್ನ ವಂಶ, ನನ್ನ ಪರಂಪರೆ, ನನ್ನ ಸಂಸಾರ, ನನ್ನ ಆಸ್ತಿ,ಮನೆ, ಮಠ ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ “ನಾವು ನಿರಂತರವಾಗಿ ಅನುಭವಿಸುತ್ತೇವೆ” ಎನ್ನುವ ಭ್ರಮೆಯಲ್ಲಿರುತ್ತೇವೆ .

ಈ ಜನ್ಮದಲ್ಲಿ ಈ ರೂಪ ತಳೆದು ಹುಟ್ಟಿರುವ ನಾವು, ಈ ರೂಪವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಮತ್ತೊಂದು ರೂಪವನ್ನು ಧರಿಸುವಾಗ, ಎಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟುತ್ತೇವೆಯೋ , ಏನಾಗಿ ಹುಟ್ಟುತ್ತೇವೆಯೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ಅರಿಯುವುದೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ಈ ಜನ್ಮದಿಂದ ಮತ್ತೊಂದು ಜನ್ಮಕ್ಕೆ ಹೋಗುವಾಗ, ಈ ಜನ್ಮದಲ್ಲಿ ಸಂಚಯಿಸಿದ ಕರ್ಮ ಶೇಷ ಮತ್ತು ವಾಸನೆಗಳನ್ನಷ್ಟೇ ಕೊಂಡು ಹೋಗಬಹುದು. ಮತ್ತೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಇಲ್ಲೇ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಬೇಕು. ನಾವು ಆರ್ಜಿಸಿದ ವಸ್ತು, ವಿಷಯ ಮತ್ತು ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ಏನಾದರು, ಹೇಗಿದ್ದಾವೆ ಎನ್ನುವ ಅರಿವು ನಮಗೆ ಇದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋದಮೇಲೆ ಕಿಂಚಿತ್ತೂ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ನಾವು ಈ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡಿರುತ್ತೇವೆ. ಆಳವಾಗಿ ಇದರೊಳಕ್ಕೆ ಇಳಿದುಬಿಡುತ್ತೇವೆ.

ಜೀವನವನ್ನು ನಡೆಸುತ್ತಾ ನಡೆಸುತ್ತಾ ನಮಗೆ ಇದರ ನಿಸ್ಸಾರತೆ ಅರ್ಥವಾಗುವಾಗ, ಇದು ಒಂದು ಬಾಡುತ್ತಿರುವ ಮಲ್ಲಿಗೆ ಹೂವಿನ ದಂಡೆಯಂತೆ ಅಥವಾ ಬಹಳ ದಿನದಿಂದ ಬಾಧಿಸುತ್ತಿರುವ ಕಜ್ಜಿಯಂತೆ ಎಂದು ಅನ್ನಿಸತೊಡಗುತ್ತದೆ. ದೇಹದ ಶಕ್ತಿ ಕುಂದಿ, ಗತ ಜೀವನದ ಜ್ಞಾಪಕಗಳು ಮನಸ್ಸು ಬುದ್ಧಿಯನ್ನು ಆವರಿಸಿಕೊಂಡು, ಏನೋ ಮಾಡಬೇಕೆಂದರೂ ಏನೂ ಮಾಡಲಾಗದ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ತಲುಪುತ್ತೇವೆ. ಈ ಸ್ಥಿತಿ ಅನಹಸೀಯ.

ಇದಕ್ಕೆ ಪರಿಹಾರವಾಗಿ ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ನಮಗೆ ಒಂದು ಸಲಹೆಯನ್ನು ನೀಡುತ್ತಾರೆ. ಕೃಷ್ಣ ಭಗವದ್ಗೀತೆಯಲ್ಲಿ ಹೇಳುವಂತೆ, ನಾವು ತಾವರೆ ಎಲೆಯಮೇಲಿನ ನೀರಿನ ಹನಿಯಂತೆ ಜೀವನ ಮಾಡಬೇಕು. ಇದ್ದೂ ಇಲ್ಲದಹಾಗೆ ಇರಬೇಕು. ಎಲ್ಲ ಕೆಲಸಗಳನ್ನೂ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರೂ ಅದಕ್ಕೆ ಅಂಟದ ಹಾಗೆ, ಆಳಕ್ಕೆ ಹೋಗದೆ ಇರಬೇಕು. ಆಳವಾಗಿ ಮತ್ತು ಗಾಢವಾಗಿ ಈ ಬದುಕಿಗೆ, ಸಂಸಾರಕ್ಕೆ, ಮತ್ತು ಈ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಅಂಟದೆ ಇದ್ದರೆ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ನೆಮ್ಮದಿ ಮತ್ತು ನಿರಾಳ. ಆದರೆ ಬಾಳ ಬೇಕು, ಸಕ್ರಿಯವಾಗಿ ಬಾಳಬೇಕು. ಈ ಬಾಳಿನ ಸತ್ಯವನ್ನಿರುತು ಬಾಳಬೇಕು. ಇದರ ನಶ್ವರತೆಯನ್ನು ಅರಿತು ಬಾಳಬೇಕು.

ಆದರೆ ಅಂತಹ ಭಾವವನ್ನು ತಳೆಯುವುದು ಮತ್ತು ಹಾಗೆ ಜೀವಿಸುವುದು, ಈ ಪ್ರಾಕೃತ ದೇಹವನ್ನು ಹೊತ್ತ ನಮ್ಮಂತಾ ಹುಲುಮಾನವರಿಗೆ ಕಷ್ಟಸಾಧ್ಯ. ಆದರೆ ಅಸಾಧ್ಯವಲ್ಲ. ಪ್ರಯತ್ನ ಪಡಬೇಕು ಅಷ್ಟೇ.


ರಸಧಾರೆ - 185

ಲೋಕ ಸಹವಾಸ

ಹೃದಯಜೀವನಕಿನಿತು ಬೆಲೆಯಿರದೆ? ಫಲವಿರದೆ?
ಮಧುರಭಾವ ಪ್ರೇಮ ದಯೆಯಲ್ಲ ಬರಿದೆ?
ವಿಧಿಯಂಗಡಿಯೊಳದನು ಕಸವೆಂದು ತಳ್ಳುವೊಡೆ
ಬದುಕಿನಲಿ ತಿರುಳೇನು – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ.

ಹೃದಯಜೀವನಕಿನಿತು = ಹೃದಯ+ಜೀವನಕೆ+ಇನಿತು// ವಿಧಿಯಂಗಡಿಯೊಳದನು = ವಿಧಿಯ + ಅಂಗಡಿಯೋಳು + ಅದನು ಇನಿತು = ಸ್ವಲ್ಪವೂ// ತಿರುಳೇನು = ಸ್ವಾರಸ್ಯವೇನು

ಹೃದಯವಂತಿಕೆಯಿಂದ ನಡೆಸುವ ಜೀವನಕೆ ಬೆಲೆಯೇ ಇಲ್ಲವೇ? ಅದಕ್ಕೇನೂ ಪ್ರಯೋಜನವಿಲ್ಲವೆ? ಪರಸ್ಪರ ಸವಿಯಾದ ಭಾವನೆಗಳು,ಪ್ರಮಾನುರಾಗಗಳು ದಯೆ ದಾಕ್ಷಿಣ್ಯಗಳು ಕೇವಲ ಪೊಳ್ಳೆ? ವಿಧಿಯ ಆಟದಲ್ಲಿ ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬಾರದ್ದು ಎಂದು ತಿರಸ್ಕರಿಸುವಹಾಗಿದ್ದರೆ, ಈ ಜೀವನದ ಸ್ವಾರಸ್ಯವೇನು ಎಂದು ಒಂದು ಪ್ರಶ್ನಾ ರೂಪದ ಪ್ರಸ್ತಾಪವನ್ನು ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಈ ಕಗ್ಗದಲ್ಲಿ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ.

ಕೊಂಚಮಟ್ಟಿಗೆ ಇನ್ನೂ ನಮ್ಮ ಭಾರತೀಯ ಅಸ್ಮಿತೆಯ ಬೇರುಗಳು ಭದ್ರವಾಗಿದ್ದ ಕಾಲಕ್ಕೇ, ಇಂತಹ ಒಂದು ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನು ಕೇಳುವ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಇಂದು ಏನು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರೋ? ಆ ಭಗವಂತನೇ ಬಲ್ಲ!!! ಇರಲಿ, ನಾವು ಇಂದಿನ ಪರಿಸ್ಥ್ತಿಯನ್ನು ನೋಡುವ . ಲಕ್ಷಕ್ಕೊಬ್ಬರಂತೆ ಯಾರಾದರೂ ಹೃದಯವಂತರು, ಸ್ವಾರ್ಥರಹಿತರು, ಮಧುರವಾದ ಪ್ರೇಮಾನುರಾಗಗಳ ಶುದ್ಧ ಭಾವವನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿರುವವರು ನಮಗೆ ಈ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ಸಿಗಬಹುದು. ಆದರೆ ಒಟ್ಟಾರೆ ಸಮಾಜದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಹದಗೆಟ್ಟು ಹೋಗಿದೆ. ಅವರು ಉಲ್ಲೇಖ ಮಾಡುವ ಆ ಹೃದಯವಂತಿಕೆ, ಪ್ರೇಮ,ದಯೆ, ಮಧುರಭಾವದ ಸ್ಥಳವನ್ನು ಸ್ವಾರ್ಥ, ಅಸೂಯೆ , ನಿರ್ದಯೆ, ಕಾಠಿಣ್ಯ, ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯ ಮುಂತಾದವು ಆಕ್ರಮಿಸಿಕೊಂಡುಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಕಾರಣವನ್ನು ಯಾವುದೋ ಒಂದು ನಿರ್ಧಿಷ್ಟ ವ್ಯಕ್ತಿಗೋ, ಘಟನೆಗೋ ಆರೋಪಿಸಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಕಾಲಕ್ರಮೇಣ ಎಲ್ಲವೂ ಬದಲಾಗಿದೆ. ಜೀವನ ಶೈಲಿ ಬದಲಾಗಿದೆ.

ನಮ್ಮ ದೇಶದಮೇಲೆ ಪರಕೀಯರ ಆಕ್ರಮಣದ ಕಾರಣ ಕಾಲ ಕ್ರಮಣದಲ್ಲಿ ಹತ್ತು ಹಲವಾರು ಪ್ರಭಾವಗಳಿಂದ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿನ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಪರಸ್ಪರ ಸಂಬಂಧಗಳಲ್ಲಿ ಬದಲಾವಣೆಗಳು ಬಂದಿವೆ. ಹಣದ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದೆ, ಸಂಬಂಧಗಳೆಲ್ಲ ವ್ಯವಹಾರಗಳಾಗಿವೆ. ಪ್ರಾಪಂಚಿಕ ಭೋಗಲೋಲುಪತೆಯೇ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ, ವಸ್ತು ವಿಷಯ ಮತ್ತು ವ್ಯಕ್ತಿಗಳನ್ನು ಪಡೆಯುವ, ಅವುಗಳ ಮೇಲೆ ಸ್ವಾಮಿತ್ವವನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸುವ ಮತ್ತು ನಿರಂತರವಾಗಿ ತಮ್ಮದಾಗಿಸಿಕೊಂಡು ಅನುಭವಿಸುವ ಭಾವಗಳಿಂದ ನಮ್ಮ ಸಮಾಜ ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಕಾರಗಳ ವಿಧ್ಯಮಾನಗಳು ತುಂಬಿಹೋದವು. ನಮ್ಮ ಭಾರತೀಯ ಸಮಾಜದ ಮೂಲ ತತ್ವಗಳಾದ, ಸತ್ಯ ಧರ್ಮ ನ್ಯಾಯ ನೀತಿಗಳು ನೇಪತ್ಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯತೊಡಗಿದವು. ಇಂದು ಬಹಳ ಸತ್ಯವಂತ, ಬಹಳ ಧರ್ಮಿಷ್ಠ ನಿಗೆ ” ಹುಚ್ಚ” ನೆಂಬ ಬಿರುದನ್ನು ಕೊಡಲಾಗುತ್ತೆ. ” ಋತಂಚ ಸ್ವಾಧ್ಯಾಯ ಪ್ರವಚನೇಚ, ಸತ್ಯಂಚ ಸ್ವಾಧ್ಯಾಯ ಪ್ರವಚನೇಚ ” ಎನ್ನುವ ಉಪನಿಷತ್ತಿನ ವಾಕ್ಕುಗಳಿಗೆ ಅರ್ಥವೇ ಇಲ್ಲದಾಗಿದೆ. ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಸ್ವಾರಸ್ಯವಿಲ್ಲದಾಗಿದೆ.

ಇಂದು ತಂದೆ ತಾಯಿ ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳ ನಡುವೆಯಾಗಲಿ, ಅಣ್ಣತಮ್ಮ, ಅಕ್ಕಾ ತಂಗಿಯರ ನಡುವೆಯಾಗಲೀ ಬಂಧುಬಳಗದೊಡನೆಯಾಗಲೀ, ಸ್ನೇಹಿತರೊಡನೆಯಾಗಲೀ ಪರಸ್ಪರ ಬಾಂಧವ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ. ಎಲ್ಲ ವ್ಯವಹಾರವಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಪ್ರೀತಿ – ಪ್ರೇಮಗಳು, ಸ್ನೇಹ – ಸೌಹಾರ್ದತೆಗಳು, ಮಮತೆ – ಅನುರಾಗಗಳು ಕೇವಲ ಬೂಟಾಟಿಕೆಯಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಇದರ ವಿಷಯ ಮಾತನಾಡಿದರೆ, ” ಏನು ಸ್ವಾಮಿ ಮಾಡುವುದು, ಕಲಿಕಾಲ” ಎನ್ನುವ ಮಾತು ನಮಗೆ ಕೇಳಬರುತ್ತದೆ. ಬಹುಶಃ ಆ ಪರಮಾತ್ಮನಿಗೆ ಜನರನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸುವ ಅಥವಾ ಮಾರ್ಪಾಡು ಮಾಡುವ ತಂತ್ರವಿರಬಹುದು. ವಿಧಿಯೇ ಈ ರೀತಿಯಿರಬಹುದು. ಆದರೂ ಇಂದಿಗೂ ಸತ್ಯ, ಧರ್ಮ, ನ್ಯಾಯ, ನೀತಿ, ಪ್ರೇಮ, ಅನುರಾಗ, ಮುಂತಾದ ಸದ್ಭಾವಗಳಿಗೆ ಬೆಲೆ ಇದೆ ಎಂದು ಅರಿತು ಅವುಗಳನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಂಡು ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡರೆ, ಕಾಲಕ್ರಮೇಣ ಎಲ್ಲ ಬದಲಾಗಿ ಮತ್ತೆ ಈ ಜಗತ್ತು ಸುಂದರವಾಗಬಹುದು. ಆದರೆ ಇಡೀ ಸಮಾಜವೇ ಬದಲಾಗಬೇಕಾದರೆ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಶತ್ರ ಚಿಕಿತ್ಸೆಯೇ ಬೇಕಾಗಿದೆ ಎಂದು ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಅದನ್ನು ಮಾಡುವವನೇ ಆ ಪರಮಾತ್ಮ. ಅವನಕೃಪೆಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಾ ಇರಬೇಕು.

ಹಾಗಾಗಿ ನಾವು ” ಸರ್ವೇ ಜನಾಃ ಸುಜನಾ ಭವಂತು ಸರ್ವೇ ಸುಜನಾಃ ಸುಖಿನಃ ಸಂತು” ಎಂದು ಹಾರೈಸುತ್ತಾ ಮುಂದಿನ ಕಗ್ಗಕ್ಕೆ ಹೋಗೋಣ.


ರಸಧಾರೆ - 186

ತಡಕಾಟ ಬದುಕೆಲ್ಲವೇಕಾಕಿಜೀವ ತ
ನ್ನೊಡನಾಡಿ ಜೀವಗಳ ತಡಕಿ ಕೈಚಾಚಿ
ಪಿಡಿಯಲಲೆದಾಡುಗುಂ, ಪ್ರೀತಿ ಋಣ ಮಮತೆಗಳ
ಮಡುವೊಳೋಲಾಡುತ್ತೆ – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ.

ಬದುಕೆಲ್ಲವೇಕಾಕಿಜೀವ = ಬದುಕು+ ಎಲ್ಲ+ ಏಕಾಕಿ + ಜೀವ // ತನ್ನೊಡನಾಡಿ = ತನ್ನ + ಒಡನಾಡಿ// ಪಿಡಿಯಲಲೆದಾಡುಗುಂ = ಪಿಡಿಯಲು+ಅಲೆದಾಡುಗುಂ // ಮಡುವೊಳೋಲಾಡುತ್ತೆ = ಮಡುವೊಳು+ಒಲಾಡುತ್ತೆ
ಮಡುವೊಳು = ಸುಳಿಯೊಳು.

ಒಂದು ಜೀವ ಬದುಕಲ್ಲಿ ಏಕಾಕಿಯಾಗಿದ್ದು ಒಡನಾಡಿ ಜೀವಗಳ ಹುಡುಕಿ ಹಿಡಿದು, ಪ್ರೀತಿ, ಕರ್ಮಶೇಷ, ಮತ್ತು ಅಪ್ಯಾಯತೆಗಳ ಬಂಧನಗಳ ಸುಳಿಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕು ಜೀವಿಸುತ್ತದೆ ಎಂಬುದೇ ಈ ಕಗ್ಗದ ಹೂರಣ.

ಪ್ರತಿ ಜೀವಿಯೂ ಮೂಲರೂಪದಲ್ಲಿ ಏಕಾಕಿ. ತಾಯಿಯ ಗರ್ಭದಲ್ಲಿ ಸೃಷ್ಟಿಯಾದ ಭ್ರೂಣದೊಳಗೆ ಬಂದು ಸೇರಿಕೊಂಡು ಈ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಒಂದು ರೂಪದೊಂದಿಗೆ ಬಂದು ಎರಗುತ್ತದೆ. ಎರಗಿದಾಕ್ಷಣ, ತನ್ನ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಪಡೆದು, ತಾಯಿ, ತಂದೆ, ಅಣ್ಣ, ತಮ್ಮ, ಅಕ್ಕ, ತಂಗಿ, ಎನ್ನುವ ಬಾಂಧವ್ಯದಲ್ಲಿ ಮೊಟ್ಟಮೊದಲಿಗೆ ತನ್ನ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಬೆಳೆದು ದೊಡ್ಡದಾಗುತ್ತಾ, ಸುತ್ತಲಿನ ಪರಿಸರದೊಂದಿಗೆ, ಗಿಡ, ಮರ, ಬಳ್ಳಿ, ಪಕ್ಷಿ, ಕೀಟ ಕ್ರಿಮಿ, ನದಿ, ಬೆಟ್ಟ, ಗುಡ್ಡ, ಹೀಗೆ ತನ್ನ ಸಂಪರ್ಕ-ಸಂಬಂಧದ ಜಾಲವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ನೆರೆ ಹೊರೆ, ಸ್ನೇಹಿತರು, ಅನ್ಯ ಪ್ರಾಣಿಗಳು, ಪರಸರದಲ್ಲಿ ಇರುವ ಎಲ್ಲದರೊಟ್ಟಿಗೆ ಒಂದು ಭಾವನಾತ್ಮಕವಾದ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.

ಒಂದೇ ಜೀವಿಯಾದರೂ, ಹಲವರೊಡನೆ ಮತ್ತು ಹಲವೊಡನೆ ತಾನು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಂಬಂಧದ ರೂಪಗಳು ಅನೇಕ. ಪ್ರೀತಿಯ, ಪ್ರೇಮದ, ಕೋಪದ, ದ್ವೇಷದ, ಅಹಂಕಾರದ, ಅಸೂಯೆಯ, ಹೀಗೆ ಹಲವಾರು ಭಾವನೆಗಳ ತಂತುವಿನೊಂದಿಗೆ ತನ್ನ ಸಂಪರ್ಕವನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಆ ಜೀವಿಯ ಸಂಬಂಧದ ರೂಪ, ಕಾಲಕಾಲಕ್ಕೆ, ಕಾಲಧರ್ಮಕ್ಕನುಗುಣವಾಗಿ, ವಯೋಧರ್ಮಕ್ಕನುಗುಣವಾಗಿ ಮತ್ತು ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಕಾರಣಗಳಿಗೆ, ಬೇರೆ ಬೇರೆ ರೂಪಗಳನ್ನು ತಾಳುತ್ತದೆ. ಇದೊಂದು ಸುಳಿ. ನದಿಯ ಮಡುವಿನಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ ನೀರು ಸುತ್ತುತ್ತಾ ಇರುತ್ತದೋ ಹಾಗೆಯೇ ಜೀವಿಯೂ ಈ ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಇರುವ ತನಕ, ಎಲ್ಲರೊಂದಿಗೆ ಮತ್ತು ಎಲ್ಲದರೊಂದಿಗೆ ಚಿತ್ರ ವಿಚಿತ್ರವಾದ ಸಂಬಂಧಗಳನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಂಡು ಸುತ್ತುತ್ತಾ ಇರುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆ ಸುತ್ತುವುದೇ ಜೀವನ. ಇದೇ ಬದುಕು ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು.

ಈ ಸಂಬಂಧಗಳ ಮಡುವಿನ ಸುತ್ತಾಟ ಜೀವಿಗೆ ನಿರಂತರವಾಗಿ ನಡೆದೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಜನ್ಮಜನ್ಮಾಂತರಗಳಲ್ಲೂ ಅವ್ಯಾಹತವಾಗಿ ಸುತ್ತುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಈ ಬಂಧನಗಳಿಂದ ಮುಕ್ತರಾಗುವ ಪ್ರಯತ್ನವೇ ಅಧ್ಯಾತ್ಮ. ಅಂದರೆ ವಾಸನಾ ರಹಿತವಾಗಿ ಮೊಟ್ಟಮೊದಲಿಗೆ ಈ ಜಗತ್ತಿನ ಸಂಪರ್ಕಕ್ಕೆ ಬಂದ ಜೀವಿ ಮತ್ತೆ ವಾಸನಾ ರಹಿತವಾಗಿ, ಕರ್ಮ ಶೇಷ ರಹಿತವಾಗಿ, ಸಂಬಂಧಗಳ ಬಂಧನದಿಂದ,ಬಂಧಿಸಿರುವ ಸಂಕೋಲೆಯ ಪ್ರತೀ ಕೊಂಡಿಯನ್ನು ಕಳಚಿಕೊಂಡು ಮತ್ತೆ ತನ್ನ ಸ್ವಸ್ಥಾನ ಸೇರುವುದೇ ಅಧ್ಯಾತ್ಮದ ಗುರಿ. ಆಗ ಇಲ್ಲಿ ಇದ್ದರೂ ಇಲ್ಲದ ಹಾಗೆ, ಅಂಟದ ಹಾಗೆ ಇರಲು ಆದರೆ, ಅದೇ ಅಧ್ಯಾತ್ಮ ಸಾಧನೆಯ ಫಲ. ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ವರ್ಣಿಸಲು, ಪದಗಳಲ್ಲಿ ಬರೆಯಲು ಸುಲಭ ಆದರೆ ಆ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ತಲುಪುವುದಕ್ಕೆ ದೀರ್ಘಕಾಲದ ಸಾಧನೆ ಬೇಕು. ಅಸಾಧ್ಯವಲ್ಲ ಆದರೆ ಕಷ್ಟ ಸಾಧ್ಯ.


ರಸಧಾರೆ - 187

ನುಡಿಗಟ್ಟಿನಾಟದಕ್ಕರಚೀಟಿಯೊಟ್ಟಿನಲಿ
ತಡಕಿ ನಾವಾಯ್ದಾಯ್ದು ನುಡಿಜೋಡಿಪಂತೆ
ಬಿಡಿಜೀವ ಸಂಗಾತಿಜೀವಗಳನರಸಿ
ಪಡೆದಂದು ಪೂರ್ಣವದು – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ

“ನುಡಿಕಟ್ಟು”ಎನ್ನುವುದು ಒಂದು ಆಟ. ಸೂಕ್ತ ಅಕ್ಷರಗಳ ಜೋಡಣೆಯನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಾ, ಪದಗಳ ವಿನ್ಯಾಸವನ್ನು ಮಾಡುವುದು. ಅದನ್ನಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಉಪಯೋಗಿಸುವ ಅಕ್ಷರಗಳನ್ನು ಬರೆದ ಚೀಟಿಗಳನ್ನು ನಾವು ಆಯುವಂತೆ, ಜೀವನದಲ್ಲೂ ನಮಗೆ ಬೇಕಾದ ಸೂಕ್ತ ಸಂಗಾತಿ ಜೀವಗಳನ್ನಾರಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಅಂದು ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ವಿನ್ಯಾಸದ ಜೋಡಣೆ ಪೂರ್ಣವಾಗುವುದೆಂದು ಅಪ್ಪಣೆ ಕೊಡಿಸಿದ್ದಾರೆ ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು. ಈ ಕಗ್ಗದಲ್ಲಿ.

ಆ ನುಡಿಗಟ್ಟಿನಾಟದಲಿ ಅಕ್ಷರಗಳು ಸರಿಯಾಗಿ ಸಿಗದೇ ಹೋದರೆ ಪದವೂ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ ವಿನ್ಯಾಸವೂ ಸರಿಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಸರಿಯಾದ ಅಕ್ಷರಗಳು ಸಿಕ್ಕರೆ ಪದ ಸರಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆಯೇ ನಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲೂ ನಾವು ನಮಗೆ ಸರಿಹೊಂದುವಂತ ಜೀವಿಗಳನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು ನಿರಂತರವಾಗಿ ಹುಡುಕುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತೇವೆ. ಸಿಕ್ಕರೆ ಸಂತೋಷ, ಸಿಗದಿದ್ದರೆ ಮತ್ತೆ ಪ್ರಯತ್ನ ನಡೆಯುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಅರಿಯದೆ ಕೆಲವರನ್ನು ಹುಡುಕಿ ಸೇರುತ್ತೇವೆ. ಸ್ವಲ್ಪದಿನವಾದ ನಂತರ ಬೇಡವೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಆಗ ಆ “ಪದ” ಗಳಿಂದ ಎಲ್ಲ ಅಕ್ಷರಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಮತ್ತೆ ಹೊಸ ಅಕ್ಷರಗಳನ್ನು ಹುಡುಕಿ ಮತ್ತೆ ಹೊಸ ಪದ ಜೋಡಣೆಯ ಕೆಲಸ.

ಆದರೆ ನಾವು ಹುಡುಕುವ ಮತ್ತು ಆಯ್ದುಕೊಳ್ಳುವ ಅಕ್ಷರಗಳೇ ಸರಿಯಾಗಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ, ಪದ ದೋಷಪೂರಿತವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆಯೇ ನಮ್ಮ ಆಯ್ಕೆ ಸರಿಯಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಅನ್ಯರೊಡನೆ ನಮ್ಮ ಸಂಬಂಧಗಲ್ಲೂ ಸರಿಯಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಆಗ ನಾವು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ನಮ್ಮ ಆಯ್ಕೆಯನ್ನು ದೂರದೆ ಅಕ್ಷರವನ್ನು ದೂರುತ್ತೇವೆ, ಪದಗಳನ್ನು ದೂರುತ್ತೇವೆ, ಅಂದರೆ ನಾವು ಮಾಡಿ ಆಯ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಲಿಲ್ಲವೆಂದುಕೊಳ್ಳದೆ ನಾವು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿದ ವಸ್ತುವನ್ನೋ ವಿಷಯವನ್ನೂ ಅಥವಾ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನೂ ದೂರುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನಮಗೆ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಸರಿಹೊಂದುವಂಥಾ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ಸಿಗಲು ಸಾಧ್ಯವೇ? ಬಹಳ ದುರ್ಲಭ. ಏಕೆಂದರೆ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ರೀತಿಯ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ, ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಹೊಟ್ಟೆ ಹುಟ್ಟಿರುತ್ತಾರೆ. ಅದು ಅವರ ಸ್ವಾಭಾವವೆನ್ನಬಹುದು. ಸ್ವಭಾವ ಅಷ್ಟು ಸುಲಭವಾಗಿ ಬದಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಸಂಪೂರ್ಣ ಹೊಂದಾಣಿಕೆ ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ !!!!!

” ಇಬ್ಬರು ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಿದ್ದರೆ – ಮೂರು ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳಿರುತ್ತವೆ ” ಎನ್ನುವ ಒಂದು ಮಾತಿದೆ. ಹಾಗೆ ನಮಗೆ ನಮ್ಮ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ಎಕೀಭಾವ ತೋರುವ ವ್ಯಕ್ತಿ ಸಿಕ್ಕರೆ ಮತ್ತು ಅಂಥವರ ಸಾಂಗತ್ಯ ನಮಗೆ ಜೀವನ ಪೂರ್ತಿ ಲಭ್ಯವಾದರೆ ಅದು ನಮ್ಮ ಸೌಭಾಗ್ಯವೇ ಸರಿ ಆದರೆ ವಾಚಕರೆ ಅಂತಹ ಒಂದು ಆದರ್ಶ (Ideal ) ಸ್ಥತಿ ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಮತ್ತೊಬ್ಬರೊಂದಿಗೆ ಬಹಳಷ್ಟು ಹೊಂದಿಕೊಂಡು ತಮ್ಮ ಅವಶ್ಯಕತೆಗಳನ್ನು ಬದಿಗೊತ್ತಿ ತಮ್ಮ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ಅತೀ ಮಹತ್ವಕೊಡದೆ, ಅನ್ಯರ ಕೊರತೆಗಳನ್ನು ಕಡೆಗಣಿಸುತ್ತಾ ಹೊಂದಿಕೊಂಡು ಹೋದರೆ ಒಂದು ಸಾಮರಸ್ಯ ಜೀವನ ಮಾಡಬಹುದು. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಪ್ರತಿ ನಿತ್ಯ ಸಮರಸದ ಕೊರತೆಯಿಂದ ಕೇವಲ ” ಸಮರವೇ” ಆಗುತ್ತದೆ.


ರಸಧಾರೆ - 188

ರಸರುಚಿಗಳನು ಕಲಿಸಿ ಪಕ್ವಾನಗಳ ಪಚಸಿ
ರಸನೆಯಲಿ ನೀರಿಳಿಸಿ ಬಿಸಿಯುಸಿರ ಬಿಡಿಸಿ
ದಶದಿಶೆಗಳಿಂ ಮುತ್ತಿ ಬರುವ ಪ್ರಕೃತಿಗದಾರು
ವಶನಾಗದಿಹ ನರನು? – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ.

ಪ್ರಕೃತಿಗದಾರು + ಪ್ರಕೃತಿಗೆ+ ಅದಾರು // ವಶನಾಗದಿಹ = ವಶನು + ಆಗದಿಹ ರಸನಾ= ನಾಲಿಗೆ

ರುಚಿರುಚಿಯಾದ ರಸಭರಿತವಾದ ಅಡುಗೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಲು ಕಲಿಸಿ, ಇವುಗಳನ್ನು ಸವಿಯುವ ತವಕದಲಿ ನಾಲಿಗೆಯಲಿ ನೀರಿಳಿಸಿ,ಹಲವಾರು ರೀತಿಯ ಪಕ್ವಾನ್ನಗಳನ್ನು ಜೀರ್ಣಿಸಿಕೊಂಡು, ಜಿಹ್ವಾ ಚಾಪಲ್ಯವನ್ನು ತೀರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಅನುವಾಗುವಂತೆ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಆಸೆಪದುವಂತೆ, ಪ್ರಕೃತಿಯೇ ಹತ್ತಾರು ಕಡೆಗಳಿಂದ ನಮ್ಮನ್ನು ಸೆಳೆಯುತ್ತಿರುವಾಗ ಇದಕ್ಕೆ ವಶನಾಗದವನು ಯಾರು ಎಂದು ಕೇಳುತ್ತಾರೆ ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು.

ಆಹಾರವನ್ನು ತಿನ್ನುವುದು ಸ್ವಾಭಾವಿಕ. ಅದನ್ನು ರುಚಿರುಚಿಯಾಗಿ ಮಾಡಿ ತಿನ್ನುವುದು ರಸಿಕತೆ. ಹಾಗೆ ವಿಧ ವಿಧವಾದ ರುಚಿ ರುಚಿಯಾದ ಆಹಾರವನ್ನು ಮಾಡಲು ಬೇಕಾದ ಆಸೆ, ಆಸ್ಥೆ, ಅದಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ಪರಿಕರಗಳು, ಆ ಪರಿಕರಗಳನ್ನು ಪ್ರಯೋಗಿಸಿ ಸೂಕ್ತವಾಗಿ ಉಪಯೋಗಿಸುವ ಕಲೆ ಎಲ್ಲವೂ ನಮಗೆ ಪ್ರಕೃತಿದತ್ತವಾಗಿ ಬಂದಿದೆ. ಹಾಗೆ ಬಂದ ಕಲೆಯನ್ನು ನಾವು ಮನುಷ್ಯರು ಪ್ರತಿ ನಿತ್ಯ ನೂತನ ವಿನೂತನವಾದ ಪ್ರಯೋಗಗಳನ್ನು ಮಾಡಿ ಹೊಸ ಹೊಸ ರುಚಿಕರವಾದ ಆಹಾರಗಳ ಆವಿಷ್ಕರಿಸುವ ಕೆಲಸ ಜಗತ್ತಿನಾದ್ಯಂತ ನಿರಂತರವಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಇದ್ದೇವೆ. ಇವುಗಳನೆಲ್ಲ ಅನುಭವಿಸದೆ ಇವುಗಳಿಂದ ಆಕರ್ಷಿತರಾಗೆದೆ ಇರುವವರು ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ವಿರಳ. ಇಂದು ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಪಾಕಶಾಸ್ತ್ರವೇ ಒಂದು ಪ್ರಮುಖ ವ್ಯಾಪಾರೀ ಉಧ್ಯಮವಾಗಿದೆ.

ಒಂದು ಬಾರಿ ನಾವು ನಮಗೆ ಇಂದು ಇರುವ ಅಡುಗೆಯ ವಿಧಾನಗಳು ಮತ್ತು ತಯಾರಾಗುವ ವಿಧ ವಿಧವಾದ ಪಕ್ವಾನಗಳ ಯಾದಿಯನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಅಷ್ಟು ದೊಡ್ಡದಾಗುತ್ತದೆ ಆ ಪಟ್ಟಿ. ಯಾರು ಯಾರಿಗೆ ಏನೇನು ಬೇಕೋ ಅದೆಲ್ಲವೂ ಇದೆ. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರನ್ನೂ ತೃಪ್ತಿಪಡಿಸುವ ಸಲಕರಣೆಗಳನ್ನು ಆ ಪರಮಾತ್ಮ ಪ್ರಕೃತಿಯ ಮೂಲಕ ನಮಗೆ ಒದಗಿಸಿದ್ದಾನೆ. ಇರಲಿ ಇದರ ಬಗ್ಗೆ ಬಹಳ ಬರೆಯಬಹುದು. ಅದೊಂದು ಸಂಶೋಧನಾ ಗ್ರಂಥವೇ ಆಗುವುದು.

ಆದರೆ ನಾವುಣ್ಣುವುದೆಲ್ಲವನ್ನೂ ನಾಲಿಗೆ ರುಚಿ ನೋಡಿ ಚೆನ್ನವೆಂದೋ ಚೆನ್ನಾಗಿಲ್ಲವೆಂದೋ ಒಂದು ನಿರಧಾರಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ನಾಲಿಗೆ ಇರುವುದೇ ಮೂರು ಅಂಗುಲ. ಆ ಮೂರು ಅಂಗುಲದಲ್ಲಿ ಮೂರುಭಾಗಗಳು. ಮೊದಲನೆಯದು ಖಾರ, ನಂತರ, ಸಿಹಿ, ಕಡೆಗೆ ಕಹಿ. ಹೀಗೆ ನಮ್ಮ ನಾಲಿಗೆಯ ಮೇಲಿರುವ ರುಚಿ ಗುಳ್ಳೆಗಳು ಬೇರೆ ಬೇರೆ ರುಚಿಗಳನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿ ತಿಳಿಸುತ್ತದೆ. ನಮಗೆ, ಯಾವುದೇ ಆಹಾರ ನಮ್ಮ ನಾಲಿಗೆಗೆ ಸಾಕುವ ತನಕ ಅದರ ರುಚಿ ಗೊತ್ತಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಈ ನಾಲಿಗೆಯನ್ನು, ಅಂದರೆ ನಾಲಿಗೆಯ ಮೂರೂ ಭಾಗಗಳನ್ನು ದಾಟಿ ಗಂಟಲ ಬಳಿ ಬರುವಾಗ ನಾವು ತಿಂದ ಆಹಾರ ತನ್ನ ರೂಪ, ಸ್ವರೂಪ, ಹೆಸರುಗಳನ್ನೂ ಕಳೆದುಕೊಂಡು ನಮ್ಮ ಹೊಟ್ಟೆಯೊಳಕ್ಕೆ ಹೋಗಿಬಿಡುತ್ತದೆ, ಕಳೆದು ಹೋಗಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಅಂದರೆ ಇಷ್ಟೊಂದು ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ತಯಾರಿಸಿದ ಆ ಆಹಾರದ ಪ್ರಯಾಣದ ಕಾಲ ಒಂದು ನಿಮಿಷಕೂಡ ಇಲ್ಲ.

ಆದರೂ ಪ್ರತಿ ನಿತ್ಯ ನಮಗೆ ಈ ಆಹಾರದಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಅದರ ರುಚಿಯಲ್ಲಿ ಇಷ್ಟೊಂದು ಆಸೆ ಅಕ್ಕರೆಯನ್ನು ಪ್ರಕೃತಿ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಉಂಟುಮಾಡುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ನಮ್ಮನ್ನು ಈ ಆಕರ್ಷಣೆಗೆ ಒಳಪಡಿಸುತ್ತದೆ.ಇದನ್ನು ಪಡೆಯಲು ನಮ್ಮನ್ನು ಪರದಾಡಿಸುತ್ತದೆ, ಗೋಳಾಡಿಸುತ್ತದೆ,ಬೆವರಿಳಿಸುತ್ತದೆ. ಆದರೂ ಇಡೀ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಈ ಆಹಾರದ, ಪಕ್ವಾನಗಳ, ರುಚಿಯ ಮತ್ತು ಆಹಾರದ ಸುವಾಸನೆಯಿಂದ ಆಕರ್ಷಿತರಾಗದೆ ಇರುವವರು ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ


ರಸಧಾರೆ - 189

ಪರಿಪರಿಯ ರೂಪಕಾಂತಿಗಳ ಕಣ್ಣಾಗಿಸುವ
ಪರಿಪರಿಯ ಫಲಮಧುರಗಳ ರಸನೆಗುಣಿಪ
ಪರಿಪರಿಯ ಕಂಠರವಗಳ ಕಿವಿಗೆ ಸೋಕಿಸುವ
ಗುರು ಸೃಷ್ಟಿ ರಸಿಕತೆಗೆ – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ.

ರಸನೆಗುಣಿಪ = ರಸನೆಗೆ+ ಉನಿಪ // ರಸನೆಗುಣಿಪ = ರಸನೆಗೆ+ ಉಣಿಪ// ಕಂಠರವಗಳ = ಕಂಠ + ರವಗಳ //
ರಸನೆ= ನಾಲಿಗೆ// ಉಣಿಪ = ಉಣಬಡಿಸುವ// ಕಂಠರವ = ಕಿವಿಯಾಲಿಸುವ ನಾದ//

ಪರಿ ಪರಿಯಾದ ರೂಪ ಕಾಂತಿಗಳು, ಹೂಗಳು ಹಣ್ಣುಗಳು ತಿಂಡಿ ತಿನಿಸುಗಳು, ಪರಿಪರಿಯಾದ ಮಧುರ ನಾದಗಳು ಇವುಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಸೃಷ್ಟಿಸಿ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಆನಂದವೀಯುವ ಈ ಪ್ರಕೃತಿಯೇ, ಸೃಷ್ಟಿಯೇ ನಮ್ಮ ರಸಿಕತೆಗೆ ಗುರು ಎಂದು ಪ್ರಸ್ತಾಪಮಾಡುತ್ತಾರೆ ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಈ ಕಗ್ಗದಲ್ಲಿ.

ಯಾವುದಾದರೂ ಒಂದು ವಸ್ತುವಿನಲ್ಲಿರುವ ಗುಣ, ರುಚಿ, ರೂಪ, ನಾದ ಮುಂತಾದವುಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ಸವಿದು ಆಸ್ವಾದಿಸಿ ಮೆಚ್ಚುವುದು, ರಸಿಕತೆ. ಈ ರಸಿಕತೆ, ಸರ್ವೇ ಸಾಮಾನ್ಯ ಎಲ್ಲರಲ್ಲಿಯೂ ಇರುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲದವರೂ ಇದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಈ ರಸಿಕತೆ ಎನ್ನುವುದು ಕೆಲವರಿಗೆ ಕೆಲ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲೋ ಅಥವಾ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ವಿಷಯದಲ್ಲೋ ಇರುತ್ತದೆ. ಕೆಲವರಿಗೆ ಸಂಗೀತ ಕೇಳುವುದರಲ್ಲಿ ರಸಿಕತೆ, ಕೆಲವರಿಗೆ ಹಾಡುವುದರಲ್ಲಿ ರಸಿಕತೆ,

ಕೆಲವರಿಗೆ ಚಿತ್ರ ಕಲೆ, ಕೆಲವರಿಗೆ ಶಿಲ್ಪಿ ಕಲೆ, ಕೆಲವರಿಗೆ ರುಚಿ ರುಚಿಯಾದ ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನೂ ಅಥವಾ ತಿಂಡಿ ತಿನಿಸುಗಳನ್ನು ತಿಂದು ಆಸ್ವಾದಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ರಸಿಕತೆ. ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರು, ಕಾಫೀ ಕುಡಿದು, ೧೫ ನಿಮಿಷ ಬಾಯಿ ಮುಚ್ಚಿ ಕುಳಿತಿರುತ್ತಿದ್ದರು. ಏಕೆಂದು ಕೇಳಿದರೆ, “ಮಾತನಾಡಿದರೆ ಕಾಫಿಯ ಸುಗಂಧ ಬಾಯಿಂದ ಹೊರ ಹೋಗುತ್ತದೆಂದು” ಅವರ ಅಂಬೋಣ. ಈ ರೀತಿಯ ರಸಿಕರೂ ಇದ್ದಾರೆ. ಕೆಲವರು ಕಾಫೀ ಕುಡಿದಾಕ್ಷಣ ಬಾಯಿ ಮುಕ್ಕಳಿಸುವವರೂ ಇದ್ದಾರೆ. ಹೀಗೆ ಬೇರೆ ಬೇರೆಯವರಿಗೆ ಬೇರೆ ಬೇರೆಯಾದ ಅಭಿರುಚಿ.

ಮತ್ತೆ ಕೆಲವರಿಗೆ, ಪ್ರಕೃತಿಯ ಅಥವಾ ಪ್ರಕೃತಿಯಲ್ಲಿನ ಸೃಷ್ಟಿಯ ರೂಪ ಲಾವಣ್ಯಗಳನ್ನು ಕಂಡು ಅಭಿನಂದಿಸುವ, ಆರಾಧಿಸುವ, ಅಸ್ವಾಧಿಸುವ, ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂದುಕೊಳ್ಳುವ ಅಥವಾ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುವ, ಹೀಗೆ ಹತ್ತು ಹಲವಾರು ವಿಧದ ರಸಿಕತೆ ಇರುತ್ತದೆ. ಈ ರಸಿಕತೆ ಮಾನವನಿಗೆ ಆ ಪರಮಾತ್ಮ ನೀಡಿದ ಒಂದು ಶ್ರೇಷ್ಠ ವರ. ಬಹುಶಃ ಯಾವ ಅನ್ಯ ಜೀವಿಗೂ ಇಲ್ಲದ ಮತ್ತು ಕೇವಲ ಮಾನವನಿಗೆ ಇರುವ ಒಂದು ಗುಣವೇ ಈ ರಸಿಕತೆ.

ಈ ಪ್ರಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ರೂಪ, ರಸ, ಗಂಧ, ನಾದ, ರುಚಿ, ಭಾವ, ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ರಸಿಕತೆಯಿಂದ ಆಸ್ವಾಧಿಸುವ ಕ್ಷಮತೆಯನ್ನು ಮಾನವನಿಗೆ ಕೊಟ್ಟ ಸೃಷ್ಟಿಯೇ ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ” ರಸಿಕತೆಯ ಗುರು” ಎಂದು ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ.

ವಾಚಕರೆ, ಈ ರಸಿಕತೆ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲದೆ ಇದ್ದಿದ್ದರೆ ಜೀವನ ಎಷ್ಟೊಂದು ಬರಡಾಗಿ, ನೀರಸವಾಗಿರುತ್ತಿತ್ತು ಎಂದು ನಾ ಬೇರೆ ಹೇಳಬೇಕೇ. ಹಾಗಾಗಿ ಆ ರಸಿಕತೆಯನ್ನು ನಮಗೆ ನೀಡಿದ ಈ ಸೃಷ್ಟಿಗೆ ಮತ್ತು ಆ ಸೃಷ್ಟಿಕರ್ತನಿಗೆ ನಮ್ಮ ನಮನಗಳನ್ನು ಸಲ್ಲಿಸೋಣ.


ರಸಧಾರೆ - 190

ಅಮೃತಕಣವಂ ಮರ್ತ್ಯಮೃದ್ಘಟದಿ ಬಯ್ತಿರಿಸಿ
ವಿಮೃಶಬುದ್ಧಿಗೆ ಮೋಹದುಪನೇತ್ರವಿಡಿಸಿ
ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯಮಧ್ಯದಲಿ ದುರ್ಭಿಕ್ಷವಾಗಿಪುದು
ಕ್ರಮತೆಯೋ ನಮ್ರತೆಯೋ – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ.

ಅಮೃತಕಣವಂ = ಅಮೃತ + ಕಣವಂ// ಮರ್ತ್ಯಮೃದ್ಘಟದಿ = ಮರ್ತ್ಯ + ಮೃತ್+ಘಟದಿ// ಬಯ್ತಿರಿಸಿ = ಬಯ್ತು+ಇರಿಸಿ// ಮೋಹದುಪನೇತ್ರವಿಡಿಸಿ = ಮೋಹದ + ಉಪ+ ನೇತ್ರ+ ಇಡಿಸಿ//

ಅಮೃತ = ಸಾವಿಲ್ಲದ// ಕಣವಂ = ಕಣವನ್ನು // ಮರ್ತ್ಯ = ನಾಶವಾಗುವ // ಮೃತ್=ಮಣ್ಣಿನ// ಘಟದಿ=ಮಡಿಕೆಯಲ್ಲಿ// ಬಯ್ತು= ಬಚ್ಚಿಟ್ಟು// ವಿಮೃಶಬುದ್ಧಿಗೆ= ವಿಮರ್ಶಾತ್ಮಕವಾದ ಬುದ್ಧಿ// ಮೋಹದ = ಮಮಕಾರದ// ಉಪನೇತ್ರ = ಒಳನೋಟವನ್ನು// ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯಮಧ್ಯದಲಿ = ಜೀವನವೆನ್ನುವ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದಮಧ್ಯದಲಿ// ದುರ್ಭಿಕ್ಷವಾಗಿಪುದು = ಏನೂ ಇಲ್ಲದಂತಾಗಿಸುವುದು// ಕ್ರಮತೆಯೋ = ವಿಧಾನವೋ// ನಮ್ರತೆಯೋ = ಪ್ರಲೋಭನೆಯೋ

ನಾಶವಿಲ್ಲದ ಆತ್ಮ ಅಥವಾ ಚೇತನನನ್ನು, ನಾಶವಾಗುವಂಥಾ ಈ ದೇಹವೆಂಬ ಮಣ್ಣಿನ ಮಡಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬಚ್ಚಿಟ್ಟು, ವಿಮರ್ಶೆಮಾಡುವಂತಾ ಬುದ್ಧಿಶಕ್ತಿಯನ್ನೂ ಕೊಟ್ಟು ವಿವೇಚನೆಯಿಂದಲೋ ಅಥವಾ ಮೋಹದಿಂದಲೋ ತನ್ನ ಬೇಕು ಬೇಡಗಳ ವಿಮರ್ಶೆಮಾಡುತ್ತಾ ಈ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಅಂಟಿಕೊಳ್ಳುವಂತಾ ಮನವನಿತ್ತು, ಎಲ್ಲವೂ ಇರುವಾಗ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆಯೇ, ಏನೂ ಇಲ್ಲದಂತಾಗಿಸುವುದು, ಇದೇನು ವಿಧಾನವೋ ಅಥವಾ ಮಾನವರಿಗೆ ಒಂದು ಪ್ರಲೋಭನೆಯೋ ಎಂದು ವಿಚಾರಮಾಡುತ್ತಾರೆ ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಈ ಕಗ್ಗದಲ್ಲಿ.

ಮಣ್ಣಿಂದ ಆದ ದೇಹ. ಆ ದೇಹದೊಳಗೆ ಒಂದು ಆತ್ಮ. ಈ ದೇಹಾತ್ಮ ಸಂಬಂಧಕ್ಕೆ ಪೂರಕವಾಗಿ ಪಂಚ ಭೂತಗಳಿಂದಾದ, ಮನಸ್ಸು ಬುದ್ಧಿಗಳು. ಈ ನಾಲ್ಕರಿಂದ ನಮ್ಮ ಅಸ್ಥಿತ್ವ. ಪ್ರಕೃತಿ ಸಂಬಂಧದಿಂದ, ಮನಸ್ಸು ಬುದ್ಧಿಗಳ ಪ್ರಲೋಭನೆಯಿಂದ ನಾವು ಈ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡು, ಈ ಜಗತ್ತನ್ನು ಮೋಹಿಸುತ್ತಾ ಇಲ್ಲಿರುವ ಎಲ್ಲ ವಸ್ತುಗಳನ್ನೂ ರಸಿಕತೆಯಿಂದ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾ ಜೀವಿಸುತ್ತೇವೆ. ನಮ್ಮ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಒಂದು ಅಂತ್ಯ ಉಂಟು, ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಬಿಟ್ಟು, ಈ ದೇಹವನ್ನು ತೊರೆದು ನಾವು ಹೋಗಲೇಬೇಕೆಂದು ಅರಿತಿದ್ದರೂ, ಇಲ್ಲಿ ಜೀವಿಸುವವರೆಲ್ಲರೂ,ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ನಾವು ನಿರಂತರವಾಗಿ ಜೀವಿಸಿರುತ್ತೇವೆ ಎಂದು ಅಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ಈ ಜಗತ್ತನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುವಾಗಲೂ ” ಅಯ್ಯೋ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಬೇಕಲ್ಲ ” ಎಂದು ಕೊರಗುತ್ತಾ ಹೋಗುವವರೇ ಎಲ್ಲರೂ. ಇದೇ ನಮಗಿರುವ ಈ ಜಗತ್ತಿನ ಮೋಹ. ಈ ಮೋಹವನ್ನು ಕೊಟ್ಟವನೇ ಆ ಪರಮಾತ್ಮ. ಇದು ಅವನಿಗೊಂದು ಆಟ. ನಮಗೆ ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಕೊಟ್ಟು, ನಾವು ಪಡುವ ಪಾಡು ಅವನಿಗೆ ವಿನೋದ ಅಥವಾ ಈ ಜಗತ್ತನ್ನು ನಡೆಸುವ ಅವನ ವಿಧಾನವಿರಬಹುದು.

ಜೀವಿಗಳಿಗೆ ಈ ಮೋಹವನ್ನು ಕೊಟ್ಟದ್ದರಿಂದಲೇ ಈ ಜಗತ್ತಿನ ವೈವಿಧ್ಯಮಯ ಜೀವನದ ಆಟ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಜಗತ್ತು, ಬಾಳು, ಜೀವನ ಎಲ್ಲವೂ ನೀರಸವಾಗಿ, ಇಡೀ ಜಗತ್ತೇ ಒಂದು ಬೆಂಗಾಡಿನಂತಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಇದರೊಳಗೆ ರಕ್ತಿಯಿಂದ ಇರುವುದು ಒಂದು ಹಂತದ ತನಕ ಸರಿ. ಆದರೆ ಜೀವನವಿಡೀ ಈ ಮೋಹಕ್ಕೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡಿದ್ದರೆ ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುವಾಗ ತೀವ್ರ ನೋವು ಮತ್ತು ಸಂಕಟವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದಲೇ, ಈ ಮೋಹವೆಂಬುದು ಪರಮಾತ್ಮ ಸೃಷ್ಟಿಯೇ ಆದರೂ ನಮ್ಮ ಹಿರಿಯರು ಸಾಧು ಸಂತರು, ಭಕ್ತ ಶಿಖಾಮಣಿಗಳ ಬೋಧನೆಯು ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ವೇದ,ಉಪನಿಷತ್ತುಗಳು, ಪುರಾಣಗಳು, ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲವೂ ಈ ಮೋಹವನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಆತ್ಮನಿಗೆ ಸುಖವೆಂದು ಬೋಧಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಅಶಾಶ್ವತವಾದ ಇಂದ್ರಿಯ ಸುಖಕ್ಕಿಂತ ನಿತ್ಯವಾದ ಸತ್ಯವಾದ ಆತ್ಮಾನಂದ ಬೇಕಾದರೆ ಈ ಮೋಹವನ್ನು ಬಿಡಬೇಕೆಂದು ನಮ್ಮ ಸನಾತನ ಧರ್ಮದ ಅಭಿಪ್ರಾಯ. ಆದರೆ ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ರಕ್ತಿಯಿಂದಿರುವುದೋ ಅಥವಾ ವಿರಕ್ತಿಯಿಂದಿರುವುದೋ ಎನ್ನುವುದು ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರ ಸ್ವಂತ ವಿಚಾರಕ್ಕೆ ಬಿಟ್ಟದ್ದು.


ರಸಧಾರೆ - 191

ಪೊಡೆಯುಣಿಸ ಮಿಗಹಕ್ಕಿಹುಳುಗಳಂದದಿ ನರನು
ತಡಕುವನು; ತನ್ನಾತ್ಮದುಣಿಸ ಮರೆಯುವನು
ಒಡಲಿನಬ್ಬರವೇನು? ಆತುಮದ ನಾಣ್ಚೇನು
ಪೊಡವಿಗೆದೆ ದುಮ್ಮಾನ – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ

ಪೊಡೆಯುಣಿಸ = ಪೊಡೆ+ ಉಣಿಸ // ಮಿಗಹಕ್ಕಿಹುಳುಗಳಂದದಿ= ಮಿಗ+ಹಕ್ಕಿ +ಹುಳು+ ಗಳಂದದಿ// ತನ್ನಾತ್ಮದುಣಿಸ = ತನ್ನ+ ಆತ್ಮದ+ಉಣಿಸ// ಒಡಲಿನಬ್ಬರವೇನು = ಒಡಲಿನ + ಅಬ್ಬರವು+ ಅದೇನು // ಪೊಡವಿಗೆದೆ = ಪೋದವಿಗೆ+ ಅದೆ
ಪೊಡೆಯುಣಿಸ = ಹೊಟ್ಟೆಯಾಹಾರ, ನಾಣ್ಚೇನು= ಸಂಕೋಚ// ಒಡಲು = ದೇಹ// ಪೊಡವು = ಹೊಳಪು ಅಥವಾ ತೇಜಸ್ಸು.

ಮನುಷ್ಯನು, ಪ್ರಾಣಿ, ಹಕ್ಕಿ ಹುಳುಗಳ ರೀತಿ ತನ್ನ ಹೊಟ್ಟೆಪಾಡಿಗಾಗಿ ಆಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ತಡಕಾಡುತ್ತಾನೆ. ಆದರೆ ಆತ್ಮಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ಆಹಾರವನ್ನು ಕೊಡಬೇಕಾದ ಆಹಾರವನ್ನು ಕೊಡದೆ, ಅದನ್ನು ಸೊರಗಿಸುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ತೆಜೋರೂಪವಾದ ಆತ್ಮವು ಕಡೆಗಣಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ. ಇದು ತೀರ ದುಃಖದ ವಿಚಾರ ಎಂದು ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಈ ಕಗ್ಗದಲ್ಲಿ ಪ್ರಸ್ತಾಪಮಾಡಿದ್ದಾರೆ.

ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೆ ಎಲ್ಲಾ ಅನ್ಯ ಪ್ರಾಣಿಗಳು, ಕೇವಲ ತಮ್ಮ ಆಹಾರವನ್ನು ಹುಡುಕುವುದು, ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವು ಕಾಪಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಮತ್ತು ತಮ್ಮ ಸಂತತಿಯನ್ನು ಬೆಳೆಸುವ ಕಾರ್ಯದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ನಿರತರು. ಮನುಷ್ಯ ಮಾತ್ರ ಭಿನ್ನವಾಗಿ ಆಧ್ಯಾತ್ಮದ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ತನ್ನನ್ನು ತಾನು ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡು ತನ್ನ ಮೂಲವಾದ ಪರಮಾತ್ಮನನ್ನು ಸೇರಲು ಪ್ರಯತ್ನ ಪಡುವ ಸಾಮರ್ತ್ಯವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದಾನೆ. ಅನ್ಯ ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಗಿಂತ ಮನುಷ್ಯ ಎಷ್ಟೊಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಭಿನ್ನ ಎನ್ನುವದು ಸರ್ವರಿಗೂ ವೇಧ್ಯ. ಆ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಮನುಷ್ಯ ಬೇರೆ ಪ್ರಾಣಿಗಳಂತೆ ಅಲ್ಲದೆ ಊರ್ಧ್ವಮುಖನಾಗಿದ್ದಾನೆ. “ತಾನು ಆತ್ಮ” ಎಂದು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಯತ್ನ ಪಡಲು ಅವನಿಗೆ ಸಾಮರ್ತ್ಯವನ್ನು ಪರಮಾತ್ಮ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ.

ಆತ್ಮಕ್ಕೆ ದೇಹವಿಲ್ಲದೆ ಇದ್ದರೆ ಅಸ್ಥಿತ್ವವೇ ಇಲ್ಲ. ಅಂದರೆ ಆತ್ಮವು ತನ್ನ ಪೂರ್ವ ಕರ್ಮಗಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಪುನಃ ಜನ್ಮ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಒಂದು ಕಾಯ ಅಥವಾ ದೇಹದ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಇದೆ. ಅತ್ಮೋದ್ಧಾರಕ್ಕೆ ದೇಹ ಒಂದು ಉಪಕರಣವಷ್ಟೇ. ಆದರೆ ಮನುಷ್ಯ ಈ ದೇಹಕ್ಕಷ್ಟೇ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆಯನ್ನು ನೀಡಿ ಆತ್ಮಕ್ಕೆ ನೀಡಬೇಕಾದ ಗಮನವನ್ನು ಕೊಡುತ್ತಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದೇ ವಿಷಾದದ ಸಂಗತಿ.

” ಇದಂ ಶರೀರಂ, ಪರಿಣಾಮ ಪೇಶಲಂ ಪತತ್ಯವಶ್ಯಂ ಶ್ಲಥ ಸಂಧಿ ಜರ್ಜರಂ” ಎಂದು ಕುಲಶೇಖರ ಆಳ್ವಾರರು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಎಂದರೆ ಕಾಲದ ಪರಿಣಾಮಗಳಿಗೊಳಗಾಗಿ ಈ ಶರೀರ ಬಿದ್ದು ಹೋಗುವುದು ಖಂಡಿತ ಎಂದು. ಇಂತಹ ದೇಹವನ್ನು ಕಾಪಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೋಸ್ಕರ, ಏನೆಲ್ಲಾ ಸಾಹಸ ಮಾಡುತ್ತಾನೆ ಮನುಷ್ಯ. ಈ ದೇಹಕ್ಕೆ ಎಷ್ಟೊಂದು ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆ ಎಷ್ಟೊಂದು ರೀತಿಯ ಅಲಂಕಾರ. ಆದರೆ ನಿರಂತರವಾದ, ನಿತ್ಯವಾದ ತನ್ನ ಆತ್ಮವನ್ನು ಕಾಪಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಆತ್ಮದ ಉನ್ನತಿಗೆ, ಏನನ್ನೂ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ.

ದೇಹವನ್ನು ಕಾಪಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಅವಶ್ಯ. ಆದರೆ ಅದನ್ನು ಒಂದು ಉಪಕರಣ ಎಂದು ಅರಿತು, ಅದಕ್ಕೆ ಸೀಮಿತ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆಯನ್ನು ನೀಡಿ, ದೇಹವನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸಿಕೊಂಡು, ಆತ್ಮವನ್ನು ಅರಿಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಪಡಬೇಕು. ಆ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಮುಂದೆ ಸಾಗಲು ನಮ್ಮ ಪೂರ್ವಜರು ಸಾವಿರಾರು ಮಾರ್ಗಗಳನ್ನು ಸ್ವಾನುಭವದಿಂದ ನಮಗೆ ತೋರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ನಾವು ಅದನ್ನು ಕಡೆಗಣಿಸಿದ್ದೇವೆ. ಒಂದು ದಿನದ ೨೪ ಗಂಟೆಗಳಲ್ಲಿ ನಮಗೆ ೫ ನಿಮಿಷವೂ ಧ್ಯಾನಮಾಡುವ ಸಮಯವಿರುವುದಿಲ್ಲ. ನಮಗೆ ಸದಾಕಾಲ ನಮ್ಮ ಬಾಹ್ಯವಾದ ಈ ದೇಹ, ಮನಸ್ಸು ಬುದ್ಧಿಗಳ ಮೂಲಕ ಈ ಜಗತ್ತಿನೊಂದಿಗೆ ಸಂಪರ್ಕ, ಜಗತ್ತಿನ ಮೇಲೆ ಅತೀವ ಮೋಹ ಮತ್ತು ಅತೀ ರಸಿಕತೆ. ನಮಗೆ ಬೇಡದೆ ಇರುವ ವಿಷಯವೇ ಇಲ್ಲ. ನಾವು ಸದಾಕಾಲ ಬಾಹ್ಯಮುಖಿಗಳು.ಎಲ್ಲವೂ ತೋರಿಕೆ, ಆಡಂಬರ ಮತ್ತು ಡಂಬಾಚಾರ. ಅಂತರ್ಮುಖಿಗಳಾಗುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಇದರಿಂದ ಸತ್ಯವಾದ ಆನಂದಸ್ವರೂಪಿಯಾದ ಆತ್ಮ ಸಂಕೋಚದಿಂದ ಸೊರಗಿಹೋಗಿದೆ. ” ಆತ್ಮ”!!! ಹಂಗಂದರೇನು? ಎಂದು ಕೇಳುವ ಕಾಲ ಬಂದಿದೆ. ಇದು ವಿಷಾದನೀಯವಲ್ಲವೇ?

ವಾಚಕರೆ, ಈ ದೇಹ ಕೇವಲ ಒಂದು ಉಪಕರಣ.ಅದನ್ನು ಆರೋಗ್ಯವಾಗಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಏಕೆಂದರೆ ಈ ದೇಹದಿಂದಲೇ ಆತ್ಮಕ್ಕೆ ಮುಕ್ತಿ. ಆದ್ದರಿಂದ ಆತ್ಮವನ್ನು ಸೊರಗಲು ಬಿಡಬಾರದು, ಅಂತರ್ಮುಖಿಗಳಾಗಿ ಅದಕ್ಕೂ ಆಗಾಗ ಆಹಾರವನ್ನು ಕೊಡುತ್ತಲೇ ಇರಬೇಕು. ಅಂತಹ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ನಾವೆಲ್ಲಾ ಮಾಡೋಣ.


ರಸಧಾರೆ - 192

ದೇವದಾನವರ ರಣರಂಗ ಮಾನವಹೃದಯ
ಭಾವ ರಾಗ ಹಠಂಗಳವರ ಸೇನೆಗಳು
ಭೂವಿಭವಜಯಗಳ ಭ್ರಾಂತಿಯಲಿ ಮರೆಯುವರು
ಜೀವಾಮೃತವನವರು – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ

ಹಠಂಗಳವರ = ಹಠಂಗಳು+ ಅವರ // ಭೂವಿಭವಜಯಗಳ = ಭೂ+ವಿಭವ+ಜಯಗಳ// ಜೀವಾಮೃತವನವರು + ಜೀವಾಮೃತವನು+ಅವರು

ಇಂದಿನ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಮಾನವರ ನಡವಳಿಕೆಯನ್ನು ವಿಶ್ಲೇಷನೆಮಾಡುತ್ತಾ, ಒಳ್ಳೆಯ ಮತ್ತು ಕೆಟ್ಟ ವಿಚಾರಗಳ ನಡುವಿನ ಯುದ್ಧ ಪ್ರತಿ ಹೃದಯದಲ್ಲೂ ನಡೆದಿದೆ ಮತ್ತು ಜನರೆಲ್ಲಾ, ಭಾವುಕತೆ, ಕೋಪ ಮತ್ತು ಹಠವನ್ನು ಮನಗಳಲ್ಲಿ ತುಂಬಿಕೊಂಡು ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ವೈಭವದಿಂದ ಜೀವಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಎನ್ನುವ ಭ್ರಮೆಯಲ್ಲಿ ಜೀವಿಸುತ್ತಾ, ಆತ್ಮದ ವಿಚಾರವನ್ನು ತೊರೆದು, ಅದರಿಂದ ದೊರೆಯುವ ಅಮೃತದ೦ತ ಅನುಭವವನ್ನು ಮರೆತಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ಪ್ರಸ್ತಾಪಮಾಡುತ್ತಾರೆ ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು.

ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ವಿಫುಲವಾದ ಪೌರಾಣಿಕ ಸಾಹಿತ್ಯವಿದೆ. ಅದರಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಒಂದು ಸಮಾನವಾದ ವಿಚಾರವಿದೆ. ಕೆಟ್ಟದ್ದರ ಮೇಲೆ ಒಳ್ಳೆಯದಕ್ಕೆ ವಿಜಯ. ಅದನ್ನು ಬರೆದವರು, ಆಯಾ ಕಥೆಗಳ ಪಾತ್ರಗಳ ಮೂಲಕ ಈ ತತ್ವವನ್ನು ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ. ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಅದು ಜಗತ್ತಿನ ಎಲ್ಲ ಮನುಜರ ಕಥೆಯೇ ಎಂದು ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಎಲ್ಲ ಮಾನವರ ಹೃದಯಗಳಲ್ಲಿ ಒಳ್ಳೆಯದು ಮತ್ತು ಕೆಟ್ಟದ್ದರ ನಿರಂತರ ತಿಕ್ಕಾಟ ನಡೆದೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಪ್ರತೀ ಮನುಷ್ಯನಿಗೂ ಒಳ್ಳೆಯದು ಮತ್ತು ಕೆಟ್ಟದ್ದರ ಅರಿವು ಇದ್ದು ಅದೇ ರಾಮ ಮತ್ತು ರಾವಣರ ಪಾತ್ರವನ್ನು ವಹಿಸುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಗುಣದ ಪ್ರಮಾಣದ ವ್ಯತ್ಯಾಸದಿಂದ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಒಳ್ಳೆಯವನೆಂದೋ ಕೆಟ್ಟವನೆಂದೋ ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಅಂತಹವರು ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಭಾವುಕತೆ, ಪ್ರೇತಿ ಪ್ರೇಮಗಳು, ದ್ವೇಷಾಸೂಯೆಗಳು, ಕೋಪತಾಪಗಳು, ಹೀಗೆ ಹತ್ತು ಹಲವಾರು ಭಾವನೆಗಳೊಂದಿಗೆ ವೈಭವದಿಂದ ಮೆರೆಯುತ್ತಾರೆ. ತಾವೇನೋ ಇಲ್ಲಿ ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಇದ್ದುಬಿಡುತ್ತಾರೇನೋ ಎನ್ನುವ ಹಾಗೆ ಮೆರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಹಾಗೆ ಮೆರೆಯುವಾಗ ಅವರು ಆತ್ಮಾನುಸಂಧಾನದಿಂದ ದೊರೆಯುವ ನಿಜವಾದ ಮತ್ತು ಶಾಶ್ವತ ಆನಂದವನ್ನು ಪಡೆಯಲು ಮರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಹೊರಗಿನ ಭಾವಗಳನ್ನೇ ಒಳಗೂ ತುಂಬಿಕೊಂಡು ಅಂತರ್ಮುಖಿಗಳಾಗಿ ಧ್ಯಾನ ಭಕ್ತಿ ಮತ್ತು ವಿರಕಿಯಿಂದ ದೊರೆಯಬಹುದಾದ ಆನಂದಿಂದ ವಂಚಿತರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಇಂದಿನ ನೂತನ ಜೀವನ ಶೈಲಿಯ ದುರಂತವೇ ಇದು. ಆತ್ಮನ ಮುಂದಿನ ಪ್ರಯಾಣಕ್ಕೆ ಯಾವ ಸಿದ್ಧತೆಯೂ ಇಲ್ಲ. ವಿಪರ್ಯಾಸವೆಂದರೆ, ಪಾಪ ಈ ಆತ್ಮ ತನ್ನ ಮೂಲವನ್ನು ಸೇರುವ ಪ್ರಯಾಣದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆ ಮುಂದೆ ಇಟ್ಟರೆ, ಇಂದಿನ ಜಗತ್ತಿನ ಸಂಪರ್ಕದಿಂದ ಹತ್ತು ಹೆಜ್ಜೆ ಹಿಂದೆ ಬರುತ್ತಿದೆ. ಹೀಗಾದರೆ ಅದು ತನ್ನ ಗಮ್ಯವನ್ನು ಮುಟ್ಟುವುದು ಎಂದೋ!

ವಾಚಕರೆ, ನಾವೂ ಸಹ ಇದರ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸಿ, ಈ ಜಗತ್ತಿನೊಂದಿಗಿನ ರಕ್ತಿಯನ್ನು ಕಡಿಮೆಯಾಗಿಸಿ, ಆತ್ಮದ ಮುನ್ನಡೆಗೆ ಅಣಿಮಾಡಿಕೊಡಲು, ಪ್ರಯತ್ನಿಸೋಣ.


ರಸಧಾರೆ - 193

ಪರಮೇಷ್ಠಿ ನಿಜಚಾತುರಿಯನಳೆಯೆ ನಿರಮಿಸಿದ
ನೆರಡುಕೈಯಿಂದೆರಡು ಜಂತುಗಳ ಬಳಿಕ
ಇರದೆ ತಾನವನೊಂದುಗೂಡಿಸಲು ಬೆರಗಾಯ್ತು
ನರಿಯು ವಾನರವು ನರ – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ.

ನಿಜಚಾತುರಿಯನಳೆಯೆ = ನಿಜ + ಚಾತುರಿಯನು + ಅಳೆಯೆ // ನೆರಡುಕೈಯಿಂದೆರಡು = ಎರಡು + ಕೈಗಳಿಂದ+ ಎರಡು// ತಾನವನೊಂದುಗೂಡಿಸಲು = ತಾನು+ಅವನು + ಒಂದು + ಕೂಡಿಸಲು// ಬೆರಗಾಯ್ತು = ಬೆರಗು + ಆಯ್ತು.

ಪರಮೇಷ್ಠಿ = ಬ್ರಹ್ಮ // ಚಾತುರಿಯನು = ಚಾತುರ್ಯವನು // ಅಳೆಯೆ = ಪರೀಕ್ಷಿಸಲು // ಜಂತು= ಪ್ರಾಣಿ ( ಜೀವಂತಿ ಇತಿ ಜಂತು:) ಬೆರಗು = ಆಶ್ಚರ್ಯ.

ಪರಬ್ರಹ್ಮನು ತನ್ನ ನಿಜವಾದ ಚಾತುರ್ಯವನ್ನು ಪರೀಕ್ಷಿಸಲು ತನ್ನ ಎರಡೂ ಕೈಗಳಿಂದ ಎರಡು ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿದನಂತೆ. ಒಂದು ನರಿ, ಇನ್ನೊಂದು ಮಂಗ. ಅವುಗಳನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿದಮೇಲೆ, ಸುಮ್ಮನೆ ಇರದೆ, ಇವೆರಡನ್ನೂ ಒಂದಾಗಿ ಸೇರಿಸಿದನಂತೆ. ಆಶ್ಚರ್ಯವೆಂದರೆ ಅವೆರಡರ ಸಮ್ಮಿಲನದಿಂದ ಉಂಟಾದದ್ದು ನರ( ಮನುಷ್ಯ) ಪ್ರಾಣಿಯಂತೆ, ಎಂದು ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಈ ಕಗ್ಗದಲ್ಲಿ ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸುತ್ತಾರೆ.

ವಿಜ್ಞಾನಿ ಡಾರ್ವಿನ್ನನ ಸಿದ್ಧಾಂತದ ಪ್ರಕಾರ ಮಂಗನಿಂದ ಮಾನವ ಎಂದಿದೆ. ಆ ಸಿದ್ಧಾಂತ ಸರಿಯಲ್ಲ ಎಂದು ಇತ್ತೀಚಿನ ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಒಂದು ವಿಚಿತ್ರವಾದ ವಿಷಯವನ್ನು ನಮ್ಮ ಮುಂದಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಮನುಷ್ಯ, ನರಿ ಮತ್ತು ಮಂಗನ ಮಿಶ್ರಣದಿಂದ ಆಗಿದ್ದಾನೆ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಮನುಷ್ಯನ ಗುಣಗಳನ್ನು ವಿಶ್ಲೇಷಣೆ ಮಾಡಿ ಅವರು ಬಹುಶಃ ಈ ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಬಂದಿರಬಹುದು. ಏಕೆಂದರೆ ಮನುಷ್ಯನ ರೂಪ ಏನೇ ಆದರೂ, ಬಣ್ಣ ಏನೇ ಆದರೂ, ಲಿಂಗವೇನೆ ಆದರೂ, ಭಾಷೆ ಯಾವುದೇ ಆದರೂ, ದೇಶವಾವುದೇ ಆದರೂ ಮೂಲ ಗುಣಗಳು ಮಾತ್ರ ಒಂದೇ ಆಗಿವೆ ಎನ್ನುವುದು ಆಶ್ಚರ್ಯವಲ್ಲವೇ?

ಇವನಿಗೆ ಮಂಗ ಬುದ್ಧಿಯೂ ಇದೆ. ನರಿಯಂತೆ ಕುತಂತ್ರಿಯೂ ಹೌದು. ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ, ಮಂಗನಂತೆ ಸ್ಥಿರ ಚಿತ್ತವಿಲ್ಲದೇ ನರಿಯಂತೆ ಕುಟಿಲತೆಯಿಂದಲೂ ಕೂಡಿದ್ದಾನೆ. ಮಾನವನ ಮನಸ್ಸು ಒಂದು ಕಡೆ ನಿಲ್ಲುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಮಂಗ ಒಂದು ಕೊಂಬೆಯಿಂದ ಮತ್ತೊಂದು ಕೊಂಬೆಗೆ ನೆಗೆಯುವಂತೆ, ಮನುಷ್ಯನ ಮನಸ್ಸೂ ಸಹ ನಿಮಿಷ ನಿಮಿಷಕ್ಕೂ ವಿಷಯದಿಂದ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಹಾರುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಒಂದು ಕ್ಷಣವೂ ಸ್ಥಿರ ಚಿತ್ತವಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಇವನಿಗೆ ಮಂಗನನತೆಯೇ ಕುಚೇಷ್ಟೆಯನ್ನೂ ಸಹ ಮಾಡಲು ಬರುತ್ತದೆ. ಚಿಕ್ಕಂದಿನಲ್ಲಿ ಇದು ಹೆಚ್ಚು. ” ಮಗನನ್ನು ಕೊಡು ಎಂದರೆ, ದೇವರೇ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸೊನ್ನೆಯನ್ನೂ ಇಟ್ಟು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದೀಯಲ್ಲಾ” ಎಂದು, ನಮ್ಮಜ್ಜಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು, ಆದರೆ ವಯಸ್ಸಾದಂತೆ ಈ ಮಂಗ ಚೇಷ್ಟೆಗಳು ಕಡಿಮೆಯಾದರೂ ಮಂಗ ಬುಧ್ಧಿ ಕಡಿಮೆಯಾಗುವುದೇ ಇಲ್ಲ.

ಇನ್ನು ನರಿಯೋ ಪ್ರಾಣಿಗಳಲ್ಲೇ ಹೆಚ್ಚು ಬುದ್ಧಿವಂತ ಪ್ರಾಣಿ ಎಂದು ಹೆಸರು ಗಳಿಸಿದೆ. ಕುಟಿಲತೆಗೆ ಪ್ರಖ್ಯಾತಿ. ಮನುಷ್ಯನೂ ಸಹ ಆ ನರಿಯ ಬುದ್ಧಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದಾನೆ. ತನಗೇನು ಬೇಕೋ ಅದನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಎಲ್ಲ ರೀತಿಯ ಉಪಾಯಗಳನ್ನೂ ಮಾಡಿ ಪರರಿಂದ, ಬೇಡಿಯೋ, ಕದ್ದೋ, ಕಸಿದೋ , ವಂಚಿಸಿಯೋ, ಪಡೆದುಕೊಂಡು ಬಿಡುತ್ತಾನೆ. ಒಂದು ಕಾಗೆಯನ್ನು ವಂಚಿಸಿ ಅದರ ಬಾಯಲ್ಲಿನ ಮಾಂಸದ ತುಂಡನ್ನು ಕಸಿದ ನರಿಯ ಕತೆಯನ್ನು ನೀವೆಲ್ಲ ಓದಿರುತ್ತೀರಿ. ತೇಟ್, ಹಾಗೆಯೇ ಮನುಷ್ಯನ ಬುದ್ಧಿಯೂ. ತನ್ನ ಕಾರ್ಯ ಸಾಧನೆಗೆ ಯಾವ ಹಂತಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದರೂ ಇಳಿದು ಬಿಡುತ್ತಾನೆ. ಎಲ್ಲ ಮಾನವರೂ ಹಾಗೆಯೇ ಎಂದಲ್ಲ. ಪ್ರಸಕ್ತ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ದುಡ್ಡಿಗೆ ಹೆಚ್ಚುಮಹತ್ವವಿರುವ ಕಾಲದಲ್ಲಿ, ಅಸ್ಥಿತ್ವಕ್ಕೆ ತೀವ್ರ ಪೈಪೋಟಿಯ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಮನುಷ್ಯ ಈ ನರಿ ಬುದ್ಧಿಯನ್ನು ಅತಿಯಾಗಿ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾನೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು, ಮನುಷ್ಯ ಮಂಗ ಮತ್ತು ನರಿಯ ಮಿಶ್ರಣ ಎಂದು ಸೂಕ್ತವಾಗೆ ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ.

ಆದರೆ, ವಾಚಕರೆ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ವಿಷಯವೇನೆಂದರೆ ನಾವು ಮನುಷ್ಯರು. ಮಾನವತೆಯಿಂದ ಬಾಳಬೇಕಾದವರು. ನಾವು ನಮ್ಮಲ್ಲಿರುವ ಮಂಗನ ಚಂಚಲ ಬುದ್ಧಿಯನ್ನು ಮತ್ತು ನರಿಯ ಕುಟಿಲತೆಯನ್ನೂ ತೊರೆದು ಕೇವಲ ಮಾನವರಾಗಿ ಉಳಿಯಬೇಕು. ” ಬದುಕು-ಬದುಕಲು ಬಿಡು ” ಎನ್ನುವ ತತ್ವವನ್ನು ನಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಅಳವಡಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಎಲ್ಲರೂ ಸಂತೋಷದಿಂದ ಸೌಹಾರ್ಧತೆಯಿಂದ ಇರಬಹುದು ಎನ್ನವುದು ನನ್ನ ಅಭಿಪ್ರಾಯ. ನೀವೂ ಸಹ ಒಪ್ಪುತ್ತೀರಲ್ಲವೇ?


ರಸಧಾರೆ - 194

ಅಂತರಂಗವನೆಲ್ಲ ಬಿಚ್ಚಿ ತೋರಿಪನಾರು?
ಅಂತರಗಭೀರಗಳ ತಾನೆ ಕಂಡವನಾರ್?
ಗಂತಿಗಳು ಗಂಟುಗಳು ಮಡಿಪುಮಡಿಪುಗಳಲ್ಲಿ
ಸ್ವಂತಕೇ ದುರ್ದರ್ಶ- ಮಂಕುತಿಮ್ಮ

ಅಂತರಂಗವನೆಲ್ಲ = ಅಂತರಂಗವನ್ನು+ ಎಲ್ಲ // ತೋರಿಪನಾರು = ತೋರಿಪನು+ ಯಾರು

ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಅಂತರಂಗದಲ್ಲಿ ಏನಿದೆ ಎಂದು ತೋರುವವರು ಯಾರು ಅಥವಾ ಒಳಗಿರುವ ಗಂಭೀರತೆಯನ್ನು ಕಂಡವರಾರು, ವಿಚಾರ ಮತ್ತು ವಿಷಯಗಳು ಮನಸ್ಸಿನ ಮಡಿಕೆ ಮಡಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ತಿರುವು ತಿರುವುಗಳಲ್ಲಿ ಗಂಟು ಗಂಟುಗಳಾಗಿ ಸೇರಿಕೊಂಡುಬಿಟ್ಟಿದೆ. ನಮ್ಮ ಮನದಾಳದಲ್ಲಿರುವುದು ನಮ್ಮ ಅನುಭವಕ್ಕೇ ಬರುವುದು ಕಷ್ಟವಾಗಿದೆ, ಎಂದು ಪ್ರಸ್ತಾಪ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಈ ಕಗ್ಗದಲ್ಲಿ.

ಅಂತರಂಗದ ಆಳ ಬಹಳ ಅಗಾಧವಾಗಿದೆ. ಒಂದು ಸಮುದ್ರವೆಷ್ಟು ದೊಡ್ಡದೋ ಅಷ್ಟೇ ದೊಡ್ಡದಿರಬಹುದು ಅದರ ಆಳ ಮತ್ತು ವಿಸ್ತಾರ. ನಾವು ಅನ್ಯರಿಗೆ ನಮ್ಮ ಅಂತರಂಗವನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ತೋರುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಒಂದೇ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಹತ್ತು ಹಲವಾರು ವಿಚಾರಗಳು, ಆಲೋಚನೆಗಳು ತೆರೆ ತೆರೆಯಾಗಿ ಬಂದು ಹೋಗುತ್ತವಲ್ಲವೇ. ಇವೆಲ್ಲ ಒಳಗೇ ಇದ್ದು ಆಗಾಗ ಸಮುದ್ರದ ಅಲೆಗಳಂತೆ ಏರುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಇಳಿಯುತ್ತವೆ.ಶಬ್ದ, ಸ್ಪರ್ಶ, ರೂಪ, ರಸ, ಗಂಧಗಳ ಸಂಪರ್ಕದಿಂದ ಹೊಸದಾಗಿ ಎಷ್ಟೆಷ್ಟೋ ವಿಚಾರಗಳು ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನೊಳಕ್ಕೆ ನುಗ್ಗುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತವೆ. ಹಲವು ಸ್ವಲ್ಪ ಕಾಲ ಇದ್ದು ಮರೆಯಾಗುತ್ತವೆ, ಮತ್ತೆ ಕೆಲವು ಮನಸ್ಸಿನ ಆಳದಲ್ಲಿ ಹೋಗಿ ಕುಳಿತುಬಿಡುತ್ತವೆ. ಕೆಲವು ವಿಷಯಗಳು ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಅಳಿಸಿಹೊಗಿರುತ್ತವೆ. ಯಾವುದೋ ಒಂದು ವಿಚಾರ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಏಕೆ ಬಂತು ಎಂದು ಹೇಳುವುದು ಬಹಳ ಕಷ್ಟದ ಕೆಲಸ.

ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ಯಾವ ವಿಚಾರ ಒಳಗೆ ಬರಬೇಕು ಯಾವುದು ಬರಬಾರದು ಎಂದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ನಾವು ನಿರ್ಧರಿಸಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ವಿಚಾರಗಳು ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನೊಳಕ್ಕೆ ನುಗ್ಗುವುದನ್ನು ನಾವು ನಿಯಂತ್ರಿಸಲೂ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ.

ನಮ್ಮ ಅಂತರಂಗದ ಭಾವ ನಮಗೇ ಅರ್ಥವಾಗುವುದು ಕಷ್ಟ. ಹಾಗಂದಮೇಲೆ ಅನ್ಯರು ಅದನ್ನು ಕಾಣಲಾಗುವುದೇ. ನಾವು ಅದನ್ನು ಎಷ್ಟೇ ವಿವರಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರೂ ಪರರಿಗೆ ಅದು ವೇದ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ.ಏಕೆಂದರೆ ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಹೇಳಿದ ಹಾಗೆ, ಅವು ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನ ಪದರ ಪದರಗಳಲ್ಲಿ ಒಳಹೊಕ್ಕು ಗಂಟು ಗಂಟಾಗಿ, ಗೋಜಲು ಗೋಜಲಾಗಿ, ಸುರುಳಿ ಸುರುಳಿಯಾಗಿ ಸೇರಿಕೊಂಡುಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತೆ. ಎಲ್ಲ ರೀತಿಯ ಭಾವಗಳು, ಯೋಚನೆಗಳು, ಚಿಂತೆ, ಚಿಂತನೆಗಳು, ಹೀಗೇ ಸಾವಿರ ಸಾವಿರ ವಿಷಯಗಳು ಮನಸ್ಸಿನ ಅಂತರ್ಯದಲ್ಲಿ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಈ ಯೋಚನೆಗಳು ಸುಮ್ಮನೆ ಬಂದು ಹೋದರೆ ಚಿಂತೆಯಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅವು ನಮ್ಮನ್ನು ಅಲುಗಾಡಿಸಿ , ನಮ್ಮ ಜೀವನವನ್ನು ಕ್ಲಿಷ್ಟತೆಗೆ ತಳ್ಳಿದರೆ ಅದು ಕಷ್ಟದ ವಿಚಾರ. ಎಲ್ಲಿಯತನಕ ನಾವು ಅವುಗಳಿಗೆ ಅಂಟದೆ ಇರುತ್ತೇವೆಯೋ ಅಲ್ಲಿಯತನಕ ಒಳ್ಳೆಯದು.

ವಾಚಕರೆ ಮನಸ್ಸನ್ನು ವಿಶ್ಲೇಷಣೆ ಮಾಡುವುದು ಸುಲಭವಲ್ಲ. ಅದನ್ನೇ ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ” .ಸ್ವಂತಕೇ ದುರ್ದರ್ಶ” ಎಂದರು.ಆದರೂ ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಪರಿಮಿತ ಮತಿಯ ಮಿತಿಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸುಗಳನ್ನು ತಹಬಂದಿಯಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡರೆ ಸುಖ.


ರಸಧಾರೆ - 195

ಮೊಗ ನಾಲ್ಕು ನರನಿಗಂತೆಯೇ ನಾರಿಗಂ ಬಗೆಯೆ
ಜಗಕೆ ಕಾಣಿಪುದೊಂದು, ಮನೆಯ ಜನಕೊಂದು
ಸೊಗಸಿನೆಳಸಿಕೆಗೊಂದು, ತನ್ನಾತ್ಮಕಿನ್ನೊಂದು
ಬಗೆಯೆಷ್ಟೊ ಮೊಗವೆಷ್ಟು – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ

ನರನಿಗಂತೆಯೇ = ನರನಿಗು+ಅಂತೆಯೇ // ಕಾಣಿಪುದೊಂದು = ಕಾಣಿಪುದು + ಒಂದು // ಸೊಗಸಿನೆಳಸಿಕೆಗೊಂದು = ಸೊಗಸಿನ+ಎಳಸಿಕೆಗೆ+ಒಂದು//

ತನ್ನಾತ್ಮಕಿನ್ನೊಂದು = ತನ್ನಾತ್ಮಕೆ + ಇನ್ನೊಂದು.

ನರನಿಗೆ, ನಾರಿಯನ್ನೂ ಸೇರಿ, ನಾಲ್ಕು ರೀತಿಯ ಮುಖಗಳಂತೆ. ಜಗತ್ತಿಗೆ ತೋರಲು ಒಂದು, ಮನೆಯಲ್ಲಿರುವ ಜನಗಳಿಗೆ ಒಂದು, ತನ್ನನ್ನು ತಾನಿ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಒಂದು ಮುಖ ಮತ್ತು ಕಡೆಯದಾಗಿ ಅನ್ತಾರತ್ಮದ ಮುಖ. ಹೀಗೆ ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ಹಲವಾರು ಮುಖವಾಡಗಳು ಇರುತ್ತವೆ ಎಂದು ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಈ ಕಗ್ಗದಲ್ಲಿ ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಪ್ರತಿ ಮನುಷ್ಯನೂ ತನ್ನನ್ನು ತಾನು ತೋರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಅವನ ಅಂತರಂಗದ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವಕ್ಕಿಂತ ಭಿನ್ನವಾದ ಮುಖವನ್ನು ಜಗತ್ತಿಗೆ ತೋರುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ. ಕಾರಣಗಳು ಹಲವಾರು ಇರಬಹುದು. ತಾನು ಏನು ಎಂಬುದನ್ನು ಜಗಕ್ಕೆ ತೋರುವ ಬಯಕೆ, ಅವಶ್ಯಕತೆ ಮತ್ತು ಅನಿವಾರ್ಯತೆಗಳಿಗಾಗಿ ಜಗವು ಮೆಚ್ಚುವಂತಹ ಮುಖವಾಡವನ್ನು ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ ಅಥವಾ ಜಗವನ್ನು ಮೆಚ್ಚಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನ ಪಡುತ್ತಾನೆ. ಬಹಳಷ್ಟು ಬಾರಿ ತಾನು ಏನು ಅಲ್ಲವೋ ಅದನ್ನೇ ತೋರುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ. ಉದಾ! ನಮ್ಮ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳನ್ನೇ ನೋಡೋಣ. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬನೂ “ಸಮಾಜ ಸೇವಕನ” ಮುಖವಾಡವನ್ನು ಧರಿಸುತ್ತಾನೆ, ಅಲ್ಲವೇ. ಇದು ಮೊದಲನೆಯ ಮುಖ.

ಇನ್ನು ತನ್ನ ಮನೆಯವರಿಗೆ ತೋರುವ ಮುಖ. ಸಂಸಾರವನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡಮೇಲೆ ತನ್ನ ಮನೆಯವರನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವ , ಕಾಪಾಡುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ಹೆಗಲಿಗೇರಿಸಿ ಕೊಂಡಿರುತ್ತಾನೆ(ಳೆ). ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕೊರತೆಗಳ ನಡುವೆಯೇ ಜೀವನವನ್ನು ಸಾಗಿಸಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಯಿಂದ, ತನ್ನ ಮನೆಯ ಸದಸ್ಯರನೆಲ್ಲರನ್ನೂ ಮೆಚ್ಚಿಸುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಎಲ್ಲವೂ ಸಮರ್ಪಕವಾಗಿದೆ( ಇರದಿದ್ದರೂ) ಎನ್ನುವ ಒಂದು ಮುಖವನ್ನು ಸದಾ ಧರಿಸಿರುತ್ತಾನೆ. ಇದು ಎರಡನೆಯ ಮುಖ.

ಇನ್ನು ತನ್ನನ್ನು ತಾನೇ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಮುಖ. ತಾನೇನು, ತನ್ನ ಕೊರತೆಗಳು, ಸುಗುಣಗಳು, ದುರ್ಗುಣಗಳು, ಆಲೋಚನೆಗಳ ಶುದ್ಧತೆ ಮತ್ತು ಅಶುದ್ದತೆ ಯಾವ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಇವೆ ಎನ್ನುವ ಸತ್ಯದ ಅರಿವು ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರಿಗೂ ಇರುತ್ತದೆ. ಅಂತರಂಗದಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡರೂ, ತಾನು ಅದನ್ನು ಹೊರಗೆ ತೋರಿದರೆ ತನ್ನ ಅಸ್ಥಿತ್ವಕ್ಕೇ ಧಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತದೆಂಬ ಅರಿವೂ ಇರುತ್ತದೆ. ಇದು ತನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ತನಗಿರುವ ಶುದ್ಧ ಅರಿವಿನ ಅಂತರಂಗದ ಮುಖ. ಇದು ಮೂರನೆಯ ಮುಖ.

ಪ್ರತಿ ಜೀವಿಯೂ ಅಧ್ಯಾತ್ಮ ಪ್ರಯಾಣದ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಹಂತದಲ್ಲಿ ಇರುತ್ತಾನೆ. ಪ್ರತಿ ಜೀವಿಗೂ ಅವನ ಜೀವನದ ಯಾವುದಾದರೂ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಈ ಜಗತ್ತಿನ ನಶ್ವರತೆಯ ಒಂದು ಆಯಾಮ ಗೋಚರಿಸುತ್ತದೆ.ಈ ಭಾವ ನಿರಂತರವಾಗಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಆಗಾಗ ಬಂದು ಹೋಗುವ ಭಾವವಾಗಿರಬಹುದು. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ” ಅಯ್ಯೋ ಈ ಜಗತ್ತು ನಶ್ವರ, ನನ್ನ ಜೀವನ ಎಂದಿದ್ದರೂ ಕೊನೆಯಾಗಲೇ ಬೇಕು, ಒಂದು ದಿವಸ ಎಲ್ಲ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಲೇ ಬೇಕು” ಎನ್ನುವ ಭಾವ ಬಂದು ಹೋಗಿರಬಹುದು. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ಪರಮಾತ್ಮನನ್ನು ಅಂತರಂಗದಲ್ಲಿ ನೋಡುವ ಮುಖವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತಾನೆ. ಇದು ನಾಲ್ಕನೆಯದು.

ಹೀಗೆ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಹೇಳುವಂತೆ ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ನಾಲ್ಕು ಮುಖಗಳು.ವಾಸ್ತವ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಇವುಗಳ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಗೊತ್ತಿರುವುದೇ. ಆದರೆ ಪ್ರಸಕ್ತ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಹತ್ತು ಹಲವಾರು ಮುಖವಾಡಗಳನ್ನು ಧರಿಸಿ ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಮನುಷ್ಯ ತನ್ನ ಸ್ವಾರ್ಥ ಸಾಧನೆಯನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಇವನಿಗೆ ರಾವಣನಂತೆ ಹತ್ತೇನು, ತಲೆಗಳು ಮತ್ತು ಮುಖಗಳು, ಅದಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚಿರಬಹುದು. ನಮಗೆ ಎಷ್ಟು ಮುಖಗಳಿವೆ ಎಂದು ನಾವು ಆತ್ಮಾವಲೋಕನ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ನಮಗಿರುವ ಮುಖವಾಡಗಳನ್ನು ಕಳಚಿದರೆ, ಮನಸ್ಸಿನ ಕ್ಲಿಷ್ಟತೆ ಕಡಿಮೆಯಾಗಬಹುದು.


ರಸಧಾರೆ - 196

ಮನುಜಲೋಕವಿಕಾರಗಳನು ನೀನಳಿಸುವೊಡೆ
ಮನಕೊಂದು ದರ್ಪಣವ ನಿರವಿಸೆಂತಾನುಂ
ಅನುಭವಿಪರವರಂದು ತಮ್ಮಂತರಂಗಗಳ
ಅನುಪಮಾಸಹ್ಯಗಳ – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ

ಮನುಜಲೋಕವಿಕಾರಗಳನು = ಮನುಜಲೋಕ + ವಿಕಾರಗಳನು// ನೀನಳಿಸುವೊಡೆ = ನೀನ್+ಅಳಿಸು+ಒಡೆ// ನಿರವಿಸೆಂತಾನುಂ = ನಿರವಿಸೆ+ ಎಂತಾನುಂ // ಅನುಭವಿಪರವರಂದು = ಅನುಭವಿಪರ್ +ಅವರ್ +ಅಂದು//

ತಮ್ಮಂತರಂಗಗಳ = ತಮ್ಮ + ಅಂತರಂಗಗಳ // ಅನುಪಮಾಸಹ್ಯಗಳ = ಅನುಪಮ+ ಅಸಹ್ಯಗಳ.
ನಿರವಿಸೆ = ನಿರ್ಮಿಸೆ// ಎಂತಾನುಂ = ಹೇಗಾದರೂ

ಮನುಜರ ಮನಸ್ಸುಗಳಲ್ಲಿರುವ ವಿಕಾರಗಳನ್ನು ಅಳಿಸಿಹಾಕಿ ಅವರಲ್ಲಿ ನಿರ್ಮಲ ಮನೋ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯನ್ನು ಉಂಟು ಮಾಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿ, ಆ ಮನಸ್ಸು ತನ್ನನ್ನು ತಾನೇ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವಂಥಾ ಒಂದು ಕನ್ನಡಿಯನ್ನು ತಯಾರಿಸಿದರೆ, ಆಗ ಅವರುಗಳು ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ನೋಡಿಕೊಂಡರೆ, ಅಂತರಂಗದಲ್ಲಿ ಹುದುಗಿರುವ ಹೋಲಿಸಲಾಗದಷ್ಟು ಅಸಹ್ಯಕರವಾದ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾರೆ ಎನ್ನುತಾರೆ ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಈ ಕಗ್ಗದಲ್ಲಿ.

ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಒಪ್ಪಲೇಬೇಕಾದ ವಿಷಯವೆಂದರೆ, ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸುಗಳೊಳಗೆ ಯಾರಿಗೂ ಹೇಳಲಾರದಂತಾ ವಿಷಯಗಳೆಷ್ಟೋ ಅಡಗಿವೆ. ನಮ್ಮನ್ನು ಆ ವಿಷಯಗಳು ಆಗಾಗ ಒಂದು ಬೇರೆಯದೇ ಲೋಕಕ್ಕೆ ಕರೆದೊಯ್ಯುತ್ತವೆ. ನಮ್ಮಲ್ಲಿರುವ ಒಳ್ಳೆಯ ಭಾವಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ನಾವು ಮಾಡಿದ ಒಳ್ಳೆಯ ಕಾರ್ಯಗಳನ್ನು ನಾವು ಬಚ್ಚಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳದೆ, ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಸಾರುತ್ತೇವೆ. ಅನ್ಯರ ಗಮನ ಮತ್ತು ಪ್ರಶಂಸೆಯನ್ನು ಗಳಿಸುವುದಕ್ಕೋಸ್ಕರ. ಆದರೆ ನಾವು ಹೇಳಿದ ಸುಳ್ಳನ್ನೋ, ಮಾಡಿದ ಕಳ್ಳತನವನ್ನೋ, ಪ್ರದರ್ಶಿಸಿದ ಕಪಟವನ್ನೋ, ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ಬಂದ ಒಂದು ನೀಚ ಆಲೋಚನೆಯನ್ನೋ ಯಾರಿಗೂ ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲ. ಅವುಗಳನ್ನು,ನಮ್ಮನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡವರಲ್ಲೋ, ನಮ್ಮನ್ನು ಹೆತ್ತವರಲ್ಲೋ, ನಾವು ಹೆತ್ತವರಲ್ಲೋ, ಹೀಗೆ ನಮಗೆ ಬಹಳ ಆಪ್ತರು ಎಂದು ಅನ್ನಿಸಿಕೊಳ್ಳುವರಲ್ಲೂ, ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ನಾವು ಸದಾಕಾಲ ನಮ್ಮ ಶುದ್ಧ ಬಿಂಬವನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸುವುದರಲ್ಲೇ ಆಸಕ್ತರು. ಇದನ್ನು ಬಹಿರಂಗವಾಗಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಕಡೆಯ ಪಕ್ಷ ಅಂತರಂಗದಲ್ಲಿಯಾದರೂ, ಎಲ್ಲರೂ ಸಮ್ಮತಿಸುವ ವಿಷಯವಲ್ಲವೇ.?

ಈ ರೀತಿಯ ಮಾನಸಿಕ ವಿಕಾರಗಳನ್ನು ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸುಗಳಿಂದ ಅಳಿಸಿಹಾಕಲು ಪ್ರಯತ್ನಪಟ್ಟು ಮನದೊಳಗೆ ಅಡಗಿರುವ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಒಂದು ಕನ್ನಡಿಯನ್ನೇನಾದರೂ ನಿರ್ಮಿಸದರೆ, ನಮಗಲ್ಲಿ ಕಾಣುವುದು ಕೇವಲ ಇಂತಹ ಕುವಿಚಾರಗಳೇ ಹೊರತು ಬೇರಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ಕಂಡು ನಾವು ನಮ್ಮ ಅಂತರಂಗದಲ್ಲಿ ನಾವೇ ಅಸಹ್ಯಪಡುವಂಥಾ ಯಾತನಾ ಭಾವವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಬೇಕಾಗುವುದು. ನಮ್ಮ ಮನದ ಆಳದಲ್ಲಿ ಅಡಗಿ ಕುಳಿತಿರುವ ಅಂತಹ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ಅರಿತು, ನಮಗೆ ನಾವೇ ಅಸಹ್ಯಪಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವ, ಭಾವ ನಮಗೆ ಬರುತ್ತದೆ ಅಲ್ಲವೇ?

ಆದರೆ ಪ್ರಶೆ ಏನೆಂದರೆ, ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸುಗಳಲ್ಲಿ ಆ ರೀತಿಯ ಭಾವಗಳು ಸರಿಯೇ? ತಪ್ಪೇ? ಸಹಜವೇ? ಅಸಹಜವೇ? ಎಂದು ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಯೋಚಿಸಿದಾಗ, ನನಗೆ ತೋರುವುದು ಹೀಗೆ. ಈ ರೀತಿಯ ಆಲೋಚನೆಗಳು ಬಹಳ ಸಹಜ. ಅವೆಲ್ಲ ಒಂದೇ ಬಾರಿಗೆ, ಕಾರಣವಿಲ್ಲದೆ ಬಂದು ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಕೂರುವಂಥಾ ವಿಚಾರಗಳಲ್ಲ. ಪೂರ್ವ ಕರ್ಮ, ಪ್ರಸ್ತುತ ಸಂಸ್ಕಾರಗಳು, ನಮ್ಮ ಸಂಗಗಳು, ನಮ್ಮ ವಿದ್ಯೆ, ನಮ್ಮ ಪರಿಸರ, ಹೀಗೆ ಹತ್ತು ಹಲವಾರು ಕಾರಣಗಳಿಂದ ನಮಗೆ ಈ ರೀತಿಯ ಆಲೋಚನೆಗಳು ಬರುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಬಂದ ವಿಚಾರಗಳು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಉಳಿಯುತ್ತವೆ. ಇದು ಬಹಳ ಸಹಜವಾಗಿ ಆಗುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ. ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಕೆಟ್ಟ ಅಥವಾ ನೀಚ ಆಲೋಚನೆಗಳಿವೆ ಎಂದಾಕ್ಷಣ ನಾವು ಕೊರಗಿ ಕುಗ್ಗಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ಈ ದರ್ಪಣದಲ್ಲಿ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಧೈರ್ಯ ಮತ್ತು ನೋಡಿಕೊಂಡಾಗ ಅದರ ಅರಿವು, ನಮಗೆ ಆಗುತ್ತದಲ್ಲ ಅದೇ ಒಂದು ಸಾಧನೆ. ಅದು ಸರಿಯಲ್ಲ ಎಂದು ನಾವು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಮತ್ತೊಂದು ಸಾಧನೆ. ಅದನ್ನು ಅಳಿಸುವ ಮತ್ತು ಪುನಃ ಅಂತಹ ಆಲೋಚನೆಗಳು ಮತ್ತು ವಿಚಾರಗಳು ನಮ್ಮ ಮನದಲ್ಲಿ ನುಸುಳದ ಹಾಗೆ ಎಚ್ಚರ ವಹಿಸುವುದು ಒಂದು ಉತ್ತಮ ಸಾಧನೆ. ಹಾಗೆ ಅವುಗಳನ್ನು ತಡೆದು ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸುಗಳನ್ನು ಶುದ್ಧವಾಗಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಲು ನಾವು ಯಶಸ್ವಿಯಾದರೆ ಅದು ಬೃಹತ್ ಸಾಧನೆ !!!

ವಾಚಕರೆ ನಾವೂ ಸಹ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸುಗಳನ್ನು ಶುದ್ಧವಾಗಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಪಡೋಣವೇ?


ರಸಧಾರೆ - 197

ಕನಲ್ದ ಹುಲಿ ಕೆರಳ್ದ ಹರಿ ಮುಳ್ಕರಡಿ ಛಲನಾಗ
ಅಣಕು ಕಪಿ ಸೀಳ್ನಾಯಿ ಮೊದಲಾದ ಮೃಗದ
ಸೆಣಸುಮುಸುಡಿಯ ಘೋರದುಷ್ಟಚೇಷ್ಟೆಗಳೆಲ್ಲ
ವಣಗಿಹುವು ನರಮನದಿ – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ

ಚೇಷ್ಟೆಗಳೆಲ್ಲವಣಗಿಹುವು = ಚೇಷ್ಟೆಗಳೆಲ್ಲವು + ಅಣಗಿಹವು

ಕೋಪಗೊಂಡ ಹುಲಿ, ಕೆರಳಿದ ಸಿಂಹ, ಮುಳ್ಳಿನ ಕರಡಿ, ಛಲ ಹಿಡಿದ ನಾಗರಹಾವು, ಚೇಷ್ಟೆಯ ಕಪಿ, ಬೇಟೆಯಾಡುವ ಸೀಳು ನಾಯಿ ಮೊದಲಾದ ಮೃಗಗಳ೦ತೆ ಹೋರಾಡುವ ಮುಖವಾಡ ಹೊತ್ತು ಘೋರವಾದ ದುಷ್ಟತೆಯಿಂದ ಕೂಡಿದ ಚೇಷ್ಟೆಗಳೆಲ್ಲ ಈ ಮಾನವನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಅಡಗಿವೆ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು.

ಒಬ್ಬ ಮನುಷ್ಯ ಮಾನವ ಜನ್ಮವನ್ನು ತಳೆಯುವ ಮೊದಲು ಹಲವಾರು ಪ್ರಾಣಿ, ಪಕ್ಷಿ, ಕೀಟ ಮುಂತಾದ ದೇಹಗಳನ್ನು ಧರಿಸಿ ನಂತರ ಮಾನವ ಜನ್ಮವನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತಾನೆ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತದೆ ನಮ್ಮ ಸನಾತನ. ಒಂದು ಆತ್ಮ ಮನುಷ್ಯ ಜನ್ಮಕ್ಕೆ ಎಂದು ಬಂದಿತು ಎಂದು ಹೇಳಲು ಅಸಾಧ್ಯ. ಕೆಲ ಆತ್ಮಗಳು ಬಹಳ ಹಿಂದೆ ಮತ್ತು ಕೆಲ ಆತ್ಮಗಳು ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ಬಂದಿರಬಹುದು. ಹಾಗೆ ಇತೀಚೆಗೆ ಬಂದ ಆತ್ಮಗಳು ತಮ್ಮ ಪೂರ್ವ ಜನ್ಮದ ವಾಸನೆಗಳನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಹೋಗಲಾಡಿಸಿಕೊಳ್ಳದೆ ಇದ್ದ ಪಕ್ಷದಲ್ಲಿ ಈ ಜನ್ಮದಲ್ಲೂ ಆ ವಾಸನೆಗಳ ಛಾಯೆ ಇರುವುದಲ್ಲವೇ? ಹಾಗೆ ಇದ್ದ ಗುಣಗಳೇ ಈಗ ಪ್ರದರ್ಶಿಸಲ್ಪಡುತ್ತವೆ.

ಹಾಗಾಗಿ ನಾವು ಕೆಲವರನ್ನು ಹುಲಿಯಂತೆ ಕೋಪಗೊಳ್ಳುವವರನ್ನೂ, ಸಿಂಹದಂತೆ ಕೆರಳುವವರನ್ನೂ, ಹಾವಿನಂತೆ ಛಲ ಹಿಡಿಯುವವರನ್ನೂ, ನಾಯಿಯಂತೆ ಆಡುವವರನ್ನೂ ನಮ್ಮ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಕಾಣುತ್ತೇವೆ. ಅಷ್ಟೇ ಏಕೆ ಒಬ್ಬನೇ ವ್ಯಕ್ತಿ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಸಮಯಗಳಲ್ಲಿ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಪ್ರಾಣಿಗಳಂತೆ ಆಡುವುದನ್ನೂ ನಾವು ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲವೇ? ” ಅವನು ಒಳ್ಳೆ ಕೋತಿ ಥರ ಆಡ್ತಾನೆ” ಅಥವಾ ” ಯಾಕೋ ಒಳ್ಳೆ ನಾಯಿ ಥರ ಆಡ್ತೀಯಾ?” ಎನ್ನುವ ಮಾತುಗಳನ್ನು ನಾವು ಬಹಳಷ್ಟು ಬಾರಿ ಕೇಳುತ್ತೇವಲ್ಲವೇ? ಇದನ್ನೇ ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ” ಘೋರಚೇಷ್ಟೆಗಳೆಲ್ಲವಣಗಿಹುವು” ಎಂದು ಮಾನವನ ಮನಸ್ಸಿನ ಒಂದು ಮುಖವನ್ನು ವಿಶ್ಲೇಷಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಗೆ ಅವು ಸಹಜ ಗುಣಗಳು. ಆದರೆ ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಹೇಳುವಂತೆ ಅವು ” ದುಷ್ಟ ಗುಣಗಳು”. ಪ್ರಾಣಿಗಳು ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವು ಕಾಪಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು, ತಮ್ಮ ಸಂತತಿಯನ್ನು ಬೆಳೆಸಲು ಮತ್ತು ತಮ್ಮ ಆಹಾರ ಹುಡುಕಲು ಮಾತ್ರ ಈ ಗುಣಗಳನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಮನುಷ್ಯ ದುರಾಸೆಯ, ಸ್ವಾರ್ಥದ ಮತ್ತು ಅಹಂಕಾರದ ಭಾವಗಳನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸಲು ಈ ದುಷ್ಟ ಗುಣಗಳನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾನೆ. ಇಡೀ ಸೃಷ್ಟಿಯೇ ತನಗಾಗಿ ಸೃಷ್ಟಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ ಎನ್ನುವ ದುರಹಂಕಾರ ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ. ಸ್ವಾರ್ಥ ಸಾಧನೆಗಾಗಿ ಯಾವ ಪ್ರಾಣಿಯ ವೇಷವನ್ನಾದರೂ ಹಾಕಲು ಅಥವಾ ಯಾವುದೇ ಪ್ರಾಣಿಯ ಗುಣವನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸಲು ಇವನು ಹೇಸುವುದಿಲ್ಲ.

ನಾವು ಮಾನವರು ಮೃಗಗಳ ಕೀಟಗಳ ಮತ್ತು ಅನ್ಯ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ದೈಹಿಕ ಸ್ಥರವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಮೇಲೆ ಬಂದಿದ್ದೇವೆ. ಅವುಗಳ ಗುಣಗಳನ್ನೂ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬಿಟ್ಟರೆ, “ನಾವು ಮಾನವರು” ಎಂದು ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಇಲ್ಲದಿದರೆ, ನಾವು ಆ ಗುಣಗಳನ್ನು ಬಿಡದಿದ್ದರೆ, ಮತ್ತೆ ಪ್ರಾಣಿಗಳಾಗುವ ಸಂಭವ ಉಂಟು. ಹಾಗಾಗಿ ನಾವು ಬಹಳ ಜಾಗರೂಕರಾಗಿ ನಮ್ಮ ಗುಣಗಳನ್ನು ನಾವೇ ವಿಶ್ಲೇಷಣೆ ಮಾಡುತ್ತಾ, ನಮ್ಮ ಗುಣಗಳನ್ನು ಸುಧಾರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ಪಡಬೇಕು.


ರಸಧಾರೆ - 198

ಸತ್ಯವಂತನನರಸೆಲೆನುತ ಪೇಟೆಯೊಳಗೆ
ಹಟ್ಟಹಗಲೊಳೆ ದೀವಿಗೆಯ ಹಿಡಿದು ನಡೆದು
ಕೆಟ್ಟುದೀ ಜಗವೆಂದು ತೊಟ್ಟಿಯೊಳೆ ವಸಿಸಿದನು
ತಾತ್ವಿಕಡಯೋಜೆನಿಸ್ – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ

ಸತ್ಯವಂತನನರಸೆಲೆನುತ= ಸತ್ಯವಂತನನು+ಅರಸಲು+ ಎನುತ// ಕೆಟ್ಟುದೀ = ಕೆಟ್ಟದು + ಈ

ಈಗ್ಗೆ ೨೪೨೪ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಗ್ರೀಕ್ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಜನಿಸಿದ ಡಯೋಜೆನಿಸ್ ಎಂಬ ತತ್ವಜ್ಞಾನಿಯು “ಸತ್ಯವಂತನಾದ ವ್ಯಕ್ತಿಯಾರಾದರೂ ಸಿಗುವನೋ” ಎಂದು ಹಗಲಿನ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ದೀವಿಗೆಯನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಪೇಟೆಬೀದಿಗಳಲ್ಲಿ ಹುಡುಕಿದನಂತೆ. ಅವನಿಗೆ ಯಾರೂ ಸಿಗದಾಗ, “ಈ ಜಗತ್ತು ಕೆಟ್ಟು ಹೋಗಿದೆ” ಎಂದು ತನ್ನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ತೊಟ್ಟಿಯನ್ನು ಕಟ್ಟಿಸಿ ಅದರೊಳಗೆ ವಾಸಿಸತೊಡಗಿದನಂತೆ, ಎನ್ನುತ್ತಾ ಒಂದು ವಿಡಂಬನೆಯನ್ನು ಈ ಕಗ್ಗದ ಮೂಲಕ ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಪ್ರಸ್ತಾಪ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ.

” ಕಿಸಾ ಗೌತಮಿಯಲ್ಲಿ” ಗೌತಮನು ” ಸಾವಿಲ್ಲದ ಮನೆಯ ಸಾಸಿವೆ ತಾ” ಎಂದನಂತೆ. ಹಾಗಲ್ಲದೆ” ಸುಳ್ಳನ್ನೇ ಹೇಳದವನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಸಿವೆ ತಾ ” ಎಂದಿದ್ದರೂ ಸಮರ್ಪಕವಾಗೆ ಇರುತಿತ್ತು ಎಂದು ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲೂ ಎಂದಾದರೂ, ಒಂದಾದರೂ ಸುಳ್ಳನ್ನು ಹೇಳದಿರುವಂತ ವ್ಯಕ್ತಿ ಸಿಗುವುದೇ ಇಲ್ಲ . ಇದೇ ಅನುಭವ ದಾರ್ಶನಿಕ ಡಯೋಜೆನಿಸ್ ಗೂ ಆಯಿತು. ೫೬೮ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದಿನ , ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡ ಪುರಂದರ ದಾಸರು” ಸತ್ಯವಂತರಿಗೆ ಇದು ಕಾಲವಲ್ಲ, ದುಷ್ಟ ಜನರಿಗೆ ಇದು ಸುಭಿಕ್ಷಕಾಲ ” ಎಂದು ಎಂದೋ ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ. ಅವರಿಗೆ ಹಾಗೆ ಅಂದೇ ಅನಿಸಿದ್ದರೆ, ಇಂದಿನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಏನು ಎಂದು ವಾಚಕರೇ ಊಹಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು.

ನಮ್ಮ ಸನಾತನದಲ್ಲಿ ” ಸತ್ಯಂ ಬ್ರೂಯಾತ್” ” ಸತ್ಯಮೇವ ಜಯತೆ” ಸತ್ಯಂ ವದ” ” ಸತ್ಯಾ ನ ಪ್ರಮದಿತವ್ಯಂ ” ಸತ್ಯ೦ ಚ ಸ್ವಾಧ್ಯಾಯ ಪ್ರವಚನೇಚ” ಎನ್ನುವ ಮತ್ತು ಸತ್ಯವನ್ನೇ ಹೇಳಬೇಕೆಂದು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುವ ಹಲವಾರು ಸೂಕ್ತಗಳು ಹೇರಳವಾಗಿ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ಸತ್ಯದ ಮಹಿಮೆಯನ್ನು ಪುರಸ್ಕರಿಸಲು, ” ಹರಿಶ್ಚಂದ್ರ “ನ ಕಥೆಯನ್ನು ಬರೆಯಲಾಯಿತು. ನಮ್ಮ ಭಾರತೀಯ ನೀತಿಕತೆಗಳಲ್ಲಿ, ಸುಭಾಷಿತಗಳಲ್ಲಿ, ಶಿವ ಶರಣರ ವಚನಗಳಲ್ಲಿ, ಸತ್ಯವನ್ನೇ ನುಡಿಯಬೇಕು , ನೃತವನ್ನು ನುಡಿಯಬಾರದು ಎಂದು ಹಲವಾರು ದೃಷ್ಟಾಂತಗಳಿಂದ ಸತ್ಯದ ಮಹಿಮೆಯನ್ನು ಕೊಂಡಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಕೇವಲ ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಇರುವ ” ಪುಣ್ಯಕೋಟಿಯ “ಕತೆಯೇ ಮನ ಕರಗಿಸುವಂತೆ ಸತ್ಯವಚನದ ಮಹಿಮೆಯನ್ನು ತಿಳಿಸಿದೆಯಲ್ಲ.

ತೈತ್ತರೀಯ ಉಪನಿಷತ್ತಿನಲ್ಲಿ ” ಸತ್ಯ” ಮತ್ತು ” ಋತ” ವೆನ್ನುವ ಎರಡು ಪ್ರಯೋಗಗಳು ಬರುತ್ತದೆ. ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ವಿಶ್ಲೇಷಣೆ ಮಾಡುತ್ತಾ ” ಋತ”ವೆಂದರೆ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಅಡಗಿದ ವಿಚಾರ ಮತ್ತು ಸತ್ಯವೆಂದರೆ ಆ ಮನಸ್ಸಿನೊಳಗಿನ ವಿಚಾರ ಹಾಗೆಯೇ ಪ್ರಕಟವಾದರೆ, ಹೇಳಿದರೆ ಅದು ” ಸತ್ಯ” ವೆನಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾದರೆ ಒಳ್ಳೆಯದೇ? ಇಂದಿನ ಸಾಮಾಜಿಕ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಅದು ಸಾಧ್ಯವೂ ಅಲ್ಲ. ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಬಂದ ವಿಚಾರವನ್ನೆಲ್ಲ ಹೊರಹಾಕುತ್ತಾ ಹೋದರೆ ” ಹುಚ್ಚನೆಂಬ ” ಬಿರುದನ್ನೂ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳ ಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆಯೇ ” ನ ಬ್ರೂಯಾತ್ ಸತ್ಯಮಪ್ರಿಯಂ” ಎಂದರೆ ಅಪ್ರಿಯವಾದ ಸತ್ಯವನ್ನು ನುಡಿಯಬೇಡ, ಎಂದೂ ಹೇಳಿದ್ದಾರಲ್ಲವೆ?

ವಾಚಕರೇ ಸತ್ಯವನ್ನು ನುಡಿದರೆ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ನಿರಾಳ. ಸತ್ಯವನ್ನು ನುಡಿದರೆ ನಮ್ಮ ಅಂತರಂಗ ಶುದ್ಧವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಸತ್ಯವನ್ನು ನುಡಿಯುತ್ತೇವೆಯೋ ಇಲ್ಲವೋ ಆದರೆ ಸುಳ್ಳು ಹೇಳುವ ಅವಶ್ಯಕತೆ ನಮಗೆ ಬಾರದಿದ್ದರೆ ಅದೇ ಪುಣ್ಯ. ಯಾರಿಗೆ ಏನು ಬೇಕೋ ಅದನ್ನು ನುಡಿಯಬಹುದು. ಹಾಗೆ ನುಡಿದದ್ದರಿಂದ ಬಂದದ್ದನ್ನು ಅನುಭವಿಸಬಹುದು. ಆಯ್ಕೆ ಅವರವರಿಗೇ ಬಿಟ್ಟದ್ದಲ್ಲವೇ?


ರಸಧಾರೆ - 199

ಪದರಪದರಗಳಿಹವು ಗಂಟುಗಂಟುಗಳಿಹವು
ಹೃದಯದಲಿ ಬುದ್ಧಿಯಲಿ ವಾಕ್ಚರ್ಯೆಗಳಲಿ
ಇದಮಿತ್ಥಂಮೆಲ್ಲಿಹುದು ಮನುಜಸ್ವಭಾವದಲಿ
ವಿಧಿಯ ಕೈ ಚಿತ್ರವಿದು – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ

ಪದರಪದರಗಳಿಹವು = ಪದರ ಪದರಗಳು+ ಇಹವು // ಗಂಟುಗಂಟುಗಳಿಹವು = ಗಂಟು ಗಂಟುಗಳಿಹವು // ವಾಕ್ಚರ್ಯೆಗಳಲಿ = ವಾಕ್+ ಚರ್ಯೆಗಳಲಿ// ಇದಮಿತ್ಥಂಮೆಲ್ಲಿಹುದು = ಇದಮಿತ್ಥಂ + ಎಲ್ಲಿಹುದು

ವಾಕ್ಚರ್ಯೆಗಳಲಿ = ಮಾತು ಮತ್ತು ಕೃತಿಯಲಿ// ಇದಮಿತ್ಥಂ = ಇದು “ಇದೇ” ಎಂದು ಹೇಳುವುದು

ಮನುಷ್ಯನ ಹೃದಯದ ಮತ್ತು ಬುದ್ಧಿಯ ಭಾವಗಳು, ಅವನ ಮಾತುಗಳು ಮತ್ತು ಕೃತಿಗಳು ಗೋಜಲು ಗೋಜಲಾಗಿಯೂ ಸಿಕ್ಕು ಸಿಕ್ಕಾಗಿ ಗಂಟಾಗಿಯೂ ಇವೆ. ಮನುಷ್ಯರ ಸ್ವಭಾವ ” ಹೇಗೇ ” ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗದು. ಬಹುಷಃ ಇದು ವಿಧಿಯ ಕ್ರಮದಿಂದಾದ ಚಿತ್ರವಿರಬಹುದು ಎಂದು ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಮನುಷ್ಯರ ಮನಸ್ಸಿನ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ಅರಿಯುವುದೇ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲವೂ ನಿಗೂಢ . ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ಗೋಜಲು, ಕಗ್ಗಂಟು. ಒಂದು ಕ್ಷಣವಿದ್ದ ವಿಚಾರ ಮತ್ತೊಂದು ಕ್ಷಣವಿಲ್ಲ. ಕೆಲ ದಿವಸಗಳಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಸ್ವಭಾವ ಮತ್ತೊಂದು ಕಾಲಕ್ಕೆ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಬಿಡಿಸಲಾಗದ ಗಂಟುಗಳ ಹಂದರವೇ ಮನುಷ್ಯನ ಮನಸ್ಸು ಎನ್ನುವುದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ತಿಳಿದ ವಿಚಾರವೇ ಆಗಿದೆ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ಆಡುವುದು ಒಂದಾದರೆ ಮಾಡುವುದು ಇನ್ನೊಂದು. ಕ್ಷಣ ಕ್ಷಣಕ್ಕೂ ಬದಲಾಗುವ ಮನಸ್ಸಿನ ಪರಿ.

ನಾವು ನಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಹತ್ತು ಹಲವಾರು ವ್ಯಕ್ತಿಗಳೊಡನೆ ಸಂಪರ್ಕವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತೇವೆ. ” ಅವರು ನನಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಗೊತ್ತು” ಎಂದು ಹಲವರು ಹೇಳುವುದನ್ನು ನಾವು ಆಗಾಗ ಕೇಳುತ್ತಲಿರುತ್ತೇವೆ. ವಿಚಿತ್ರವಲ್ಲವೇ? ನಮಗೆ ನಾವೇ ಏನು ಎಂದು ಅರ್ಥವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಹಾಗಿದ್ದಮೇಲೆ ಬೇರೆಯವರನ್ನು ” ಅವರು ನನಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಗೊತ್ತು” ಎಂದು ಹೇಳುವುದು ಎಷ್ಟು ಸೂಕ್ತ . ಪರಿಚಯ ಎನ್ನುವುದು ಸೂಕ್ತ ಪದವಾದೀತು. ಎಲ್ಲರ ಮನಸ್ಸು ಹಾಗೆ ಏಕೆ ಇರುತ್ತದೆ? ನಮಗೇಕೆ ಅರ್ಥವಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ನಮಗೆ ಉತ್ತರ ಸಿಗುವುದೇ ಇಲ್ಲ.

ಇದು ಏಕೆ ಹೀಗೆ ಇದೆ ಎಂದು ವಿಚಾರವಂತರ ಮನಗಳಲ್ಲಿ ಮಂಥನ ನಡೆದೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಉತ್ತರ ಸಿಗುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಪ್ರಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೊಂದು ವೈವಿಧ್ಯತೆ ಇದೆಯೋ ಅಷ್ಟೊಂದು ವೈವಿಧ್ಯತೆ ಈ ಮಾನವನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿದೆ. ಪ್ರಕೃತಿಯ ವೈವಿಧ್ಯತೆಯನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿದ ಪರಮ ಚೇತನವೇ ಮನುಜ ಮನಸ್ಸಿನ ವೈವಿಧ್ಯತೆಯನ್ನೂ ಸೃಷ್ಟಿಸಿದೆ ಎನ್ನುವ ಅರ್ಥದಲ್ಲೇ ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ” ವಿಧಿಯ ಕೈ ಚಿತ್ರವಿದು ” ಎಂದಿದ್ದಾರೆ.

ವಾಚಕರೆ ಮಾನವನ ಮನಸ್ಸು ಎನ್ನುವ ಗೊಂಡಾರಣ್ಯದಲ್ಲಿ ಇರುವ ದಾರಿಗಳೆಷ್ಟೋ, ಗುಹೆಗಳೆಷ್ಟೋ, ಬೆಟ್ಟ ಗುಡ್ಡಗಳೆಷ್ಟೋ, ಸುಳಿ – ಜಲಪಾತಗಳೆಷ್ಟೋ ಯಾರೂ ಅರಿಯಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಪಂಚ ಭೂತಗಳೆಷ್ಟು ವಿಶಾಲವೋ, ನಿಗೂಢವೋ, ಅಷ್ಟೇ ನಿಗೂಢ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸು. ಇದು ವಿಧಿಯಿಂದ ನಿರ್ಮಿತವಾದದ್ದು. ನಾವು ನಮ್ಮ ಸ್ವಪ್ರಯತ್ನದಿಂದ ಅಲ್ಪ ಸ್ವಲ್ಪ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡು ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವು ಸುಧಾರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಯತ್ನ ಪಡಬಹುದಷ್ಟೇ!


ರಸಧಾರೆ – 200

ಹೊಟ್ಟೆಯೊಂದರ ರಗಳೆ ಸಾಲದೆಂದೇನೋ ವಿಧಿ
ಹೊಟ್ಟೆ ಕಿಚ್ಚಿನ ಕಿಡಿಯ ನೆಟ್ಟಿಹನು ನರನೊಳ್
ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬಿದ ತೋಳ ಮಲಗೀತು ನೀಂ ಪೆರರ
ದಿಟ್ಟಿಸುತ ಕರುಬುವೆಯೋ – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ

ಹೊಟ್ಟೆಯೊಂದರ = ಹೊಟ್ಟೆ+ ಒಂದರ// ಸಾಲದೆಂದೇನೋ = ಸಾಲದು +ಎಂದು + ಏನೋ// ನೆಟ್ಟಿಹನು = ನೆಟ್ಟು + ಇಹನು
ಕಿಚ್ಚಿನ = ಬೆಂಕಿಯ, ಉರಿಯ// ಪೆರರ + ಪರರ // ದಿಟ್ಟಿಸುತ = ನೆಟ್ಟ ನೋಟದಿ ನೋಡುತ// ಕರುಬುವೆಯೋ = ಕೊರಗುವೆಯೋ

ಊಟದ ಚಿಂತೆಯೊಂದು ಸಾಲದೇನೋ ಎಂಬಂತೆ, ಅಸೂಯೆ ಅಥವಾ ಹೊಟ್ಟೆಯುರಿಯ ಬೆಂಕಿಯನ್ನು ಮನುಷ್ಯರ ಮನಸ್ಸುಗಳಲ್ಲಿ ಆ ವಿಧಿಯು ನೆಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ. ಹೊಟ್ಟೆಬಾಕತನಕ್ಕೆ ಅಥವಾ ಹಸಿವಿಗೆ ಹೆಸರಾದ ಪ್ರಾಣಿ ತೋಳ. ಆ ತೋಳವೂ ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬಿದರೆ ನೆಮ್ಮದಿಯಿಂದ ನಿದ್ದೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ಮನುಷ್ಯ ಮಾತ್ರ ಅನ್ಯರನ್ನು ನೋಡಿ ಕೊರಗುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ ಎಂದು ಮನುಷ್ಯರ ಅಸೂಯಾ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯನ್ನು ಉಪಮೆಯ ಸಹಿತ ವಿಶ್ಲೇಷಣೆ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಈ ಕಗ್ಗದಲ್ಲಿ.

ತಮಗಿಂತ ಕಡಿಮೆ ಇರುವವರನ್ನು ನೋಡಿ ಗರ್ವ ಅಥವಾ ಮದ ತೋರುವ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯಂತೆಯೇ, ನಮಗಿಂತ ಅಧಿಕ ಪಡೆದವರನ್ನು ಕಂಡು ಅಸೂಯೆ ಪಡುವುದು ಮತ್ತು ಕೊರಗುವುದೂ ಸಹ ಅರಿಷಡ್ವರ್ಗಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಎಲ್ಲ ಮನುಷ್ಯರಲ್ಲೂ ಈ ಗುಣ ಪರಿಮಾಣ ಭೇದವಿದ್ದರೂ ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತದೆ. “ಬಡತನಕೆ ಉಂಬುವ ಚಿಂತೆ, ಉ೦ಬುವುದಾದರೆ ಉಡುವ ಚಿಂತೆ, ಉಡುವುದಾದರೆ ಮನೆಯ ಚಿಂತೆ, ಮನೆಯದಾದರೆ ಮಡದಿಯ ಚಿಂತೆ ” ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ ನಮ್ಮ ಶಿವ ಶರಣರು. ಮನುಷ್ಯರ ಈ ಅವಶ್ಯಕತೆಗಳ ಚಿಂತೆ ನಿರಂತರ, ಒಂದರ ನಂತರ ಒಂದು. ಒಂದಕ್ಕೂ ಇನ್ನೊಂದಕ್ಕೂ ಅಂತರವೇ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ” ಇಷ್ಟಾದರೆ ಅಷ್ಟರಾಸೆ” ಎಂದು ದಾಸರು ಹೇಳುವಂತೆ ಮೊದಲು ಅವಶ್ಯಕತೆಗಾಗಿ ಒಂದು ಆಸೆ ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟುತ್ತದೆ. ಆ ಆಸೆ ಪೂರೈಸಿದರೆ ಇನ್ನೊಂದು ಆಸೆ ಹುಟ್ಟುತ್ತದೆ . ಮೊದಲು ಅವಶ್ಯಕತೆಗೆಷ್ಟು ಬೇಕೋ ಅಷ್ಟರ ಪೂರೈಕೆ ನಂತರ ಇನ್ನಷ್ಟು ಬೇಕೆನ್ನುವ ದುರಾಸೆ.

ಈ ಕಗ್ಗದಲ್ಲಿ ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು “ಹೊಟ್ಟೆ” ಎಂದು ಮಾನವನ ಮೂಲ ಅವಶ್ಯಕತೆಯನ್ನು ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿದ್ದಾರೆ. ನಮಗೆ ಹೊಟ್ಟೆಯದಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಇನ್ನೂ ಹತ್ತು ಹಲವಾರು ಅವಶ್ಯಕತೆಗಳುಂಟು. ಪ್ರತಿ ನಿತ್ಯ ಈ ಅವಶ್ಯಕತೆಗಳ ಪಟ್ಟಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ನಾವು ಅವುಗಳನ್ನು ಮಿತಿಗೊಳಿಸಲು ಒಂದು ಗೆರೆ ಎಳೆಯಲು ಅಸಮರ್ಥರಾಗಿದ್ದೇವೆ. ಹೀಗೆ ನಮ್ಮ ಆಸೆಗಳ ಪಟ್ಟಿ ಮತ್ತು ಒಂದೊಂದು ಆಸೆಯೂ ಗಾತ್ರದಲ್ಲಿಯೂ ಬೆಳೆಯುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆ ಬೃಹದಾಕಾರದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುವ ನಮ್ಮ ಆಸೆಗಳನ್ನು ಪೂರೈಸಿಕೊಳ್ಳಲು ನಾವು “ಪಡುವ ಪಾಡೇನು” ಎಂದು ಒಂದು ಸರ್ತಿ ಅವಲೋಕಿಸಿಕೊಂಡರೆ ನಮಗೆ ಬಗ್ಗೆಯೇ ಅಸಹ್ಯ ಬರುತ್ತದೆ.

ನಮ್ಮ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸಿ ನಾವು ನಮ್ಮ ಆಸೆಗಳ ಬೆಟ್ಟವನ್ನು ಏರಿದರೆ, ಸಾಧಿಸಿದರೆ ಸರಿ. ಆದರೆ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ನಮ್ಮ ಯೋಗ್ಯತೆಗೆ ಮೀರಿದ ಆಸೆ ಪಡುವುದು, ಅದನ್ನು ಪೂರೈಸಿಕೊಳ್ಳಲಿಕ್ಕಾಗಿ ಮಾಡಬಾರದ ಕೆಲಸವನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಾ, ನಮ್ಮ ಮತ್ತು ಅನ್ಯರ ಮನಸ್ಸಿನ ನೆಮ್ಮದಿಯನ್ನು ಹಾಳುಮಾಡುತ್ತಾ, ಈ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಿ ಜಯಗಳಿಸಿದರೆ ಬೀಗುತ್ತಾ, ಸೋತರೆ ಕೊರಗುತ್ತಾ ಮತ್ತಷ್ಟು ಅಸೂಯೆಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ, ಗತವನ್ನು ಮೆಲುಕುಹಾಕುತ್ತಾ ಇನ್ನಷ್ಟು ಕೊರಗುವ ನಮ್ಮಂತವರು ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಬಹಳಷ್ಟು ಜನ ನಮಗೆ ಸಿಗುತ್ತಾರೆ.

ನಮ್ಮ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಏನು ಎಂದು ಮೊದಲು ಅರಿಯಬೇಕು. ನಮ್ಮ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಎಷ್ಟು ಎಂದು ಅರಿಯಬೇಕು. ಅದನ್ನು ಪೂರೈಸಿಕೊಳ್ಳಲು ನಮಗೆ ಯೋಗ್ಯತೆ ಮತ್ತು ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಎರಡೂ ಇವೆಯೇ ಎಂದು ಯೋಚಿಸಬೇಕು. ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸು ಬುಧ್ಧಿಗಳನ್ನು ಕೆಡಿಸದಂತಾ ಆಸೆಗಳನ್ನು ಪಡಬೇಕು. ಪಟ್ಟ ಆಸೆ ಎಲ್ಲವೂ ಪೂರ್ಣಗೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ನಾವು ಆಸೆ ಪಟ್ಟದ್ದು ಮತ್ತು ಪಟ್ಟಷ್ಟು ನಮಗೆ ಸಿಗುವುದಕ್ಕೆ, ನಮ್ಮ ಆಸೆಯಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಅನ್ಯ ಕಾರಣಗಳೂ ಇರುತ್ತವೆ, ಹಾಗಾಗಿ ಸಿಕ್ಕಿದಕ್ಕೆ ಸಂತೋಷದಿಂದ ತೃಪ್ತಿಯಿಂದ ಇದ್ದರೆ “ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬಿದ ತೋಳ ಮಲಗೀತು” ಎಂದು ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಹೇಳಿದಂತೆ ನಾವೂ ಮಲಗಿ ನಿದ್ದೆ ಮಾಡಬಹುದು. ಭಗವಾನ್ ಬುದ್ಧ ” ಆಸೆಯೇ ದುಃಖಕ್ಕೆ ಮೂಲ” ಎಂದ. ಆದರೆ ನನಗನ್ನಿಸುವುದು ಏನೆಂದರೆ ” ಆಸೆಯೇ ಬಾಳಿಗೆ ಮೂಲ” ಆದರೆ “ದುರಾಸೆಯೇ ದುಃಖಕ್ಕೆ ಮೂಲ” ವೆಂದರೆ ಹೆಚ್ಚು ಸಮರ್ಪಕವಾದೀತೇನೋ ಎಂದು ಆನಿಸುತ್ತದೆ.

ಹಾಗಾಗಿ ವಾಚಕರೆ, ಗೆರೆ ಎಳೆಯಬೇಕು, ನಮ್ಮ ಆಸೆಗಳಿಗೆ ನಮ್ಮ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಮತ್ತು ಸಾಮರ್ಥ್ಯದ ಮಿತಿಯನ್ನರಿತು ಗೆರೆ ಎಳೆಯಬೇಕು. ಎಳೆದರೆ ಬಾಳು ಸುಖವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಇಲ್ಲ. ಆಯ್ಕೆ ನಮ್ಮಲ್ಲೇ ಇದೆ ಅಲ್ಲವೇ?

 ಮುಂದಿನ ಭಾಗಕ್ಕೆ ಹೋಗಲು ಇಲ್ಲಿ ಕ್ಲಿಕ್‍ಮಾಡಿ
 

Mankuthimmanakagga-161-180

ರಸಧಾರೆ – 161

ವಿಧಿಯ ಹೊರೆಗಳನು ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವನೆಲ್ಲಿಹನು I
ಬೆದರಿಕೆಯನದರಿಂದ ನೀಗಿಪನು ಸಖನು II
ಎದೆಯನುಕ್ಕಾಗಿಸಾನಿಸು ಬೆನ್ನ – ತುಟಿಯ ಬಿಗಿ I
ವಿಧಿಯಗಸ , ನೀಂ ಕತ್ತೆ – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ

ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವನೆಲ್ಲಿಹನು = ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವನು + ಎಲ್ಲಿಹನು // ಬೆದರಿಕೆಯನದರಿಂದ = ಬೆದರಿಕೆಯನು + ಅದರಿಂದ // ಎದೆಯನುಕ್ಕಾಗಿಸಾನಿಸು = ಎದೆಯನು+ಉಕ್ಕಾಗಿಸಿ +ಆನಿಸು
ನೀಗಿಪನು = ಹೋಗಲಾಡಿಸುವನು // ಸಖನು = ಸ್ನೇಹಿತನು

ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಅನಾದಿಕಾಲದಿಂದಲೂ ಹುಟ್ಟಿದವರು ಮತ್ತು ಕಾಲವಾದವರು ಯಾರೂ ಸಹ ಈ ವಿಧಿಯು ಹೇರಿಸುವ ಹೊರೆಗಳ ಭಾರಗಳಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಆಗಿಲ್ಲ. ಈ ಹೊರೆಯನ್ನು ಹೊರುವ ಹೆದರಿಕೆಯನ್ನು ನೀಗಿಸುವವನೇ ನಮ್ಮ ನಿಜವಾದ ಸ್ನೇಹಿತ. ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸನ್ನು( ಎದೆಯನ್ನು) ಕಬ್ಬಿಣದಂತೆ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿಸಿ, ಬೆನ್ನ ಮೇಲೆ ಹೊರೆ ಹೊತ್ತು, ತುಟಿಪಿಟಕ್ಕೆನ್ನದೆ ಮುಂದೆ ಸಾಗು. ಏಕೆಂದರೆ, ವಿಧಿಯು ಅಗಸನಾದರೆ ನೀನು ಕತ್ತೆಯಂತೆ ಎಂದು ಒಂದು ಸುಂದರ ಉಪಯೊಂದಿಗೆ ವಾಸ್ತವದ ಸತ್ಯವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಿದ್ದಾರೆ ಈ ಕಗ್ಗದಲ್ಲಿ ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು.

ಈ ” ವಿಧಿ” ಯ ಹೊರೆಯನ್ನು ಮತ್ತು ಅದರ ಪರಿಣಾಮಗಳಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿಯೇ ತೀರಬೇಕು. ಅನುಭವಿಸಿ ತೀರಿಸಬೇಕು. ಹಿಂದಿನಿಂದ ತಂದದ್ದನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವಾಗ ಮತ್ತಷ್ಟನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುವುದು ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಪರಿ. ಹೀಗೆ ನಾವು ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ವಿಧಿ ಲಿಖಿತವನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವಾಗ ನಮಗೆ ಯಾರಾದರೂ ಒಂದೆರಡು ಸಾಂತ್ವನದ ಮಾತುಗಳಾಡಿದರೆ ಅವರೇ ನಮ್ಮ ನಿಜವಾದ ಸ್ನೇಹಿತರು. ನೀವು ಅಕಸ್ಮಾತ್ ಈ ವಿಧಿ ಲಿಖಿತದಲ್ಲಿ ಸುಖವನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ, ನಿಮ್ಮ ಸುಖದಲ್ಲಿ ಭಾಗಿಯಾಗಲು ಎಲ್ಲರೂ ಹಾತೊರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ನೀವು ಕಷ್ಟದಲ್ಲಿದ್ದಾಗ, ನಿಮ್ಮನ್ನು “ಮೂಸಲೂ” ಯಾರೂ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಅಂತಹ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲೂ ನಿಮಗೆ ವಸ್ತುರೂಪದಲ್ಲಿ ಯಾವ ಸಹಾಯವನ್ನು ಮಾಡದಿದ್ದರೂ ನಿಮ್ಮೊಡನೆ ಇದ್ದು ನಿಮಗೆ ಸಾಂತ್ವನದ ಮಾತುಗಳನ್ನಾಡಿದರೆ ಅವರೇ ನಮ್ಮ ನಿಜವಾದ ಸ್ನೇಹಿತರು.

ಅನುಭವಿಸಿ ತೀರಿಸಬೇಕು ಎಂದು ಹೇಳಿದೆ. ಅನ್ಯ ಮಾರ್ಗವಿಲ್ಲ. ಇಂದು ಅನುಭವಿಸದಿದ್ದರೆ ನಾಳೆ ಅನುಭವಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ನಿಮ್ಮ ಬಳಿ ಒಂದು ರೂಪಾಯೂ ಇಲ್ಲ. ನಾಳೆ ಹತ್ತು ಸಿಗುವುದು. ಇಂದು ಹಸಿವು. ಇಂದು ಯಾರ ಬಳಿಯಲ್ಲಾದರೂ ಹತ್ತು ಸಾಲ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಉಂಡರೆ, ಅದು ವಿಧಿ ಲಿಖಿತದ ಅನುಭವನ್ನು ಮುಂದೂಡಿದಂತಾಗುತ್ತದೆ, ತೀರಿಸಿದಂತಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅಲ್ಲದೆ ಇಂದು ಹಸಿದಿದ್ದು, ಆ ನೋವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿ, ನಾಳೆ ನಮ್ಮ ಹತ್ತರಿಂದ ಉಂಡರೆ, ಸುಖ. ಹೀಗೆಯೇ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಬರುವ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಅನುಭವಿಸಿಯೇ ತೀರಿಸಬೇಕು. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಮತ್ತೊಂದು ಜನ್ಮಕ್ಕೆ, ಮಗದೊಂದು ಜನ್ಮಕ್ಕೆ ಹೊತ್ತು ಹೋಗಬೇಕು. ಒಂದು ಕಡಲೆ ಕಾಯಿ ಬೀಜವನ್ನು ಹಾಗೆ ನೆಟ್ಟರೆ ಸಸಿ. ಹುರಿದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಮತ್ತೆ ಮೊಳಕೆ ಒಡೆಯುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಹಾಗೆ ನಮ್ಮ ಕರ್ಮವನ್ನು ನಿಷ್ಯೇಶವಾಗಿ ಸುಟ್ಟರೆ ಮುಕ್ತಿ, ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಕರ್ಮದ ಸಂಕೋಲೆಗಳ ಜೀವನದ ಸುಳಿಯಲ್ಲೇ ಇರಬೇಕು.

ವಾಚಕರೆ ಈ “ವಿಧಿ”ಯನ್ನುವುದು ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ನಮ್ಮ ಪೂರ್ವಕರ್ಮಗಳ ಮೂಟೆಯನ್ನು ಹೊರಿಸುವ ಅಗಸನಂತೆ, ನಾವು ಅದನ್ನು ಹೊರುವ ಕತ್ತೆಗಳಂತೆ. ನಾವೇ ತೊಳೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು, ಅನುಭವಿಸಿ ನೀಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು.ಅದಕ್ಕೆ ಹಲ ಮಾರ್ಗಗಳುಂಟು. ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ” ಸತ್ಸಂಗ”ವೇ ಇದಕ್ಕೆ ಮಾರ್ಗ. ಎಂದು ನಮ್ಮ ಕರ್ಮಗಳ ಗಂಟು ಕರಗುತ್ತದೋ ಅಂದು ನಮಗೆ ಮುಕ್ತಿ.


ರಸಧಾರೆ – 162

ಟಗರೆರಡ ಬೆಳೆಸಿ ಕೊಬ್ಬಿಸಿ ಕೆಣಕಿ ಹುರಿಗೊಳಿಸಿ |
ಜಗಳವಾಡಿಸಿ ದೈವಜೀವಗಳ ಪೆಸರಿಂ ||
ನಗುತಲಿರುವನು ನೋಡಿ ಪರಬೊಮ್ಮನೇಂ ಬಿನದಿ |
ಬಿಗಿಯದಿರು ನೀಂ ಬೀಗಿ – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ||

ಪೆಸರಿಂ = ಹೆಸರಿಂದ // ಬಿನದಿ = ಸಂತೋಷದಿಂದ// ಬಿಗಿಯದಿರು = ಗರ್ವಪಡದಿರು// ಬೀಗಿ= ಅಹಂಕಾರದಿಂದ

ವಿಧಿಯ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಆ ದೈವ ಮತ್ತು ನಿನ್ನ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಈ ಜೀವ ಇವೆರಡನ್ನೂ ಕೊಬ್ಬಿದ ಟಗರುಗಳಂತೆ ಬೆಳೆಸಿ ಒಂದು ಇನ್ನೊಂದರ ಮೇಲೆ ಸೆಣಸಾಡಿಸುತ್ತಾ, ಆ ಪರಮಾತ್ಮ ನಗುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ನೀನು ನಿನ್ನ ಅಹಂಕಾರದಿಂದ ಗರ್ವ ಪಡದಿರು, ಎಂದು ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಒಂದು ಸಂದೇಶ ಮತ್ತು ಒಂದು ಆದೇಶವನ್ನು ಕೊಡುತ್ತಾರೆ ಈ ಕಗ್ಗದಲ್ಲಿ.

ಒಂದು ಆ ಪರಮಾತ್ಮನಿಂದ ನಿಯಮಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ವಿಧಿ. ನಮ್ಮನ್ನಾಡಿಸುವ ವಿಧಿ. ನಮ್ಮ ಪೂರ್ವ ಕರ್ಮಗಳ ಲೆಕ್ಕವಿಟ್ಟು ನಮ್ಮ ಪ್ರತೀ ಕೆಲಸ ಕಾರ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಪ್ರಭಾವವನ್ನು ಬೀರುತ್ತಾ ನಮ್ಮನ್ನಾಡಿಸುವ ವಿಧಿ . ಅದು ಒಂದು ಕೊಬ್ಬಿದ ಟಗರು. ಇನ್ನೊಂದು ನಾವು. ನಮಗೆ ನಮ್ಮ ಪೂರ್ವಕರ್ಮಗಳ ಪರಿಚಯವೂ ಇಲ್ಲ ಮತ್ತು ಲೆಕ್ಕವೂ ಇಲ್ಲ. ನಾವು ನಮ್ಮ ” ಅಹಂ” ನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಇಲ್ಲಿ ಜೀವನವನ್ನು ನಡೆಸುವ ಹೋರಾಟ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇವೆ.

ಏಳು- ಬೀಳುಗಳು, ಸುಖ ದುಃಖಗಳು, ನೋವು – ನಲಿವುಗಳು, ಪ್ರೀತಿ -ದ್ವೇಷಗಳು ಮುಂತಾದ ಭಾವಗಳನ್ನು ಹೊತ್ತು ಹುಟ್ಟಿದಾರಭ್ಯ ಸಾಯುವತನಕ ಹೋರಾಡುತ್ತಲೇ ಇರುವ ನಾವು ಇನ್ನೊಂದು ಟಗರು. ಈ ಜಗತ್ತಿನ ನಮ್ಮ ಬದುಕೇ ಇವೆರಡರ ನಡುವಿನ ತಿಕ್ಕಾಟ. ನಾವು ನಮ್ಮ ಅಜ್ಞಾನದಿಂದ ಮತ್ತು ಅಹಂಕಾರದಿಂದ ವಿಧಿಯೊಡನೆ ಹೋರಾಡುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡುತ್ತೇವೆ. ಎದುರಿಗಿದ್ದರೆ ಹೋರಾಡಬಹುದು. ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣದೆ ಮರೆಯಲ್ಲಿ ನಿಂತು ನಮ್ಮನ್ನು ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಕರೆಯುವ ಈ ವಿಧಿಯೊಡನೆ ಹೋರಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವೇ? ಇದು ಆ ಪರಮಾತ್ಮನ ಆಟ. ಅವನು ತನ್ನ ವಿನೋದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ತಾನೇ ರಚಿಸಿಕೊಂಡ ಒಂದು ನಾಟಕ.

ಪರಿಹಾರವನ್ನು ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಸೂಚಿಸಿದ್ದಾರೆ. “ಬಿಗಿಯದಿರು ನೀಂ ಬೀಗಿ” ಎಂದರು ಅಹಂಕಾರಭಾವದಿಂದ ಗರ್ವ ಪಡದೆ ಆ ಪರಮಾತ್ಮನಿಗೆ ಶರಣಾಗಿಬಿಟ್ಟರೆ, ಪೂರ್ವ ಕರ್ಮ ಸವೆಸಲು, ಹೊಸಕರ್ಮಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳದೆ ಇರಲು, ಕ್ರಮೇಣ ಕರ್ಮ ಶೇಷವನ್ನು ಅಳಿಸಲು ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಅವನೇ ಕೊಡುತ್ತಾನೆ. ಆಗ ದ್ವಂದ್ವಗಳ ಸುಳಿಯಿಂದ ನಾವು ಹೊರಬಂದು, ಆನಂದದಿಂದ ಇರಬಹುದು.


ರಸಧಾರೆ – 163

ಮಾನುಷ್ಯಚರಿತೆಯಚ್ಚಿನ್ನವಾಹಿನಿ ಸಾಗ |
ಲಾನುಪೂರ್ವ್ಯದ ಕರ್ಮ ಋಣಶೇಷವಿನಿತು ||
ತಾನಿರಲೆಬೇಕಲ್ತೆ ಪೌರುಷಸ್ಪರ್ಧನೆಗೆ |
ಆನೆಗಂಕುಶದಂತೆ – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ ||

ಮಾನುಷ್ಯಚರಿತೆಯಚ್ಚಿನ್ನವಾಹಿನಿ = ಮಾನುಷ್ಯಚರಿತೆ+ಅಚ್ಚಿನ್ನವಾಹಿನಿ // ಸಾಗಲಾನುಪೂರ್ವ್ಯದ = ಸಾಗಲು + ಅನುಪೂರ್ವ್ಯದ // ಋಣಶೇಷವಿನಿತು = ಋಣ +ಶೇಷವು +ಇನಿತು// ತಾನಿರಲೆಬೇಕಲ್ತೆ = ತಾನು + ಇರಲೆ+ ಬೇಕಲ್ತೆ// ಆನೆಗಂಕುಶದಂತೆ = ಆನೆಗೆ + ಅಂಕುಶದಂತೆ // 
ಅಚ್ಚಿನ್ನವಾಹಿನಿ = ನಿರಂತರ ಹರಿಯುವ // ಅನುಪೂರ್ವ್ಯದ = ಹಿಂದಿನಿಂದ ಬಂದ//

ಮನುಷ್ಯನ ಜೀವನ ಹೀಗೇ ನಿರಂತರವಾಗಿ ಸಾಗುತ್ತಿರಬೇಕಾದರೆ, ಪ್ರತೀ ಜನ್ಮದಲ್ಲೂ ಒಂದಷ್ಟು ಕರ್ಮಶೇಷ ಉಳಿಸಿಕೊಂಡಿರಬೇಕು. ನಿಷ್ಶೇಶವಾಗಿಬಿಟ್ಟರೆ ಪುನರ್ಜನ್ಮವಿರುವುದಿಲ್ಲ, ಹಾಗಾಗಿ ಒಂದಿಷ್ಟು ಋಣ ಶೇಷ ಉಳಿಯುವಂತೆ ಮಾಡಿ ಆ ಪರಮಾತ್ಮ ನಮ್ಮನ್ನು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಪಾತ್ರ ಧರಿಸುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತಾನೆ. ಆನೆಯನ್ನು ಅಂಕುಶದಿಂದ ಹತೋಟಿಯಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟಿರುವಂತೆ ಎಂದು ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿದ್ದಾರೆ ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಈ ಕಗ್ಗದಲ್ಲಿ.

ಎಲ್ಲ ಮಾಹಾತ್ಮರೂ ಈ ಜಗತ್ತು ಒಂದು ನಾಟಕ ಮಂದಿರ, ನಾವೆಲ್ಲಾ ಕೇವಲ ಪಾತಧಾರಿಗಳು ಮತ್ತು ನಮ್ಮನ್ನಾಡಿಸುವ ಆ ಸೂತ್ರಧಾರನೆ, ಆ ಪರಮಾತ್ಮ ಎಂದು ಅನಾದಿಕಾಲದಿಂದ ಹೇಳುತ್ತಲೇ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಜಗತ್ತಿನ ಎಲ್ಲ ಚರಾಚರ ಜೀವಿಗಳ ಜೀವನವನ್ನು ತನ್ನ ವಿನೋದಕ್ಕಾಗಿ ತಾನೇ ಸೃಷ್ಟಿಸಿ ಅವುಗಳ ನಿರಂತರತೆಯನ್ನು ಕಾಯುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಅವುಗಳಿಗೆ ಕರ್ಮವೆಂಬ ಅಂಟನ್ನು ಇಟ್ಟು ತಾನು ಇವುಗಳ ಆಟವನ್ನು ನೋಡಿ ಆನಂದಿಸುತ್ತಿದ್ದಾನೆ ಎಂಬುದು ನಮ್ಮ ನಂಬಿಕೆ. ಹೀಗೇ ಕರ್ಮಗಳ ಕೊಂಡಿಗಳ ಬಂಧನದಿಂದಲೇ ನಮಗೆ ಜನ್ಮ ಜನ್ಮಾಂತರದ ಸಂಬಂಧ. ಇಲ್ಲಿ ಒಂದು ವಿಚಾರವನ್ನು ನಾವು ನೋಡಬೇಕು. ಆ ಪರಮಾತ್ಮನೇ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಸೃಜಿಸಿ ಎಲ್ಲರೊಳಗೂ ತಾನೇ ಜೀವಾತ್ಮ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಪ್ರವೇಶಿಸಿ ತಾನೇ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದಾನೆ ಎಂದಮೇಲೆ, ಇಲ್ಲಿ ನಾವು ಅನುಭವಿಸುವುದೇನು? ಆ “ನಾವು” ಎಂದರೆ ಯಾರು? ನಾವುಗಳು ಈ ” ನಾನು ” ಎನ್ನುವ ಭಾವದಿಂದ ಎಲ್ಲ ಕರ್ಮಗಳನ್ನು ನಾವು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ, ಇದು ನನ್ನ ಕರ್ಮ ಎಂದು ಒಂದು “ಪ್ರಾಕೃತ ಅಥವಾ ವ್ಯಾವಹಾರಿಕ” ಭಾವದಿಂದ ಅಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ಇದು ಸಹಜ.

ಆದರೆ ಆ ಪರಮಾತ್ಮ ತನ್ನ ಆನಂದಕ್ಕಾಗಿ ರಚಿಸಿದ ಈ ಜಗನ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ, ನಮ್ಮದೊಂದು ಪಾತ್ರ. ಈ ಪಾತ್ರಕ್ಕೆ ಹೂರಣ ನಮ್ಮ ಕರ್ಮ. ಈ ಕರ್ಮವಿದ್ದಷ್ಟೂ ದಿನ ನಮ್ಮ ಪಾತ್ರ ನಿರಂತರ. ಈ ಪಾತ್ರವನ್ನು ಹೀಗೇ ಮುಂದುವರೆಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗಲು ಮತ್ತು ನಮ್ಮನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸಲು, ಆನೆಗೆ ಅಂಕುಶದಂತೆ, ನಮಗೆ ಕರ್ಮಶೇಷವನ್ನು ಸದಾಕಾಲ ಇಟ್ಟಿರುತ್ತಾನೆ. ಆದರೆ ನಾವು ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲೇ ರಕ್ತಿಯನ್ನು( ಆಸಕ್ತಿ) ತೋರುತ್ತಾ ಇರುವಷ್ಟು ದಿನ ಅವನಿಗೂ ಸಂತೋಷ. ಏಕೆಂದರೆ ನಾಟಕ ಮುಂದುವರೆಯುವುದಲ್ಲ!!! ನಾವು ವಿರಕ್ತಿಯನ್ನು ತೋರಿದರೆ, ಮತ್ತು ಜಗತ್ತಿನ ಯಾವುದನ್ನೂ ಬೇಡದೆ “ಜಗನ್ನಾಥನನ್ನೇ” ಮನದೊಳಗೆ “ಬಂದು ಕೂರೆಂದು ಬೇಡಿದರೆ” ನಮ್ಮ ಪಾತ್ರಕ್ಕೊಂದು ತೆರೆಯಳೆಯಬಹುದು, ಮುಕ್ತಿ ಪಡೆಯಬಹುದು. “ಅಂಕುಶ”ದ “ಅಂಕೆ”ಯಿಂದ ಹೊರಬರಬಹುದು.

ಹೇಳುವುದು ಸುಲಭ, ಅಭ್ಯಾಸ ಕಷ್ಟ, ಅಸಾಧ್ಯವಲ್ಲ. ಪ್ರಯತ್ನ ಪಡಬೇಕು!


ರಸಧಾರೆ – 164

ಹಳೆಯ ಮಲೆ ಹಳೆಯ ನೆಲವಾದೊಡೆಯುಮೊರತೆ ಮಳೆ I
ಹೊಳೆನೀರಿನಾವಗಂ ಪೊಸದಾಗಿಸುವವೊಲ್ II
ಹಳೆಯಕರ್ಮವ ಹೊಸದು ಕೊಚ್ಚಿ ಪೌರುಷನದಿಯ I
ಬೆಳೆಯುವುದು ನವತೆಯಲಿ – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ II

ನೆಲವಾದೊಡೆಯುಮೊರತೆ = ನೆಲವು+ಆದೊದೊಡೆಯುಮ್+ ಮೊರೆತ // ಹೊಳೆನೀರಿನಾವಗಂ= ಹೊಳೆ + ನೀರಿಗೆ + ಆವಗಂ// ಪೊಸದಾಗಿಸುವವೊಲ್ = ಪೋಸದಾಗಿಸುವ+ ವೊಲ್ // ಮೊರೆತ = ನಿರಂತರ, ಧಾರಾಕಾರ//ಆವಗಂ = ಯಾವಾಗಲೂ // ಪೊಸದಾಗಿಸುವವೊಲ್ = ಹೊಸದಾಗಿಸುವಂತೆ // ನವತೆಯಲಿ ಹೊಸತಿನಲಿ.

ಹಳೆಯ ಭೂಮಿ ಮತ್ತು ಹಳೆಯ ಬೆಟ್ಟವಾದರೂ ಹೊಸದಾಗಿ ಸುರಿಯುವ ಮಳೆಯು ನದೀ ನೀರನ್ನು ಹೊಸದಾಗಿಸುವಂತೆ, ಹೊಸ ಕರ್ಮಗಳು ಹಳೆಯ ಕರ್ಮಗಳನ್ನು ಕೊಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಹೋಗಿ, ಮತ್ತೆ ಹೊಸ ಹೊಸ ಕರ್ಮಗಳ ಸಾಂಗತ್ಯವನ್ನು ನಮಗೆ ನೀಡುವುದು ಎಂದು ಈ ಕಗ್ಗದಲ್ಲಿ ಕರ್ಮ ಪರಿವರ್ತನೆಯ ವೃತ್ತಾಂತವನ್ನು ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿದ್ದಾರೆ, ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು, ಈ ಕಗ್ಗದಲ್ಲಿ.

ಈ ನಮ್ಮ ಕರ್ಮಗಳ ಸರಪಳಿ ಒಂದು ನದೀ ಪ್ರವಾಹವಿದ್ದಂತೆ. ಹೇಗೆ ಒಂದು ನದಿಯು ತನ್ನ ಸಂಪರ್ಕಕ್ಕ್ಕೆ ಬಂದ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡು ಮುಂದೆ ಮುಂದೆ ಸಾಗಿ ಸಮುದ್ರವನ್ನು ಸೇರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆಯೋ ಹಾಗೆಯೇ ನಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲೂ ನಾವು ಸಂಬಂಧಪಟ್ಟ ಎಲ್ಲದರೊಡನೆ ನಮಗೆ ಕರ್ಮ ಸಂಬಂಧವೇರ್ಪಟ್ಟು ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಪಯಣವೂ ಸಾಗುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆ ಸಾಗಿದ ನದಿ ಕಡಲನ್ನು ಸೇರಿ, ಮತ್ತೆ ಆವಿಯಾಗಿ ಮೋಡವಾಗಿ ಮಳೆಯಾಗಿ ಸುರಿದಾಗ ಹೊಸ ನೀರಂತೆ ಸುರಿಯುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಅದು ಸುರಿಯುವ ಭೂಮಿ ಮತ್ತು ಗುಡ್ಡಗಳು ಹಳೆಯದಾದರೂ ಸುರಿಯುವ ಮಳೆ ಮತ್ತೆ ಮಳೆಯ ನೀರು ಮತ್ತು ಅದರಿಂದಾದ ನದಿಯೂ ಹೊಸದಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಅದೇ ರೀತಿ ಕರ್ಮಗಳ ಸಂಕೋಲೆಯಿಂದ ಬಂಧಿತರಾದ ನಾವುಗಳೂ ಸಹ ಹಳೆಯಕರ್ಮಗಳ ಸಂಕೋಲೆಯ ಹಳೆಯ ಕೊಂಡಿಗಳನ್ನು ಬಿಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಹೊಸಕೊಂಡಿಗಳಿಂದ ಬಂಧಿತರಾಗುತ್ತಾ ಇರುತ್ತೇವೆ. ಹಳೆಯ ಜೀವನ ಕಳೆದು ಜೀವನ ಹೊಸದಾಗುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ.

ಯಾವ ಪೂರ್ವಜನ್ಮದ ಕರ್ಮ ಶೇಷದ ಪರಿಚಯ ನಮಗೆ ಇರದಿದ್ದರೂ ಅದನ್ನು ನಾವು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ ಹೊಸ ಕರ್ಮಗಳು ನಮಗೆ ಗೊತ್ತು, ಕೆಲವು ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತವೆ ಮತ್ತೆ ಕೆಲವು ಅರ್ಥವಾಗುವುದಿಲ್ಲ.. ಅರ್ಥವಾಗಲಿ ಬಿಡಲಿ ನಮ್ಮ ಕರ್ಮವನ್ನು ನಾವು ಅನುಭವಿಸಿಯೇ ತೀರಬೇಕು. ಹಾಗೆ ಅನುಭವಿಸುವಾಗ, ಕುಲಶೇಕರರು ಹೇಳುವಂತೆ ” ಯದ್ ಯದ್ ಭವ್ಯಂ ಭವತು ಭಗವನ್ ಪೂರ್ವ ಕರ್ಮಾನುರೂಪಂ, ಏತತ್ ಪ್ರಾರ್ತ್ಯಂ ಮಮ ಬಹುಮತಂ ಜನ್ಮ ಜನ್ಮಾಂತರೇಪಿ, ತ್ವತ್ ದಾಂಬೋರುಹಯುಗಗತಾ ನಿಶ್ಚಲಾ ಭಕ್ತಿರಸ್ತು” ಅರ್ಥಾತ್ ” ಹೇ ಪರಮಾತ್ಮ, ಜನ್ಮ ಜನ್ಮಾಂತರದಿಂದ ನನ್ನ ಪೂರ್ವಕರ್ಮಕ್ಕನುಗುಣವಾಗಿ, ಏನೇನು ಆಗಬೇಕೋ ಅದೆಲ್ಲ ಆಗಲಿ, ಅದನ್ನೆಲ್ಲ ಅನುಭವಿಸಲು ನಾ ಸಿದ್ಧನಿದ್ದೇನೆ, ಆದರೆ ಅದನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವಾಗ, ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ನಿನ್ನ ಪಾದಾರವಿಂದದಲ್ಲಿ ನಿಶ್ಚಲವಾಗಿ ನಿಲ್ಲಲಿ” ಎಂತಹ ಅದ್ಭುತ ವಿಚಾರ. ನಾ ಹಿಂದೆಯೂ ಹೇಳಿದ್ದನೆ, ಈಗಲೂ ಹೇಳುತ್ತೇನೆ, ನಮ್ಮ ಕರ್ಮಗಳನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿಯೇ ತೀರಬೇಕು ಮತ್ತು ತೀರಿಸಬೇಕು. ಅನ್ಯಥಾ ದಾರಿಯಿಲ್ಲ. ಹಾಗೆ ಅನುಭವಿಸುವಾಗ ಹೊಸ ಕರ್ಮಗಳನ್ನು ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟು ಸಂಚಯನ ಮಾಡದೆ, ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡದ್ದನ್ನು ಕರಗಿಸಿಕೊಂಡು ನಮ್ಮ ಹೊರುವ ಭಾರವನ್ನು ತಗ್ಗಿಸಿಕೊಂಡರೆ, ಜೀವನ ಹಗುರವಾಗುತ್ತದೆ. ಕರ್ಮ ಪೂರ್ತಿ ಖಾಲಿಯಾದಾಗ ನಮಗೆ ಮುಕ್ತಿ.

ಇದರ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ಬಹಳ ಕಷ್ಟ, ನಿರಂತರ ಸಾಧನೆ ಬೇಕು, ಸಾಧಿಸಬೇಕೆಂಬ ಹಠ ಬೇಕು. ಅಸಾಧ್ಯವಲ್ಲ. ವಾಚಕರೆ ಪರಮಾತ್ಮನಿಗೆ ಶರಣಾಗಿ ಪ್ರಯತ್ನ ಪಡುವ. ಅವನ ಕೃಪೆ ಇದ್ದರೆ ಅಸಾಧ್ಯವಾವುದೂ ಇಲ್ಲ.


ರಸಧಾರೆ – 165

ಹೊಸಹೊಸದು ತಾನಾಗುತಿರ್ದೊಡಂ ತನ್ನಯ I
ಪ್ರಸವ ಪ್ರವಾಹ ಭೂಮಿಗಳ ಹಳೆತನದಿಂ II
ನಸುಸೋಂಕು ವಾಸನೆಯ ಪೊನಲೊಂದಬೇಕಲ್ತೆ I
ಹೊಸದು ಹಳದಾಗದೆ – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ II

ತಾನಾಗುತಿರ್ದೊಡಂ = ತಾನು+ಆಗುತಿರ್ದೊಡಂ // ಪೊನಲೊಂದಬೇಕಲ್ತೆ = ಪೊನಲ್+ಒಂದುಬೇಕಲ್ತೆ, ಪೊನಲ್ = ನದಿ

ಹೊಸಮಳೆಯಿಂದ ಸೃಷ್ಟಿಯಾದ ಹೊಸನೀರಿನ ನದಿ ಹರಿಯುವುದು ಹಳೆಯ ದಾರಿಯಲ್ಲವೇ? ಅದರ ಹರಿಯುವ ಪಾತ್ರವೇನೂ ಬದಲಾಗುವುದಿಲ್ಲವಲ್ಲವೇ? ಅದು ಉಗಮವಾಗುವ ಬೆಟ್ಟವೂ ಹಲತೆ ಮತ್ತು ಅದು ಹರಿಯುವ ಭೂಮಿಯೂ ಹಳತೇ. ಹಾಗೆ ಹೊಸತನವನ್ನು ತುಂಬಿಕೊಂಡ ನದಿ ಆ ಹಳೆಯ ಭೂಮಿಯ ಗುಣಗಳನ್ನೂ ಹೊತ್ತು ಹೊಸದರಂತೆ ಹರಿಯುತ್ತದೆ. ಹಳತನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಂಡು ಹೊಸ ರೂಪಧರಿಸಿ ಸಾಗುವುದೇ ಈ ಜೀವನದ ನದಿ ಎಂಬ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿದೆ ಈ ಕಗ್ಗದ ಹೂರಣ.

ತಾಯ ಗರ್ಭದಲ್ಲಿ ಮಗುವಿನ ಅಂಕುರವಾದಾಗ, ಅದು ಹೊಸ ಮಗು. ಆದರೆ ಆ ಮಗು ತನ್ನ ತಂದೆ ಮತ್ತು ತನ್ನ ತಾಯಿಯ, ಎರಡೂ ಕಡೆಯ ಏಳುತಲೆಮಾರಿನ ಹಿಂದಿನವರಿಂದ ಬರುವ ವಂಶವಾಹಿನಿಯನ್ನು ಹೊತ್ತೇ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಈ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಬರುತ್ತದೆ. ಮಗು ಹೊಸದಾದರೂ, ಅದರ ರೂಪ ಹೊಸದಾದರೂ ಅದರ ಗುಣಗಳು, ಹಳೆಯ ತಲೆಮಾರಿನ ಯಾರನ್ನೋ ಹೋಲುವುದನ್ನು ನಾವು ಕಾಣುತ್ತೇವೆ. ಒಂದು ಗರ್ಭದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ ಅವಳಿ ಗಂಡು ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ತಾಯಿಯ ತಂದೆಯಂತೆಯೂ ಮತ್ತು ಮತ್ತೊಬ್ಬ ತಂದೆಯ ತಂದೆಯಂತೆಯೂ ಇರುವುದನ್ನು ನಾನು ಕಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಇಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳು ಹೊಸದಾದರೂ ಹಳತಿನ ಗುಣಗಳನ್ನು ಹೊತ್ತು ತರುತ್ತಾರೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಈ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನಾವು ಹೊಸತೆಂದು ಯಾವುದನ್ನು ಕರೆಯುತ್ತೇವೆಯೋ, ಅದು ಹಳತಿನ ಆಧಾರದಮೇಲೆಯೇ ಪ್ರಕಟಗೊಂಡು ಪ್ರಕಾಶಿಸುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ನಾವು ಈ ಜಗತ್ತಿನ ಸಮಸ್ತದಲ್ಲೂ ಕಾಣಬಹುದು. ಗಿಡ ಮರ ಬಳ್ಳಿ ಪ್ರಾಣಿ, ಪಕ್ಷಿ, ಕ್ರಿಮಿ, ಕೀಟ ಹೇಗೇ ಎಲ್ಲದರಲ್ಲೂ ಕಾಣಬಹುದು .

ಸೃಷ್ಟಿಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಬಾರಿ ಶುರುವಾಗಿಬಿಟ್ಟರೆ ಕರ್ಮಗಳ, ಗುಣಗಳ ಮತ್ತು ವಾಸನೆಗಳನ್ನು ಹೊತ್ತುಕೊಂಡು ಹರಿಯುವ ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಪ್ರವಾಹ ನಿರಂತರ ನಡೆಯುತ್ತದೆ. ಹಳತನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೊಸತನ್ನು ಹಿಡಿದು, ಹೊಸತನ್ನು ಹಳತಿನೊಂದಿಗೆ ಮಿಳಿತಮಾಡಿ, ಹೊಸತನ್ನು ಹಳತಾಗಿಸುತ್ತಾ, ಮತ್ತೆ ಹೊಸತನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ನಿರಂತರ ಸಾಗುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ ನಮ್ಮ ರೂಪ ಬದಲಾಯಿಸುತ್ತಾ ಹೋಗುವ ಈ ಜೀವನದ ಪ್ರಯಾಣ.ಹೊಸತನ್ನು ಏನೂ ಪಡೆಯದೆ, ಇರುವುದನ್ನಲ್ಲ ಖಾಲಿ ಮಾಡಿದಾಗ ನಮ್ಮ ಪ್ರಯಾಣಕ್ಕೊಂದು ಅಂತ್ಯ ಮತ್ತು ಸದಾ ನವ ನವೀನವಾದ ಅನಂತ ವಿಶ್ವದಲ್ಲಿ ಲೀನ.

ವಾಚಕರೆ ಮನಸ್ಸು ಬುದ್ಧಿ ದೇಹಗಳಿಗೆ ರಂಜನೆಯನ್ನು ಕೊಡುವ ಈ ಜಗತ್ತಿನ ವಾಸನೆಯನ್ನು ಬಿಡುವುದು ಅಷ್ಟು ಸುಲಭವಲ್ಲ. ಪ್ರಯತ್ನಪಟ್ಟರೆ ಹೊಸದಾಗಿ ಏನನ್ನೂ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳದೆ, ಇರುವುದನ್ನು ಕಳೆದು ಕೊಂಡು ನಿಷ್ಶೇಶ ಕರ್ಮವಾಗಿ ಮುಕ್ತಿ ಪಡೆಯಬಹುದು. ಆದರೆ ಅದು ಹಿಂತಿರುಗಿ ನೋಡದಂತ ಪ್ರಯತ್ನವಾಗಿರಬೇಕು.

ರಸಧಾರೆ – 166

ಹುಳು ಹುಟ್ಟಿ ಸಾಯುತಿರೆ, ನೆಲ ಸವೆದು ಕರಗುತಿರೆ
ಕಡಲೊಳೆತ್ತಲೋ ಹೊಸ ದ್ವೀಪವೇಳುವುದು
ಕಳೆಯುತೊಂದಿರಲಿಲ್ಲಿ ಬೆಳೆವು ದಿನ್ನೊಂದೆಲ್ಲೋ
ಅಳಿವಿಲ್ಲ ವಿಶ್ವಕ್ಕೆ – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ.

ಕಡಲೊಳೆತ್ತಲೋ = ಕಡಲೊಳು + ಎತ್ತಲೋ // ದ್ವೀಪವೇಳುವುದು = ದ್ವೀಪವು + ಏಳುವುದು// ಕಳೆಯುತೊಂದಿರಲಿಲ್ಲಿ = ಕಳೆಯುತ + ಒಂದು + ಇರಲು+ ಇಲ್ಲಿ // ಬೆಳೆವುದಿನ್ನೊಂದೆಲ್ಲೊ = ಬೆಳೆವುದು + ಇನ್ನೊಂದು + ಇನ್ನೆಲ್ಲೊ

ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಹುಳ ಸತ್ತರೆ ಹತ್ತು ಹುಟ್ಟುತ್ತವೆ. ನಾವು ಒಂದು ಸೊಳ್ಳೆಯನ್ನು ಹೊಸಕಿ ಹಾಕಿದರೆ, ಬೇರೆಲ್ಲೋ ಸಾವಿರ ಹುಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ. ಒಂದು ಸಸಿ ನಾಶವಾದರೆ ಬದಲಾಗಿ ಸಾವಿರಾರು ಹುಟ್ಟುತ್ತವೆ. ಭೂಮಿಯ ಮೇಲ್ಮೈಯೂ ಬದಲಾಗುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಎಲ್ಲೋ ಸಾಗರ ವಿಸ್ತಾರಗೊಂಡು ಕೆಲ ನೆಲಬಾಗ ಕೊಚ್ಚಿ, ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಹೋದರೆ, ಮತ್ತೆಲ್ಲೋ ಹಲ ದ್ವೀಪಗಳು ತಲೆಯೆತ್ತುತ್ತವೆ. ಒಂದು ಎಲ್ಲೋ ಕಳೆದು ಹೋಯಿತು ಎಂದರೆ ಮತ್ತೆಲ್ಲೋ ಇನ್ನೊಂದು ಬೆಳೆದು ನಿ೦ತಿರುತ್ತದೆ. ಹೀಗೆ ಅಳಿವು, ಸುಳಿವು, ಉಳಿವುಗಳ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ನಿರಂತರವಾಗಿ ಮತ್ತು ನಿರಾತಂಕವಾಗಿ ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿರುತ್ತದೆ . ಹಾಗಾಗಿ ಈ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಅಳಿವಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದೇ ಗುಂಡಪ್ಪನವರ ಈ ಕಗ್ಗದ ಹೂರಣ.

ಈ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ಕೇವಲ ವಸ್ತುನಿಷ್ಟವಾದ ರೂಪಬದಲಾವಣೆಗೆ ಮಾತ್ರ ಸೀಮಿತವಲ್ಲ. ಇದು ಮನುಷ್ಯನ ಆಲೋಚನೆಗಳು, ಅವನ ಕರ್ಮಗಳು (ಕೆಲಸ ಎಂಬ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ) , ಅವನ ಸಂಬಂಧಗಳು ಎಲ್ಲಕ್ಕೂ ಅನ್ವಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಮನುಷ್ಯನ ಮನದಲ್ಲಿ ಉದ್ಭವವಾಗುವ ಆಲೋಚನೆಗಳನ್ನೇ ನೋಡಿ. ಒಂದಾದಮೇಲೆ ಒಂದರಂತೆ ಹೊಸ ಹೊಸ ಆಲೋಚನೆಗಳು, ಒಂದು ಇಂಗಿದರೆ ಮತ್ತೊಂದು ಎದ್ದು ನಿಲ್ಲುತ್ತದೆ. ಅಂತ್ಯವೇ ಇಲ್ಲದ ಆಲೋಚನೆಗಳ ಸರಪಳಿ. ಕೊಂಡಿಯ ಕೊನೆಯೇ ಕಾಣದ ಯೋಚನೆಗಳು, ಆಲೋಚನೆಗಳು.

ಇದೆ ರೀತಿ ನಾವು ಮಾಡುವ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ನೋಡಿದರೆ, ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಆಗುವ ಚಿತ್ತ ಬದಲಾವಣೆಗೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ನಮ್ಮ ಕೆಲಸಗಳೂ ಬದಲಾಗುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತವೆ. ಏನೋ ಆಗಿದ್ದವರು ಏನೋ ಆಗಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ” ಬುದ್ಧಿ:ಕರ್ಮಾನುಸಾರಿಣಿ” ಎನ್ನುವ ಒಂದು ಮಾತು ಇದೆ. ಕೆಲಬಾರಿ ನಮ್ಮ ಪೂರ್ವಕರ್ಮಕ್ಕನುಗುಣವಾಗಿ ನಮ್ಮ ಬುದ್ಧಿಯೂ ಮತ್ತೆ ಕೆಲವು ಬಾರಿ ” ನಮ್ಮ ಬುದ್ಧಿ ಹಾಗೆ ಓಡುವುದು, ಹಾಗಾಗಿ ಆ ಕರ್ಮಗಳು ” ಎನ್ನುವಂತೆ ಒಟ್ಟಾರೆ ಬುದ್ಧಿ ಬದಲಾಗುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ” ಇವರು ಯಾಕೋ ಮೊದಲಿನ ಹಾಗೆ ಇಲ್ಲ” ಎನ್ನುವ ಮಾತು ನಾವು ಆಗಾಗ ಕೇಳುತ್ತಿರುತ್ತೇವೆ. ಹಾಗೆಯೇ ನಮ್ಮ ಸಂಬಂಧಗಳೂ ಸಹ, ಇಂದು ಮಿತ್ರರು. ನಾಳೆ ಶತ್ರುಗಳು. ನಮಗೆ ಬಾಲ್ಯದ ಸ್ನೇಹಿತರು ಕಳೆದೇ ಹೋಗಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಹೊಸ ಹೊಸ ಸ್ನೇಹಿತರು ಅಂಟಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಪರಸ್ಪರ ಸಂಬಂಧಗಳೂ ಸಹ ಹಾಗೆಯೇ. ಈ ಕಳಕೊಳ್ಳುವ ಮತ್ತು ಹೊಸೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಕ್ರಮ ಸ್ನೇಹದಲ್ಲಿ ನಾವು ಬಹಳವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತೇವೆ. ಇದೇ ರೀತಿ ಜಗತ್ತಿನ ಪ್ರತಿಯೊಂದೂ ಸಹ ಒಂದು ಅಳಿದರೆ ಹತ್ತು ಹುಟ್ಟುತ್ತವೆ. ಪ್ರಾಣಿ, ಪಕ್ಷಿ ,ಕೀಟ, ಸಸಿ, ಗಿಡ, ಋತುಮಾನಗಳು ಎಲ್ಲವೂ ಒಂದಾದಮೇಲೆ ಒಂದರಂತೆ. ಕುದಿಯುವ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಗುಳ್ಳೆಗಳು ಎದ್ದು ಎದ್ದು ಒಡೆದು ಒಡೆದು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಏಳುತ್ತಲೇ ಇರುವಂತೆ.

ಹೌದು ಸ್ವಾಮೀ, ಅದಕ್ಕೇನು ಮಾಡಬೇಕು ಎಂದರೆ ಆ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ತಕ್ಷಣ ಉತ್ತರ ಹೇಳಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಇದು ಪ್ರಕೃತಿ ನಿಯಮ. ಈ ಬದಲಾಗುವ ಆಲೋಚನೆಗಳು ಕರ್ಮಗಳು ಸಂಬಂಧಗಳು ಎಲ್ಲವೂ ಸಹ ಮಾನವರಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು. ಅನ್ಯ ಪ್ರಾಣಿಗಳಲ್ಲಿ ಅವು ಸೀಮಿತ. ಆದರೆ ನಾವೂ ಸಹ ಈ ಪ್ರಕೃತಿಯ ಒಂದು ಅಂಶವಾದ್ದರಿಂದ ನಾವೂ ಸಹ ಈ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಗೆ ಅಧೀನವಾಗಿದ್ದೇವೆ. ಎಂದೂ ಅಳಿವಿಲ್ಲದ ಈ ಅನಂತ ವಿಶ್ವದಲ್ಲಿ ಹೀಗಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಹಾಗೆ, ಹಾಗಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಮತ್ತೊಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಬದುಕಲೇ ಬೇಕು, ಬಾಳಲೇ ಬೇಕು, ಅನ್ಯ ಮಾರ್ಗವಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಆ ಬದುಕು ಪರಸ್ಪರ ಪ್ರೀತಿ ಪ್ರೇಮಗಳಿಂದ, ಸ್ನೇಹ ಸೌಹಾರ್ದತೆಯಿಂದ ಕೂಡಿದ್ದರೆ ಬದಲಾದ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲೂ ನಾವು ಆನಂದದಿಂದಿರಬಹುದು.


ರಸಧಾರೆ – 167

ಕ್ಷಿತಿಚಕ್ರ ರವಿಚಕ್ರ ಋತುಚಕ್ರಗಳಿಗಿಹುದು
ಮಿತವೃತ್ತಿ; ನರಿನಿಗಂತೆಯೆ ಕರ್ಮನಿಯತಿ
ಕ್ಷಿತಿಕಂಪ ರಾಹುಕೇತುಭ್ರಮೆ ನರಪ್ರಗತಿ
ಅತಿಚರಿತೆ ಪ್ರಕೃತಿಯಲಿ – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ.

ಕ್ಷಿತಿಚಕ್ರ = ಭೂಭ್ರಮಣೆ // ರವಿಚಕ್ರ= ಸೂರ್ಯನ ಪಥ ಚಲನೆ. ( ಇದೂ ಸಹ ಭೂಮಿಯ ಚಲನೆಯಿಂದಲೇ) // ಮಿತವೃತ್ತಿ = ಪರಿಮಿತ ಕಾರ್ಯ //ಕ್ಷಿತಿಕಂಪ = ಭೂ ಕಂಪನ
ಅತಿಚರಿತೆ = ಎಲ್ಲೆ ದಾಟಿ ಹೋಗುವುದು, ಮಿತಿಯಿಲ್ಲದ ನಡೆ ಅಥವಾ ಅತಿ ಪ್ರಗತಿ.

ಭೂಮಿಗೆ ಎರಡು ರೀತಿಯ ಚಲನೆಗಳಿವೆ. ಒಂದು ಅದು ತನ್ನ ಅಕ್ಷೆಯ ಮೇಲೆ ಸುತ್ತುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆ ಸುತ್ತಿಕೊಂಡೇ ಸೂರ್ಯನ ಪರಿಭ್ರಮಣೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಈ ಎರಡೂ ಸುತ್ತುವಿಕೆಯಿಂದ ಋತು ಬದಲಾವಣೆಗಳಾಗುತ್ತವೆ. ನಮ್ಮ ಎಲ್ಲ ಕಾಲಗಣನೆ, ದಿನ, ವಾರ, ತಿಂಗಳುಗಳ ಲೆಕ್ಕಕ್ಕೆ ಈ ಸುತ್ತುವಿಕೆಯೇ ಆಧಾರ. ಆದರೆ ಅವುಗಳಿಗೆ ಅಷ್ಟುಬಿಟ್ಟರೆ ಬೇರೆ ಕೆಲಸವಿಲ್ಲ. ಅಂದರೆ ಅವುಗಳ ಪ್ರವೃತ್ತಿಗೆ ಒಂದು ಮಿತಿ ಇದೆ. ಅವು ಎಂದಿಗೂ ತಮ್ಮ ಮಿತಿಗಳನ್ನು ಮೀರಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಲಾರವು

ಈ ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಮನುಷ್ಯನಿಗೂ ಮತ್ತು ಅವನ ಕಾರ್ಯ ಪ್ರವೃತ್ತಿಗೂ ಇದೇ ರೀತಿಯ ಮಿತಿ ಇದೆ. ಅವನ ಕರ್ಮವೇ ಅವನಿಗೆ ಮಿತಿಯನ್ನು ನಿಯಮಿಸಿ , ಅವನನ್ನು ತನ್ನ ಪರಿಧಿಯೊಳಗಷ್ಟೇ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಇವನಿಗೆ ಒಂದು ಅಪರಿಮಿತ ಬುದ್ಧಿಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಕೊಟ್ಟುಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ ಪರಮಾತ್ಮ. ಅದನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಇವನು ಆಡುವ ಆಟಕ್ಕೆ ಮಿತಿಯೇ ಇಲ್ಲ. ಜಗತ್ತಿನ ಸೃಷ್ಟಿಕ್ರಮಕ್ಕೆ ಒಂದು ಅತಿಬುದ್ಧಿಯ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನವನ್ನು ಇವನು ಮಾಡುತ್ತಾನೆ. ಇಲ್ಲಾಗುವ ಭೂಕಂಪಗಳಿಗೆ, ಗ್ರಹಣಗಳಿಗೆ ಇವನದೇ ಆದಂತ ಪರಿಭಾಷೆ. ರಾಹು ಕೇತುಗಳು ಗ್ರಹಣ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಸೂರ್ಯನನ್ನು ನುಂಗಿಬಿಡುತ್ತವೆ ಎಂದು ಒಂದು ಭ್ರಮೆಯನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ಇವನು ತನ್ನ ಅತೀ ಬುದ್ಧಿಯನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸಿ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನ ಮಾಡದೆ ಇರುವ ವಸ್ತುವೇ ಇಲ್ಲ. ಇವನ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನವನ್ನು ಪಾಪದ ಜನರು ನಂಬುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಅವರು ತೋರುವ ಹಳ್ಳದಲ್ಲಿ ಬೀಳುತ್ತಾರೆ.ಇದನ್ನೇ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ” ಅತಿಚರಿತೆ ” ಎಂದರು.

” ಅತಿ ಚರಿತೆ ” ಎಂದರೆ ಮಿತಿ ಮೀರಿದ ನಡೆ ಎಂದು ಅರ್ಥ. ಇಲ್ಲಿ ನರನಿಗೆ ಎಲ್ಲವೂ ಅತಿ. ಸಹಜತೆ ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ. ಇವನ ಆಸೆ ಅತಿ, ಇವನ ಭ್ರಮೆಗಳು ಅತಿ, ಇವನ ಊಹೆಗಳು ಅತಿ. ಈ ರೀತಿಯ ಅತಿ ಪ್ರವರ್ತನೆಯಿಂದ ಇವನು ಈ ಜಗತ್ತನ್ನು ಹಾಳುಗೆಡುವುದರಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದ್ದಾನೆ. ಇವನ ಈ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯಿಂದ ಎಲ್ಲಿ ನೋಡಿದರೂ ಆರ್ಥಿಕ, ಸಾಮಾಜಿಕ, ಧಾರ್ಮಿಕ ಅಸಮಾನತೆ ಮತ್ತು ಅತಿರೇಕತೆ. ಅರ್ಥಹೀನ ಪ್ರವೃತ್ತಿ. ಕೇವಲ ಅಂಧಾನುಕರಣೆ. ಧರ್ಮದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಯುದ್ಧಗಳು, ಭಾಷೆಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಕಿತ್ತಾಟ, ಜಾತಿಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಹೋರಾಟ, ಭೂಮಿಗಾಗಿ ಹೋರಾಟ, ನೀರಿಗಾಗಿ ಹೋರಾಟ. “ಸಮುದ್ರದಲ್ಲಿ ಮೀನು ಹಿಡಿಯಲು ಹೋದವರನ್ನು ಎಲ್ಲೆಮೀರಿ ಹೋದರೆಂದು ಬಂಧಿಸಿದ್ದಾರಂತೆ”. ಸಮುದ್ರದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲೆಯ ಗೆರೆ ಎಳೆಯುವಂತಾ ಅತಿ ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆಯಲ್ಲದೇ ನಮ್ಮ ನರನಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಬರುತ್ತದೆ!!!.

ಸತ್ಯ ಧರ್ಮಗಳು, ಪ್ರೀತಿ ವಿಶ್ವಾಸಗಳು, ಪ್ರೇಮ ಅನುರಾಗಗಳು, ಪರಸ್ಪರ ಕರುಣೆ ಅನುಕಂಪಗಳು ರಾಜಿಸಬೇಕಾದ ಮನುಕುಲದಲ್ಲಿ ” ಅತಿಚರಣೆ” ಆಗಿ ಸುಳ್ಳು, ಮೋಸ, ದಗಾ, ತಟವಟ, ಅತ್ಯಾಸೆ, ಅಹಂಕಾರ ಮುಂತಾದ ದುರ್ಗುಣಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡು ಇಡೀ ಜಗತ್ತನ್ನೇ ನಾಶಮಾಡಲು ಬೇಕಾದ ಎಲ್ಲ ಉಪಕರಣಗಳನ್ನೂ ಮತ್ತು ಉಪಾಯಗಳನ್ನೂ ರೂಢಿಸಿ ಕೊಂಡಿದ್ದಾನೆ . ಪರಮಾತ್ಮನ ಇಚ್ಚೆಯನ್ನು ಧಿಕ್ಕರಿಸಿದ್ದಾನೆ. ಅವನ ವಿನಾಶವನ್ನು ಅವನೇ ತಂದುಕೊಂಡಿದ್ದಾನೆ.

ಈ ಸ್ಥಿತಿ ಬದಲಾಗಬೇಕಾದರೆ ಇವನ ಮನಸ್ಸು ಬದಲಾಗಬೇಕು. ಸಾಮೂಹಿಕವಾಗಿರುವ ಇಂತಹ ಸಾಂಕ್ರಾಮಿಕ ರೋಗಕ್ಕೆ ಸಾಮೂಹಿಕ ಚಿಕಿತ್ಸೆಯೇ ನಡೆಯಬೇಕು. ಎಲ್ಲ ಸಜ್ಜನರೂ ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮತದಿಂದ ಕೆಲಸಮಾಡಿದರೆ ಈ ಜಗತ್ತೂ ಸುಧಾರಿಸಬಹುದೇನೋ!


ರಸಧಾರೆ – 168

ಅನುಬಂಧ ಜೀವಜೀವಕೆ ಪುರಾಕೃತದಿಂದ
ಮನದ ರಾಗದ್ವೇಷವಾಸನೆಗಳದರಿಂ
ತನುಕಾಂತಿ ಮೋಹ ವಿಕೃತಿಗಳುಮಾ ತೊಡಕಿನವು
ಕೊನೆಯಿರದ ಬಲೆಯೂ ಅದು – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ

ರಾಗದ್ವೇಷವಾಸನೆಗಳದರಿಂ = ರಾಗ + ದ್ವೇಷ+ವಾಸನೆಗಳು+ ಆದರಿಂ

ಜೇವಿ ಜೀವಿಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಇರುವ ಅನುಬಂಧವು ಪೂರ್ವಕರ್ಮದಿಂದಲೇ ಉಂಟಾಗುತ್ತದೆ. ಮನಸ್ಸಿನ ಕೋಪ ದ್ವೇಷ ಮತ್ತು ವಾಸನೆಗಳೂ ಸಹ ಇದರಿಂದಲೇ. ದೇಹದ ಹೊಳಪು ಅದರ ಆಕರ್ಷಣೆ ಮತ್ತು ಆ ಆಕರ್ಷಣೆ ಯಿಂದ ಉಂಟಾಗುವ ತೊಂದರೆ ತೊಡಕುಗಳು ಒಂದು ಅಂತ್ಯವಿಲ್ಲದ ಬಲೆಯೆಂತೆ ಎಂದು ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಈ ಕಗ್ಗದಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲೇಖಿಸುತ್ತಾರೆ.

ನಾವು ಇಂತಹವರ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಜನಿಸಬೇಕೆಂದು ನಾವು ಹೊತ್ತು ತಂದ ಪೂರ್ವಕರ್ಮಗಳೇ ನಿರ್ಧರಿಸುತ್ತವೆಯಂತೆ. ಇಲ್ಲಿ ಜನಿಸಿದಮೇಲೆ ನಾವು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಂಬಂಧಗಳು, ಸ್ನೇಹಗಳೂ ಸಹ ಆ ಪೂರ್ವಕರ್ಮದ ಪ್ರಭಾವದಿಂದಲೇ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ ಅರಿತವರು. ಅದು ಬಹಳಷ್ಟು ಮಟ್ಟಿಗೆ ನಿಜವೆನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಏಕೆಂದರೆ, ನೋಡಿ ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನಾವು ಹೇಗೆ ಮತ್ತೊಬ್ಬರೊಡನೆ ಬಂಧನಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವಲ್ಲ. ಯಾರದೋ ಸ್ನೇಹ ಉಂಟಾಗುತ್ತದೆ, ಯಾರದೋ ಬಿಟ್ಟುಹೋಗುತ್ತದೆ. ಯಾರಮೇಲೋ ಪ್ರೀತಿ, ಯಾರ ಮೇಲೋ ಕೋಪ, ಯಾರ ಮೇಲೋ ದ್ವೇಷ, ಯಾರಿಂದರೋ ತೊಂದರೆ, ಯಾರಿಗೋ ಉಪಕಾರ ಮಾಡುವುದು, ಯಾರಿಂದಲೋ ಸಹಾಯ ಪಡೆಯುವುದು ಇದು ನಿರಂತರವಾಗಿ ಸಾಯುವತಕನ ನಡೆಯುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಯಾರದೋ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಾವು ಊಟ ಮಾಡುತ್ತೇವೆ, ಯಾರೋ ನಮ್ಮಲಿ ಉಣ್ಣುತ್ತಾರೆ. ಕೆಲ ಸ್ನೇಹಿತರು ಒಂದಷ್ಟು ದಿನ ನಮ್ಮೊಡನೆ ಇರುತ್ತಾರೆ, ಕೆಲವರು ಕಳೆದೆ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ ಎಷ್ಟು ಹುಡುಕಿದರೂ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ, ಯಾರೋ ಹೊಸ ಹೊಸ ಸ್ನೇಹಿತರು ಸಿಗುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗೆ ಸ್ನೇಹಗಳ, ಬಂಧುತ್ವದ, ಪ್ರೀತಿಯ ಪ್ರೇಮದ ಸಂಬಂಧಗಳು ನಮಗೆ ಈ ಜಗತ್ತಿನ ಯಾರ್ಯಾರೊಂದಿಗೋ ಉಂಟಾಗುತ್ತದೆ.

ಇದೆಲ್ಲ ಏಕೆ ಆಗುತ್ತದೆ, ನಾವಂದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಏನು, ಆಗುವುದು ಏನು ಇದಕ್ಕೆಲ್ಲ ಕಾರಣವೇನು, ಎಂದು ಹುಡುಕಿದರೆ ಖಂಡಿತ ನಮಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾದ ಉತ್ತರ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ನಮ್ಮನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸುವ, ನಾವು ಕಾಣದ, ನಮಗರ್ಥವಾಗದ, ವಿಧಿಯು ನಮ್ಮ ಈ ಬಂಧಗಳನ್ನೂ, ಸಂಬಂಧಗಳನ್ನೂ ನಿಯಂತ್ರಿಸುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ” ಋಣ” ವೆಂದರೆ ನಾವು ಪಡೆದುಕೊಂಡದ್ದು ಮತ್ತು ಆರ್ಜಿಸಿದ್ದು ಎಂದು ಅರ್ಥಬರುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮವರು “ಋಣಾನುಬಂಧ ರೂಪೇಣ ಪಶು ಪತ್ನಿ ಸುತಾಲಯ” ಎಂದುಬಿಟ್ಟರು. ಸಕಲವನ್ನೂ ಇದರೊಳಗೆ ಸೇರಿಸಬೇಕಿತ್ತು. ಆದರೆ ಸಾಂಕೇತಿಕವಾಗಿ ಮೂರನ್ನೇ ಸೇರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ನಮಗೆ ಆಗುವುದೆಲ್ಲವೂ ಈ ” ಋಣ” ಅಥವಾ ” ಪೂರ್ವ ಕರ್ಮ” ದ ಅನುಸಾರವಾಗಿ ಎಂದು ಮನದಟ್ಟು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ನಮ್ಮ ಪ್ರಮೇಯ ಸ್ವಲ್ಪ ಮಾತ್ರ ಉಂಟು. ಹಾಗಾಗಿ ಏಕೆ, ಏನು. ಹೇಗೆ, ಹೀಗೇಕೆ, ಹಾಗೇಕೆ, ಎನ್ನುವ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಮಹತ್ವ ಕೊಡದೆ ಶಾಂತವಾಗಿ ಬಂದದ್ದನ್ನು ಸಮಾಧಾನದಿಂದ ಅನುಭವಿಸುವುದೇ ಲೇಸು, ಏಕೆಂದರೆ ಇದೊಂದು ಬಲೆ, ಇದರೊಳಗೆ ನಮ್ಮ ಬದುಕು. ಇಲ್ಲಿ ಇರುವಷ್ಟು ದಿನವೂ ಈ ಬಂಧ ಸಂಬಂಧಗಳ ವಿಚಿತ್ರವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಲೇ ಬೇಕು.


ರಸಧಾರೆ – 169

ಋಣದ ಮೂಟೆಯ ಹೊರಿಸಿ, ಪೂರ್ವಾರ್ಜಿತದ ಹುರಿಯ I
ಕುಣಿಕೆಯಲಿ ನಿನ್ನ ಕೊರಳನು ಬಿಗಿದು ವಿಧಿಯು II
ತೃಣದ ಕಡ್ಡಿಯ ಮುಂದೆ ಹಿಡಿದಾಶೆ ತೋರುತಿರೆ I
ಕುಣಿವ ಗರ್ದಭ ನೀನು – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ II

ಋಣದ ಮೂಟೆಯನ್ನು ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಹೊರಿಸಿ, ಅದನ್ನೂ ಸೇರಿಸಿ, ಪೂರ್ವಾರ್ಜಿತವೆಂಬ ಹುರಿಯಿಂದ ಕುಣಿಕೆ ಮಾಡಿ ನಮ್ಮ ಕೊರಳಿಗೆ, ಬಿಗಿದಿದ್ದಾನೆ ಆ ವಿಧಿ . ನಮ್ಮ ಮುಂದೆ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಹುಲ್ಲುಕಡ್ಡಿಯಂತ ಆಸೆಯನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತಾ, ನಮ್ಮ ಬಾಳನ್ನು ಎಳೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಅವನ ತಾಳಕ್ಕೆ ಕುಣಿಯುವ ಕತ್ತೆ “ನೀನು” ಎಂದು ತಮಗೆ ತಾವು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಇಡೀ ಮನುಕುಲದ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ವಿಡಂಬನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ವರ್ಣಿಸಿದ್ದಾರೆ, ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು.

ನಾವೆಲ್ಲರೂ ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಪೂರ್ವಾರ್ಜಿತ ಕರ್ಮದ ಮೂಟೆಗಳನ್ನು ಹೊತ್ತುಕೊಂಡೇ ಬಂದಿದ್ದೇವೆ. ನಮ್ಮ ಕೊರಳಿಗೆ ಈ ಮೂಟೆಯನ್ನು ವಿಧಿ ಕಟ್ಟಿಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಇದನ್ನು ಹೊತ್ತುಕೊಂಡು ಜೀವನಸಾಗಿಸುತ್ತಾ, ಇದರಲ್ಲಿ ತಂದದ್ದನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾ ಇರಬೇಕು. ಆದರೆ ಒಂದು ವಿಷಯ ಗಮನಿಸಬೇಕು. ಒಂದು ನಾವು ಪೂರ್ವ ಕರ್ಮ ಹೊತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಅದನ್ನು ಹೊತ್ತು ಜೀವನ ಸಾಗಿಸುವಾಗ, ವಿಧಿ, ವಸ್ತು, ವಿಷಯ ಮತ್ತು ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಲ್ಲಿ ಆಸೆಯೆಂಬ ಒಂದು ಆಮಿಷವನ್ನು ನಮ್ಮ ಮನದಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟು, ಹೊತ್ತು ತಂದ ಕರ್ಮದ ಗಂಟನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ೦ತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಈ ನಮ್ಮ ಆಸೆಗಳು ತೃಣದಂತೆ ಬಹಳ ಹಗುರವಾದದ್ದು. ಒಂದು ಪೂರ್ಣಗೊಂಡರೆ ಇನ್ನೊಂದು ಉದ್ಭವ, ಅದಾದರೆ ಮತ್ತೊಂದು. ಹೀಗೆ ಆಸೆಗಳ ತುಂಬದ ಚೀಲ ನಮ್ಮನ್ನು ಬಿಡದೆ ಹಿಡಿದು ಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಅದನ್ನು ನಾವು ಹೊರುತ್ತಿದ್ದೇವೆ.

ಈ “ಆಸೆಗಳ ಅಂತ್ಯವಿಲ್ಲದ ಏಣಿ” ಹತ್ತುವ ನಾವು ಒಂದಾದ ಮೇಲೆ ಒಂದು ಮೆಟ್ಟಿಲನ್ನು ಹತ್ತುತ್ತಾ ಹತ್ತುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತಲೇ ಇದ್ದೇವೆ. ಒಂದು ಹಿಡಿ ಹುಲ್ಲನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತಾ ಅದರಲ್ಲಿ ಆಸೆ ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತಾ ಭಾರವಾದ ಬಟ್ಟೆಗಳ ಹೊರೆಯನ್ನು ಹೊರುವಂತೆ ಮಾಡುವ ಅಗಸನಂತೆ ವಿಧಿ ಇದೆ. ಅಂತಹ ಭಾರವನ್ನು ಹೊರುವ ಕತ್ತೆಗಳೇ ನಾವು ಎಂದು ಸೂಚ್ಯವಾಗಿ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಅಣಕವಾಡಿದ್ದಾರೆ.

ಹೌದಲ್ಲವೇ ವಾಚಕರೆ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಆಸೆಗಳು ಬತ್ತುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಒಂದಾದಮೇಲೆ ಒಂದರಂತೆ ಮೇಲೇಳುವ, ಎಂದೂ “ಆರದ ಬುಗ್ಗೆ”ಯಂತೆ. ಈ ಆಸೆಗಳೇ ನಮ್ಮೆಲ್ಲ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೂ ಕಾರಣವಲ್ಲವೇ. ಇದನ್ನೇ ಗೌತಮ ಬುದ್ಧನು” ಆಸೆಯೇ ದುಃಖಕ್ಕೆ ಮೂಲ” ಎಂದ. ಆದರೆ ಆಸೆ ಪಡುವುದು ತಪ್ಪಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಇಷ್ಟು ಸುಂದರವಾದ ಜಗತ್ತು ನೀರಸವಾಗದೆ, ಮಾನವನ ಕ್ರಿಯಾಶೀಲತೆಗೆ ಇಂಬು ಕೊಡುವುದೇ ಆ ” ಆಸೆ” . ಆದರೆ “ಏನು ಆಸೆ ಪಡಬೇಕು, ಎಷ್ಟು ಆಸೆ ಪಡಬೇಕು, ಯಾವಾಗ ಆಸೆ ಪಡಬೇಕು” ಎನ್ನುವ ವಿವೇಚನೆ ಇದ್ದರೆ ಸಮಸ್ಯೆಗಳ ತೀವ್ರತೆ ಕಡಿಮೆಯಾಗಬಹುದು. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ನಮ್ಮ ದುಃಖಕ್ಕೆ ಕೊನೆಯೇ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಮಿತಿಗಳನ್ನು ಅರಿತರೆ, ಅರಿತು ನಡೆದುಕೊಂಡರೆ ಒಳ್ಳೆಯದು. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ದುಃಖವೇ ಕಟ್ಟಿಟ್ಟ ಬುತ್ತಿ. ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ನಾವು ಸಂಪೂರ್ಣ ಸ್ವತಂತ್ರರು ಅಲ್ಲವೇ?


ರಸಧಾರೆ – 170

ಉಣುವುದುಡುವುದು ಪಡುವುದಾಡುವುದು
ಋಣಗಳೆಲ್ಲವು ಪೂರ್ವಸಂಚಿತಾಂಶಗಳು
ಹಣೆಯೊಳದು ಲಿಖಿತಮಿರೆಯುಂ ವಾಚಿಸುವವನಿಲ್ಲ
ಗೊಣಗಾಟವಳಿಸುವುದೇ ? – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ

ಉಣುವುದುಡುವುದು = ಉಣುವುದು + ಉಡುವುದು // ಪಡುವುದಾಡುವುದು = ಪಡುವುದು + ಆಡುವುದು // ಹಣೆಯೊಳದು= ಹಣೆಯಲಿ + ಅದು // ಲಿಖಿತಮಿರೆಯುಂ = ಲಿಖಿತಂ + ಇರೆಯುಂ // ಗೊಣಗಾಟವಳಿಸುವುದೇ = ಗೊಣಗಾಟವು + ಅಳಿಸುವುದೇ.

ನಾವು ಉಣುವುದು, ಉಡುವುದು, ಆಡುವುದು, ಪಡುವುದು, ಪಾಡುವುದು, ಪರದಾಡುವುದು ಮತ್ತು ಇವುಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧಪಟ್ಟ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಲ್ಲೆರ ಸಂಬಂಧಗಳೂ ಕೇವಲ ಋಣ ರೂಪದಲ್ಲೇ ನಮಗೆ ಸಂಧಿವೆ.ನಮ್ಮ ಹಣೆಬರಹವೇ ಈ ರೀತಿ ಇರುವಾಗ, ಅದನ್ನು ಓದಲು ಯಾರಿಗೂ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ . ಓದಲಾಗದಿದ್ದರೂ ಅದನ್ನು ಕುರಿತು ಗೊಣಗಾಡಿದರೆ, ಬರೆದ ಬರಹ ಅಳಿಸಲಾಗುವುದೇ, ಎಂದು ಪ್ರಾರಬ್ಧ ಕರ್ಮದ ಒಂದು ವಿಷಯವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಿದ್ದಾರೆ ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಈ ಕಗ್ಗದಲ್ಲಿ.

ನಮ್ಮ ಎಲ್ಲ ಕೆಲಸಗಳೂ ಒಂದು ಪೂರ್ವ ನಿರ್ಧಾರಿತ ರೀತಿಯಲ್ಲೇ ನಡೆಯುತ್ತದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವುಂಟು ಆದರೆ ನಮಗೆ ಆ ಕಾರಣಗಳು ಗೋಚರವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಗೋಚರವಾಗುವುದು ಕಾರಣವಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ. ನಾವಂದುಕೊಂಡದ್ದು ನಾವಂದುಕೊಂಡಹಾಗೆ ಏಕಾಗುವುದಿಲ್ಲ, ಬೇರೇನೋ ಏಕಾಗುತ್ತದೆ, ಎಂದು ನಾವು ಎಷ್ಟೇ ಯೋಚನೆ ಮಾಡಿದರೂ ಅರ್ಥವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಕಾರಣಗಳು ನಮ್ಮದೇ ಆದರೂ ನಮ್ಮ ಅರಿವಿನಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲದ ನಮ್ಮ ಪೂರ್ವ ಕರ್ಮಗಳಿಗೆ ಕೊಂಡಿ ಹಾಕಿಕೊಂಡಿರುತ್ತದೆ. ಅವು ಪೂರ್ವ ಸಂಚಿತ ಕರ್ಮಗಳಾಗಿರಬಹುದು ಅಥವಾ ಪೂರ್ವ ಜನ್ಮದ ನಮ್ಮ ಕರ್ಮಶೇಷವಾಗಿರಬಹುದು.

ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಹಣೆ ಬರಹವನ್ನು ಯಾರಿಗೂ ಓದಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಉದ್ಧಾಮ ಜ್ಯೋತಿಷ್ಯ ಪಂಡಿತರಿಗೂ ಅರ್ಥೈಸಲಾಗದ ರೂಪ ಈ ವಿಧಿಯದ್ದು, ಹಣೆಬರಹದ್ದು. ಅವರವರಿಗೆ ತೋಚಿದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಅವರವರ ಕ್ಷಮತೆಗೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ಹಾಕಿದ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರದಿಂದ, ಏನನ್ನೋ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಅದು ಎಂದಿಗೂ ಸಂಪೂರ್ಣ ಸತ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅವರನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೆ ಇನ್ಯಾರನ್ನೋ ಕೇಳುತ್ತೇವೆ. ಅವರೂ ಸಹ ಏನನ್ನೋ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಯಾರಿಗೂ ನಮ್ಮ ಹಣೆಬರಹವನ್ನು ನಿಖರವಾಗಿ ಹೇಳಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.

ಹಾಗಾಗಿ ವಾಚಕರೆ ನಮ್ಮ ವಿಧಿಯನ್ನು ನಮಗೆ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲೋ ಅಥವಾ ಬದಲಾಯಿಸಲೋ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಎಂದಾದಮೇಲೆ ಅದನ್ನು ಕುರಿತು ಚಿಂತಿಸುವುದಾಗಲೀ, ಗೊಣಗಾಡುವುದಾಗಲೀ ಮಾಡುವುದರಿಂದ ಏನು ಪ್ರಯೋಜನ. ಮಾನಸಿಕ ಕ್ಷೋಬೆಯ ಹೊರತು ಬೇರೇನೂ ಪ್ರಯೋಜನವಿಲ್ಲ!!!! ಅದನ್ನು ಬಂದ ಹಾಗೆ, ಅನುಭವಿಸುವುದೇ ಲೇಸು. ಆಗುವುದನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲವಾದಾಗ ಸಾವಧಾನವಾಗಿ ಅನುಭವಿಸಿದರೆ, ಕಡೆ ಪಕ್ಷ ಮಾನಸಿಕ ಕ್ಷೋಬೆ ಇರುವುದಿಲ್ಲ ಅಲ್ಲವೇ? ಅಂತಹ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ನಾವೂ ಸಹ ಮಾಡೋಣವೆ?


ರಸಧಾರೆ – 171

ಇಂದು ಮದುವೆಯ ಹಬ್ಬ; ನಾಳೆ ವೈಕುಂಠ ತಿಥಿ
ಇಂದು ಮೃಷ್ಟಾನ್ನ ಸುಖ ; ನಾಳೆ ಭಿಕ್ಷಾನ್ನ
ಇಂದು ಬರಿಯುಪವಾಸ ; ನಾಳೆ ಪಾರಣೆ-ಯಿಂತು
ಸಂದಿರುವುದನ್ನಋಣ – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ.

ನಮ್ಮಗೆ ದಕ್ಕುವ ಅನ್ನದ ಋಣ ಒಂದೊಂದು ದಿನ ಒಂದೊಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಇರುತ್ತೆ ಎಂದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಈ ಕಗ್ಗದಲ್ಲಿ ಸುಲಲಿತವಾಗಿ ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ. ನಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಇಂತಹದನ್ನು ನಾವು ಬಹಳ ನೋಡುತ್ತೇವೆ. ಇಂದು ಹಬ್ಬದ ವಾತಾವರಣ ನಾಳೆ ಸೂತಕದ ಭಾವ. ಇಂದು ಪುಷ್ಕಳ ಭೋಜನ ನಾಳೆ ಉಪವಾಸ. ಇಂದು ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಊಟ. ನಾಳೆ ಇನ್ನೆಲ್ಲೋ ಇನ್ಯಾರಮನೆಯಲ್ಲೋ. ಅನ್ನದ ಋಣ ಒಂದೊಂದು ದಿನ ಒಂದೊಂದು ರೀತಿ. ಈ ಜಗತ್ತಿನ ಪರಿಯೇ ಈ ರೀತಿ.

ಇದನ್ನು ಕೇವಲ ನಾವು ತಿನ್ನುವ ಭೋಜನಕ್ಕೆ ಅಷ್ಟೇ ಅನ್ವಯಿಸಬಾರದು. ನಮಗೆ ಸಿಗುವಂಥಾ ಪ್ರತಿವಸ್ತುವಿಗೂ ಇದನ್ನು ಅನ್ವಯಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ನಮಗೆ ಸಿಗುವ ಮನೆ, ಬಂಧುಗಳು, ಸ್ನೇಹಿತರು, ನಾವು ಮಾಡುವ ಕೆಲಸ. ಅದರಿಂದಾಗುವ ಪ್ರಯೋಜನಗಳು ಎಲ್ಲವೂ ನಮ್ಮ ಪೂರ್ವ ಸಂಚಿತ ಋಣಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧವಿಟ್ಟುಕೊಂಡೆ ಇರುತ್ತದೆ. ಇಂದು ಸಿಗುವುದು ಹಿಂದೆ ನಾವು ಗಳಿಸಿದ ವಸ್ತು, ವಿಷಯ ಮತ್ತು ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಒಟ್ಟಿಗಿನ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಆಧರಿಸಿರುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆಯೇ ನಮಗೆ ನಾಳೆ ಅಥವಾ ಮುಂದಿನ ಜನ್ಮದಲ್ಲಿ ಸಿಗುವುದು ಇಂದಿನ ಅಥವಾ ಈ ಜನ್ಮದ ನಮ್ಮ ಕರ್ಮಗಳನ್ನು ಆಧರಿಸಿರುತ್ತದೆ.

ಇಂದು ಏನು ಸಿಗುತ್ತಿದೆಯೋ ಅದು ಪೂರ್ವಕರ್ಮದ ಅಧಾರವಾದರೆ ಅದನ್ನು ನಾವು ಬದಲಾಯಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಮುಂದೆ ಸಿಗುವುದು ಇಂದಿನ ಕರ್ಮದಮೇಲೆ ಆಧರಿಸಿರುತ್ತದೆ ಎಂದರೆ, ಇಂದಿನ ಕರ್ಮಗಳು ಸುಧಾರಿತ ಕರ್ಮಗಳಾದರೆ, ನಾಳಿನ ನಮ್ಮ ಬದುಕು ಸುಧಾರಿತವಾಗಿರಬಹುದು. ಅಂದರೆ ನಮಗೆ ಏನು ಬೇಕೋ, ಮುಂದೆ ನಾವು ಹೇಗಿರಬೇಕೋ ಅದನ್ನು ನಮ್ಮ ಇಂದಿನ ಕರ್ಮ ನಿರ್ಧರಿಸುವುದಾದರೆ ನಮ್ಮ ಭವಿತವನ್ನು ಸುಧಾರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಾಧ್ಯತೆ ಇದೆ ಅಲ್ಲವೇ? ಈ ಪೂರ್ವ ಕರ್ಮ ಇಂದಿನ ನಮ್ಮ ಕೆಲಸಗಳು ಇವುಗಳನ್ನಾಧಾರಿತ ನಮ್ಮ ಭವಿಷ್ಯಕಾಲ ಇವುಗಳನ್ನು ನಂಬಿ, ಇವುಗಳನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡು, ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಜೀವನವನ್ನು ಸುಧಾರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಬೇಕು ಅಷ್ಟೇ. ಫಲಾಫಲಗಳು ಪರಮಾತ್ಮನಿಚ್ಚೆ !!!


ರಸಧಾರೆ – 172

ಅರಿ ಮಿತ್ರ ಸತಿ ಪುತ್ರ ಬಂಧುಬಳಗವದೆಲ್ಲ
ಕರುಮದವತಾರಗಳೋ , ಋಣಲತೆಯ ಚಿಗುರೋ
ಕುರಿಯನಾಗಿಸಿ ನಿನ್ನ ಕಾಪಿಡುವ ಸಂಸಾರ
ವುರಿಮಾರಿಯಾದೀತೋ – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ.

ಶತ್ರು, ಮಿತ್ರ, ಹೆಂಡತಿ, ಮಗ-ಮಗಳು, ಬಂಧು, ಬಳಗವೆಲ್ಲ ನಮ್ಮ ಪೂರ್ವ ಕರ್ಮದಿಂದಲೇ ಲಭ್ಯವಾದವು ಅಥವಾ ನಾವು ಉಳಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದ ವಾಸನಾ ಶೇಷವೆಂಬ ಬಳ್ಳಿಯ ಹೊಸ ಹೊಸ ಚಿಗುರುಗಳೋ? ಈ ಸಂಸಾರದಲ್ಲಿ ನಾವು ಗೊತ್ತು ಗುರಿಯಿಲ್ಲದ, ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿ ನಡೆಯುವ ಕುರಿಗಳಂತೆ ಇರುವಾಗ ಈ ಸಂಸಾರ ಉರಿಮಾರಿಯಾದೀತು ಎಂದು ಒಂದು ಎಚ್ಚರಿಕೆಯ ಭಾವವನ್ನು ಈ ಕಗ್ಗದಲ್ಲಿ ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಿದ್ದಾರೆ.

ನಾವು ಯಾರೊಂದಿಗೋ ಮಿತ್ರತ್ವವನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ಯಾರಲ್ಲೋ ಶತ್ರುಭಾವ, ಅಂದರೆ ಹಲವರು ನಮಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗುತ್ತಾರೆ, ಕೆಲವರು ಇಷ್ಟವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಇದು ಪೂರ್ವ ವಿಧಿತ ಎಂದು ಒಪ್ಪಲೇಬೇಕು. ಇದು ಕೇವಲ ಆಕಸ್ಮಿಕ ಮತ್ತು ಕಾಕತಾಳೀಯವೆಂದು ವಾಧಿಸುವವರೂ ಇದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ನಮ್ಮೆಲ್ಲ ಆಗುಹೋಗುಗಳಿಗೆ ಒಂದು ಪರಮ ಶಕ್ತಿ ಕಾರಣವೆಂದು ಒಪ್ಪಿದರೆ, ಅದರ ಅಧೀನದಲ್ಲಿರುವ ವಿಧಿಯ ಪ್ರಭಾವ ನಮ್ಮ ಮೇಲಿದೆ ಎಂದರೆ ಅದನ್ನು ಕಾಕತಾಳೀಯವಲ್ಲ , ಪೂರ್ವ ವಿಧಿತವೆಂದು ನಂಬಲೇ ಬೇಕು. ಏಕೆಂದರೆ ಬೇರೆ ಪರಿಭಾಷೆ ನಮಗೆ ಮಾಡಲು ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ” ಋಣಾನುಬಂಧ ರೂಪೇಣ, ಪಶು ಪತ್ನಿ ಸುತಾಲಯ” ಎಂದು ಉಕ್ತಿಯೇ ಉಂಟಲ್ಲ !!!!

ಇನ್ನು ನಾವು ಯಾರಿಗೋ ಮಗನಾಗೋ, ಮಗಳಾಗೋ ಹುಟ್ಟುತ್ತೇವೆ. ನಾವು ಯಾರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಬೇಕು ಎಂದು ನಾವು ನಿರ್ಧಾರಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವೇ? ಹಾಗೆಯೇ ನಮಗೆ ಮಕ್ಕಳಾಗುತ್ತವೆ. ಯಾರು ನಮಗೆ ಮಕ್ಕಳಾಗಿ ಹುಟ್ಟಬೇಕು ಎನ್ನುವುದನ್ನೂ ಸಹ ನಾವು ಆಯ್ಕೆಮಾಡಲಾಗುವುದೇ? ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ. ಈ ತಂದೆ ತಾಯಿ ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳ ಬಂಧವೂ ಪೂರ್ವಕರ್ಮದಾಧಾರದಮೇಲೆಯೇ ಆಗುತ್ತದೆ, ಎನ್ನುವುದು ನಮ್ಮ ಗಟ್ಟಿ ನಂಬಿಕೆ.

ನೋಡಿ, ನಾವು ಹುಟ್ಟಿದಾರಭ್ಯ ಸಾಯುವತನಕ ನಮಗಾಗುವ ಆಗುಹೋಗುಗಳು ನಾವು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಂಬಂಧಗಳು ಬಂಧಗಳು, ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುವ ರಾಗ ದ್ವೇಷಗಳು, ಪ್ರೀತಿ ವಿಶ್ವಾಸಗಳು ಎಲ್ಲವೂ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ನಿರ್ಧಿಷ್ಟ ಪೂರ್ವನಿಯೋಜಿತವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಯಾರೋ ನಮಗೆ ಅನೀರಿಕ್ಷಿತವಾಗಿ ಮಿತ್ರರಾಗುತ್ತಾರೆ, ನಮ್ಮನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಉಪಯೋಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ, ಮೋಸ ಮಾಡಿ ಹೋಗಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಮತ್ತೆ ಸಿಗುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಅವರ ಸಂಭಂದ ಒಂದು ನಿರ್ಧಿಷ್ಟ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಇರುತ್ತದೆ. ಮತ್ತೆ ಯಾರೋ ಅರಿಯದವರು, ಯಾರಿಂದ ನಾವೇನೂ ಅಪೇಕ್ಷೆಪಡದಿದ್ದರೂ ನಮಗೆ ತುಂಬಾ ಸಹಾಯಮಾಡಿ ನಮ್ಮ ಸಂತೋಷಕ್ಕೆ ಕಾರಣರಾಗುತ್ತಾರೆ. ಇದೆಲ್ಲ ಪೂರ್ವ ವಿಧಿತವೆಂದೇ ನಂಬಲೇಬೇಕು ಅನ್ಯಥಾ ಮಾರ್ಗವಿಲ್ಲ.

ಆದರೆ ಇವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾ ಒಂದು ನಿರ್ಲಿಪ್ತ ಭಾವ ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡರೆ ಬಾಳು ಹಸನಾದೀತು. ಇಲ್ಲಿಗೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡಿದ್ದರೆ, ಇಲ್ಲಿಯೇ ರಕ್ತರಾಗಿದ್ದರೆ ನಮಗೆ ಈ ಸಂಸಾರದ ಹಿಂಸೆ ” ಉರಿ ಮಾರಿಯಂತೆ” ಎಂದಿದ್ದಾರೆ ಶ್ರೀ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು. ಹುಟ್ಟಿದ್ದೇವೆ, ಇರಬೇಕಾಗಿರುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯ. ಇದ್ದರೂ ಇಲ್ಲದ ಹಾಗೆ ಇದ್ದರೆ ನೆಮ್ಮದಿ. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ “ಉರಿ ಮಾರಿಯ” ಬಿಸಿ ತಾಗಿಯೇ ತಾಗುತ್ತದೆ. ಹುಷಾರಾಗಿರಿ


ರಸಧಾರೆ – 173

ಬಂಧುಬಳಗವುಮಂತಕನ ಚಮುವೋ, ಛದ್ಮಚಮು |
ದಂದುಗದ ಬಾಗಿನಗಳವರ ನಲುಮೆಗಳು ||
ಕುಂದಿಪ್ಪುವಾತ್ಮನವರ್ಗಳುಪಕಾರಗಳು |
ಮಂದಿಗಾಗದಿರು ಬಲಿ – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ ||

ಬಂಧುಬಳಗವುಮಂತಕನ = ಬಂಧುಬಳಗವುಂ+ಅಂತಕನ // ಬಾಗಿನಗಳವರ = ಬಾಗಿನಗಳು+ ಅವರ // ಕುಂದಿಪ್ಪುವಾತ್ಮನವರ್ಗಳುಪಕಾರಗಳು = ಕುಂದಿಪ್ಪುವವು + ಆತ್ಮನ+ ಅವರ್ಗಳ+ಉಪಕಾರಗಳು

ಅಂತಕನ=ಯಮನ // ಚಮುವೋ = ಸೈನ್ಯವೋ // ಛದ್ಮಚಮು = ವೇಷಧಾರೀ ಸೈನ್ಯ // ದುಂದುಗದ = ಕಷ್ಟ, ತೊಂದರೆಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದ // ಬಾಗಿನಗಳು= ಕೊಡುಗೆಗಳು// ನಲುಮೆಗಳು = ಪ್ರೀತಿ ವಿಶ್ವಾಸಗಳು
ಕುಂದಿಪ್ಪುವವು = ಕುಗ್ಗಿಸುವವು // ಅವರ್ಗಳ = ಅವರುಗಳ

ನಮಗಿರುವ ಬಂಧುಗಳು ಮಾರುವೇಷದಲ್ಲಿರುವ ಯಮನ ಸೈನ್ಯದಂತಿರುವರು, ಅವರು ಮಾಡುವ ಉಪಕಾರಗಳು ಮಾತು ಅವರು ನೀಡುವ ಕೊಡುಗೆಗಳು ನಮಗೆ ನೋವುಂಟುಮಾಡಿ ನಮ್ಮ ಆತ್ಮವನ್ನು ಕುಗ್ಗಿಸುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ನೀನು ಎಚ್ಚರಿಕೆಯಿಂದ ಇದ್ದು ಈ ಮಂದಿಯ ಉಪಟಳಕ್ಕೆ ಬಲಿಯಾಗದಿರು ಎಂದು ಎಚ್ಚರಿಕೆಯಮಾತನ್ನು ಆಡುತ್ತಾರೆ ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಈ ಕಗ್ಗದಲ್ಲಿ .

ಇದು ಬಹುಶಃ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ, ಏಕೆಂದರೆ ಇದು ಸರಿ ಸುಮಾರು ಎಲ್ಲರ ಅನುಭವವೂ ಆಗಿರುತ್ತದೆ. ಎಲ್ಲರೂ ವೇಷಧಾರಿಗಳೇ. ಅಂದರೆ ಒಳಗೊಂದು ಹೊರಗೊಂದು. ಅವರು ಹೇಳುವುದು ಒಳಭಾವವಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೆ ಒಂದು ಗುಪ್ತ ಯೋಜನೆಯೇ ( hidden agenda ) ಇರುತ್ತದೆ. ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡು ನಾವು ವರ್ತಿಸುವುದೋ ಅಥವಾ ಸ್ಪಂದಿಸುವುದೋ ಮಾಡಿದರೆ, ಕ್ಷೇಮ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಹೇಳಿದಂತೆ ನಾವು ಅವರ ಗುಪ್ತ ಯೋಜನಗೆ ಬಲಿಯಾಗಬೇಕಾದೀತು. ಹಾಗೆ ನಾವು ಬಲಿಯಾದರೆ, ತುಂಬಾ ನೋವನ್ನು ಕ್ಷೋಬೆಯನ್ನು ಅನುಭವಿಸಬೇಕಾಗಬಹುದು.

ನಮ್ಮ ಬಂಧು ಬಳಗದಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಸ್ನೇಹಿತರ ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೂ ಹಾಗೆ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಛದ್ಮ ರೂಪದಲ್ಲಿರುವವರನ್ನು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳುವುದು ಹೇಗೆ. ನೋಡಿದರೆ ನಮಗೇನೋ ಉಪಕಾರಮಾಡುವವರಂತೆ ಕಾಣುವವರು ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಕೇಡುಬಯಸುವ ಉದ್ಧ್ಯೇಶದಿಂದಲೇ ನಮ್ಮ ಬಳಿ ಬಂದಿರುತ್ತಾರೆ. ಇವರುಗಳನ್ನು ಅರಿಯಲು ಬಹಳ ಕಷ್ಟಪಡಬೇಕಾಗುವುದು. ಅದರೊಳಗೂ ನೀವು ಹಣವಂತರಾದರೆ ನಿಮ್ಮ ಬಳಿ ಅವರ ವರ್ತನೆಯೇ ಬೇರೆ. ನಿಮಗೆ ವಿಧೇಯರಾಗಿ, ನಿಮ್ಮನ್ನು ಪೂಸಿಹೊಡೆದು ನಿಮ್ಮಿಂದ ಏನಾದರೂ ಕಿಲುಬಿಕೊಂಡು ಹೋಗಬೇಕೆಂಬುದೇ ಅವರ ಗುರಿ. ಆದರೆ ನೀವು ನಿರ್ಗತಿಕರಾದರೆ ನೀವು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಕಷ್ಟದಲ್ಲಿದ್ದರೂ ನಿಮ್ಮನ್ನು ಮೂಸುವುದೂ ಇಲ್ಲ. ಇದು ಜನಗಳ ವರ್ತನೆ. ಒಂದುವೇಳೆ ನೀವು ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದವರು, ಸ್ತಿತಿವಂತರಾಗಿದ್ದವರು ಕಾರಣಾಂತರದಿಂದ ನೀವೇನಾದರೂ ನಿರ್ಗತಿಕರಾಗಿಬಿಟ್ಟರೆ, ಆಗ ನೋಡಬೇಕು ಅವರ ವರ್ತನೆ. ನಿಮ್ಮನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ” ಪಾಪ “ವೆಂಬುವಂತೆ, ನಿಮ್ಮಿಂದ ದೂರ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ಇವರ ವರ್ತನೆಯಿಂದ ಆತ್ಮ ಸೊರಗುತ್ತದೆ. ಮನಸ್ಸು ಕುಗ್ಗುತ್ತದೆ. ಮತ್ತೆ ಮೇಲೆ ಬಾರದಹಾಗೆ ಮುದುಡಿ ಬಿಡುತ್ತದೆ.

ಇದು ತಂದೆ ತಾಯಿಗಳೊಡನೆ ಮಕ್ಕಳ ಸಂಭಂದವಿರಬಹುದು, ಒಂದು ತಾಯಿಯ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿನ ಸಂಭಂದವಿರಬಹುದು, ಹತ್ತಿರದ ಬಂಧುವರ್ಗದಲ್ಲಿರಬಹುದು ಅಥವಾ ಸ್ನೇಹಿತರಲ್ಲಿರಬಹುದು. ಏಕೆ ಹೀಗೆ ಎಂದರೆ, ಮಾನವ ಬರ ಬರುತ್ತಾ ತುಂಬಾ ಸ್ವಾರ್ಥಿಯಾಗುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಅವನ ದೃಷ್ಟಿ ತೀರ ಸಂಕುಚಿತವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಒಂದು ವಿಶಾಲ ಮನೋಭಾವದ ಕೊರತೆ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತಿದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣಗಳು ಹಲವಾರಿರಬಹುದು. ಆದರೆ ವಸ್ತು ಸ್ಥಿತಿ ಒಂದೇ. ಸ್ವಾರ್ಥ, ಅಹಂಕಾರ, ಅನುಕಂಪದ ಅಭಾವ, ಕರುಣೆಯ ಅಭಾವ, ಪ್ರೀತಿಯ ಅಭಾವ, ಪರಸ್ಪರ ವಿಶ್ವಾಸದ ಅಭಾವ, ಸತ್ಯದ ಅಭಾವ. ಶ್ರದ್ಧೆಯ ಅಭಾವ, ಸತ್ಯದ ಅಭಾವಗಳೇ ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ.

ಸಹೃದಯ ವಾಚಕರೆ, ಈಗ್ಗೆ ಎಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆಯೇ ಗುಂಡಪ್ಪನವರಿಗೆ ಈ ಭಾವ ಬಂದಿರಬೇಕಾದರೆ ಇಂದು ಅವರಿದ್ದದರೆ ಏನು ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದರೋ ನಾ ಅರಿಯೆ!!! ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಪರಿಮಿತ ಮತಿಯ ಮಿತಿಯಲ್ಲಿ ನಾವು ನಮ್ಮ ಪರಸ್ಪರ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಅವಲೋಕಿಸುತ್ತಲೇ ಇರಬೇಕು. ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವು ಇಂತಹವರಿಂದ ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವು ರಕ್ಷಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಯತ್ನ ನಿರಂತರವಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಇರಬೇಕು.


ರಸಧಾರೆ – ೧೭೪

ತಂದೆ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಹದಗೆಟ್ಟುದನು ಕಾಣೆಯಾ?
ಹೊಂದಿರುವರವರ್ ಅಹಂತೆಯು ಮೊಳೆಯುವನಕ
ತಂದೆಯಾರ್ ಮಕ್ಕಳಾರ್ ನಾನೆಂಬುದೆದ್ದುನಿಲೆ?
ಬಂಧ ಮುರಿವುದು ಬಳಿಕ – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ

ಹದಗೆಟ್ಟುದನು = ಹದ+ಕೆಟ್ಟುದನು// ನಾನೆಂಬುದೆದ್ದುನಿಲೆ= ನಾನು+ಎಂಬುದು+ ಎದ್ದುನಿಲೆ// ಹೊಂದಿರುವರವರ್ = ಹೊಂದಿರುವರು + ಅವರು

ಹದಗೆಟ್ಟುದನು = ಕೆಟ್ಟದಾದ ಸ್ಥಿತಿ // ಅಹಂತೆಯು = ಅಹಂಕಾರವು// ಮೊಳೆಯುವತನಕ = ಮನಗಳಲ್ಲಿ ಉಂಟಾಗುವ ತನಕ

ತಂದೆ ಮಕ್ಕಳ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಕುರಿತು ಒಂದು ಚೆಂದಾದ ಕಗ್ಗವಿದು. ಇಂದಿನ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ತಂದೆಮಕ್ಕಳ ಬಾಂಧವ್ಯದ ರೂಪ ಹದಗೆಟ್ಟು ಹೋಗಿರುವುದನ್ನು ನೋಡಿ. ಈ ಸಂಬಂಧಗಳು ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಅಹಂಕಾರ ಮೊಳೆಯುವತನಕ, ಸರಿ ಸುಮಾರಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರ ಮನಸ್ಸಲ್ಲೂ ಅಹಂಕಾರ ಎದ್ದು ನಿಂತರೆ ತಂದೆಯಾರೋ ಮಕ್ಕಳಾರೋ? ಈ ಸಂಬಂಧಗಳ ಬಂಧ ಮುರಿದುಬೀಳುತ್ತದೆ ಎಂದು ಉಲ್ಲೇಖಮಾಡುತ್ತಾರೆ, ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಈ ಕಗ್ಗದಲ್ಲಿ.

ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಎಲ್ಲರೂ ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಮಾನಸಿಕ ಒತ್ತಡದಿಂದ ತೊಳಲಾಡುತ್ತಿರುವುದರಿಂದ ಎಲ್ಲ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲೂ ವೈದ್ಯಶಾಲೆಗಳು ಅಣಬೆಗಳಂತೆ ಎದ್ದು ನಿಲ್ಲುತ್ತಿವೆ. ಅಂತೆಯೇ ತಂದೆ ತಾಯಿಗಳ ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳ ನಡುವಿನ ಪರಸ್ಪರ ಸಂಬಂಧಗಳ ಸ್ವಾಸ್ಥ್ಯವೂ ಹದಗೆಡುತ್ತಿರುವುದರಿಂದ ಎಲ್ಲಾ ಕಡೆಯೂ ವೃದ್ಧಾಶ್ರಮಗಳು ಎದ್ದು ನಿಲ್ಲುತ್ತಿವೆ. ಇಂದಿನ ಯಾಂತ್ರಿಕ ಬದುಕಿನ ಕಾರಣ ಯಾರಿಗೂ ಮತ್ತೊಬ್ಬರ ಬಗ್ಗೆ ನಿಗಾ ವಹಿಸಲಾಗಲೀ, ಮುತುವರ್ಜಿ ವಹಿಸಲಾಗಲೀ ಸಮಯದ ಅಭಾವ ಒಂದು ಕಾರಣವಾದರೆ, ಮಕ್ಕಳು ದೊಡ್ಡವರಾದಮೇಲೆ ಅವರ ಜೀವನ ಸಂಗಾತಿಗಳು ಅನ್ಯರ ಮನೆಗಳಿಂದ ಅನ್ಯ ಪರಿಸರಗಳಿಂದ ಬರುತ್ತಾರಾದ್ದರಿಂದ ಮತ್ತು ಅವರದೇ ಗುಣಗಳು ಅಭ್ಯಾಸಗಳು ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಕಾರಗಳನ್ನು ತರುತ್ತಾರಾದ್ದರಿಂದ, ಹೊಂದಾಣಿಕೆ ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ. ಹಿಂದಿನ ಕಾಲದಂತೆ ಹಲ್ಲು ಕಚ್ಚಿಕೊಂಡು, ಸಹಿಸಿಕೊಂಡುಹೋಗುವ ತಾಳ್ಮೆ ಇಂದಿನವರಿಗೆ ಇಲ್ಲವಾದ್ದರಿಂದ ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮ ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳ ಪರಸ್ಪರ ಸಂಭಂದಗಳು ಹದಗೆಡುತ್ತವೆ.

ಅವಿಭಕ್ತ ಕುಟುಂಬಗಳಲ್ಲಿ ಇರಬೇಕಾದರೆ, ನಿಸ್ವಾರ್ಥ, ಸಹನೆ, ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವಿಕೆ, ಅಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವಿಕೆ, ಬಿಟ್ಟುಕೊಡುವಿಕೆ ಮುಂತಾದ ಗುಣಗಳು ಸದಸ್ಯರೆಲ್ಲರಲ್ಲೂ ಇರಬೇಕು. ಅದು ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ದೂರಸರಿಯುವುದು ಸಹಜ. ಆ ತಂದೆ ತಾಯಿಗಳೂ ಸಹ, “ನಮಗೆ ವಯಸ್ಸಾಯಿತು, ಇನ್ನು ನಾವು ಸಾಧಿಸುವುದೇನೂ ಇಲ್ಲ. ಮಕ್ಕಳ ಸಂತೋಷಕ್ಕಾಗಿ ಇನ್ನು ಶೇಷ ಜೀವನವನ್ನು ಶಾಂತಿಯಿಂದ ಕಳೆದರೆ ಸಾಕು ಎಂದು ತಮ್ಮ ” ಅಹಂ” ಬಿಟ್ಟು ಬಾಳಿದರೆ ಮಕ್ಕಳೂ ಸಹ ಆ ತಂದೆ ತಾಯಿಯರ ಮೇಲೆ ಪ್ರೀತಿ ವಿಶ್ವಾಸವನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡು ಅವರ ಅಂತ್ಯಕಾಲದವರೆಗೆ ಅವರನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಾಧ್ಯತೆ ಇದೆ. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ, ಅಹಂಕಾರದ ಹಗ್ಗವನ್ನು ಇಬ್ಬರೂ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ” ನಾ ಹೆಚ್ಚೋ ನೀ ಹೆಚ್ಚೋ ” ಎಂದು ಎಳೆದಾಡಿದರೆ ಬಂಧನವು ಮುರಿದು ಬೀಳುವುದು ಖಂಡಿತ.

ಮಕ್ಕಳು ತಂದೆ ತಾಯಿಯರನ್ನು” ಇವರು ನಮ್ಮನ್ನು ಹೊತ್ತು ಹೆತ್ತು ಸಾಕಿ ಸಲುಹಿದವರು. ನಾವಿಂದು ಹೀಗಿದ್ದೇವೆ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಅವರೇ ಕಾರಣ, ನಮ್ಮ ಅಸ್ತಿತ್ವವೇ ಅವರಿಂದ, ಅವರಿಗೆ ನೋವಾಗದಂತೆ ನಾವು ನಡೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು” ಎಂದೂ ಮತ್ತು ಆ ತಂದೆ ತಾಯಿಯರು “ಈ ಮಕ್ಕಳು ನಾವು ಹೆತ್ತ ಮಕ್ಕಳು. ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಅಂತ್ಯಕಾಲಕ್ಕೆ, ಅವರ ಸುಖದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಸುಖವನ್ನು, ಅವರ ಆನಂದದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಆನಂದವನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ನಮ್ಮ ಶೇಷ ಜೀವನವನ್ನು ಶಾಂತವಾಗಿ ಕಳೆಯುವ ” ಎಂದು ಆಲೋಚನೆ ಮಾಡಿ ನಡೆದು ಕೊಂಡರೆ ಇಬ್ಬರ ಜೀವನವೂ ಸುಖವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ” ಕಿತ್ತಾಡುತ್ತಾ ಒಟ್ಟಿಗಿರುವ ಬದಲು ದೂರವಿದ್ದು ಪ್ರೀತಿ ವಿಶ್ವಾಸವನ್ನು ಕಾಪಾಡಿಕೊಳ್ಳುವಾ ಎಂದೋ ಅಥವಾ ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಜೀವನವನ್ನು ನಾವು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವಾ ಎಂದೋ ಎಲ್ಲರೂ ಪರಸ್ಪರ ದೂರಸರಿಯುತ್ತಾರೆ.

ವಾಚಕರೆ ಇದೊಂದು ವಿಷಮ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಇದರ ನಿವಾರಣೆ ಕಷ್ಟವೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಕೇವಲ ಅಹಂಕಾರವನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಸಾಧ್ಯ. ನಾನಂತೂ ಪ್ರಯತ್ನ ಪಡುತ್ತೇನೆ. ಮತ್ತೆ ನೀವು?


ರಸಧಾರೆ – 175

ಕಾಂಕ್ಷೆಗಳ ಭೋಧಿಸುವ ಬಂಧುಸಖರುಪಕಾರ
ಯಕ್ಷಿಯರು ಮ್ಯಾಕ್ಬತನಿಗೆಸಗಿದುಪದೇಶ
ಉತ್ಸಾಹವಿದ್ದೇನು? ವಾತ್ಸಲ್ಯವಿದ್ದೇನು ?
ಅಕ್ಷಿನಿರ್ಮಲವೇನೋ? – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ.

ಬಂಧುಸಖರುಪಕಾರ = ಬಂಧು + ಸಖರ +ಉಪಕಾರ , ಮ್ಯಾಕ್ ಬೆತನಿಗೆಸಗಿದುಪವೇಶ = ಮ್ಯಾಕ್ಬತ್ನಿಗೆ+ಎಸಗಿದ+ ಉಪದೇಶ//

ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಆಸೆಗಳನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಸುವ ಮತ್ತು ವಸ್ತು ವಿಷಯವಾಗಿ ನಮಗೆ ಭೋಧನೆಮಾಡುವ ನಮ್ಮ ಬಂಧುಗಳು, ಸ್ನೇಹಿತರು , ಕೇವಲ ಯಕ್ಷಿಣಿಯರು ಮ್ಯಾಕ್ ಬೆತ್ ನಿಗೆ ಮಾಡಿದ ಉಪದೇಶದಂತೆ ಇದೆ. ನಮ್ಮನ್ನು ಕುರಿತು ಅವರಲ್ಲಿ ವಿಶ್ವಾಸವಿದ್ದರೇನು ಅಥವಾ ಪ್ರೀತಿ ಅನುರಾಗವಿದ್ದರೇನು , ಅವರ ಉದ್ಧೇಶಗಳು ಕಲುಷಿತವಾಗಿದೆಯೇನೋ ನೋಡಿಕೋ ಎಂದು ಒಂದು ಸೂಚನೆಯನ್ನು ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಈ ಕಗ್ಗದಲ್ಲಿ ನೀಡುತ್ತಾರೆ.

ಇಲ್ಲಿ ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು, ಶೇಕ್ಸ್ ಪಿಯರ್ ನ ಒಂದು ದುರಂತ ನಾಟಕದ ಉಲ್ಲೇಖ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಸ್ಕಾಟ್ಲಾಂಡಿನ ದೊರೆ ಡಂಕನ್ . ಅವನ ಸೇನಾಧಿಪತಿ ಮ್ಯಾಕ್ಬತ್. ಅವನು ಒಂದುಬಾರಿ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಗೆದ್ದು ಹಿಂತಿರುಗುತ್ತಿರುವಾಗ ಯಕ್ಷಿಣಿಯರು, ” ದಳವಾಯಿಯಾದ ನೀನು, ರಾಜ ಡಂಕನನನ್ನು ಕೊಂದು ಬಿಡು. ಆಗ ನೀನೆ ರಾಜನಾಗುತ್ತೀಯೇ” ಎಂದು ದುರ್ಭೋಧನೆ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಅದನ್ನೇ ತಲೆಯಲ್ಲಿರಿಸಿಕೊಂಡು ಅವನು ಆ ರಾಜನನ್ನು ಕೊಂದು ಪಡಬಾರದ ಕಷ್ಟದ ಕೋಟಲೆಗೆ ಸಿಕ್ಕಿಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಹಾಗೆಯೇ ನಮ್ಮ ಸ್ಥಿತಿಯೂ ಆಗಬಾರದು ಎಂದು ಸೂಚ್ಯವಾಗಿ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ನಮ್ಮನ್ನು ಎಚ್ಚರಿಸುತ್ತಾರೆ.

ನಮಗೆ ನಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಬಂಧುಗಳೋ ನಮ್ಮ ಸ್ನೇಹಿತರೋ ಹೀಗೆ ಮತ್ಯಾರೋ ಪ್ರತೀ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲೂ ಒಂದು ಸೂಚನೆಯನ್ನೋ ಅಥವಾ ಒಂದು ಸಲಹೆಯನ್ನೋ ಕೊಡುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾರೆ. ನಾವು ಕೇಳಲಿ ಬಿಡಲಿ, ಅವರ ಸಲಹೆಯ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಇರಲಿ ಬಿಡಲಿ, ಪುಗಸಟ್ಟೆ ಸಲಹೆ ಕೊಡುವವರಂತೂ ಬೇಕಾದಷ್ಟು ಜನ ಸಿಗುತ್ತಾರೆ. ನಾವೂ ಸಹ ದುರಾಸೆಯಿಂದ, ಸ್ವಾರ್ಥದಿಂದ ಅಂತಹ ಸಲಹೆಗಳನ್ನು ಪೂರ್ವಾಪರ ವಿಚಾರ ಮತ್ತು ವಿವೇಚನೆಯಿಲ್ಲದೆ ಅವರು ಕೊಟ್ಟ ಸಲಹೆಗಳನ್ನು ಪಾಲಿಸುತ್ತಾ ಹೋದರೆ ತೀರ ತೊಂದರೆಗಳಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕು ತೊಳಲಾಡುತ್ತೇವೆ. ನಂತರ ನಮ್ಮ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗೆ ಪರರನ್ನು ದೂಷಿಸುತ್ತಾ ಗೋಳಾಡುತ್ತೇವೆ. ನಾವು ನಮ್ಮ ವಿವೇಚನೆಯನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸಿ ನಿರ್ಧಾರಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡರೆ ಲೇಸು. ಹಿಂದಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಮಾತನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ” ಸಬ್ ಕೀ ಸುನೋ ಅಪನೀ ಕರೋ” ಅನ್ಯರು ಹೇಳಿದ್ದನ್ನು ಕೇಳು ಆದರೆ ನಿರ್ಧಾರ ನೀನೆ ತೆಗೆದುಕೋ. ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಪ್ರತಿ ಹೆಜ್ಜೆಯಲ್ಲೂ ನಾವು ಅನ್ಯರ ಸಲಹೆ, ಸೂಚನೆ ಗಳನ್ನೂ ಕೇಳುತ್ತಾ ಹೋದರೆ ಬಹಳ ಸಂಕಟದಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕು ಕಷ್ಟಕ್ಕೆ ಬೀಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಅನ್ಯರು ಕೊಡುವ ಸಲಹೆ ಅವರ ಅನುಭವದ ಆಧಾರದಮೇಲೆ ನೀಡಿರಬಹುದು. ಅವರು ನಿರ್ಮಲ ಅಂತಃಕರಣದಿಂದ ಒಳ್ಳೆಯ ಉದ್ದೇಶ್ಯ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡೇ ಹೇಳಿರಬಹುದು. ಪಾಲಿಸಿದರೆ ಪರಿಣಾಮ ಕೆಲವು ವೇಳೆ ಸರಿಯಾಗಬಹುದು. ಆಗದೆಯೂ ಇರಬಹುದು.

ಆದರೆ ನಮ್ಮನ್ನು ಪ್ರಲೋಭನೆಗಳಿಗೆ ತಳ್ಳುವಂತಾ ಸಲಹೆಗಳೇ ಬಹಳವಾಗಿ ಸಿಗುತ್ತವೆ. ಅನ್ಯರು ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಸಲಹೆ ನೀಡಿದರೆ, ನಾವು ಅದನ್ನು ಬಹಳ ತೀವ್ರವಾಗಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು, ಬಹುವಾಗಿ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ಒಂದಕ್ಕೆ ಹತ್ತನ್ನು ಮಾಡಿ, ಕೆಲಸ ಕೆಟ್ಟಾಗ ಪರರನ್ನು ದೂಷಿಸುವ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತೇವೆ. ಅವರು ಹೇಳಿದ್ದು ಒಂದು. ಆ ಒಂದು ನಮ್ಮನ್ನು ಹತ್ತಕ್ಕೆ ಎಳೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಕರ್ಮಕ್ಕೆ ಪರರನ್ನು ದೂಷಿಸುವ, ನಮ್ಮ ವಿಧಿಯನ್ನು ಬೈಯುವ, ಗ್ರಹಚಾರದ ಕಾರಣವನ್ನು ಹೇಳುತ್ತೇವೆ. ನಾವು ಎಂದಿಗೂ ” ಆಹಾ ಇದು ನಾನು ಮಾಡಿದ ತಪ್ಪು” ಎಂದು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಆದ್ದರಿಂದ ವಾಚಕರೆ, ಪರರು ಹೇಳಿದ್ದು ಕೇಳುತ್ತಾ, ವಿಶ್ಲೇಷಣೆ ಮಾಡುತ್ತಾ, ನಾವು ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ವಿವೇಚನೆಯನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸಿ, ನಮ್ಮದೇ ನಿರ್ಧಾರಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡರೆ, ಏನೇ ಆದರೂ ನಾವು ಪರರ ದೂಷಿಸುವ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಶುದ್ಧವಾಗಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬಹುದು.


ರಸಧಾರೆ – 176

ಇಂಗಿತಜ್ಞಾನವಿಲ್ಲದ ಬಂಧುಪರಿವಾರ
ಹಂಗಿಸುವ ಛಲವುಳ್ಳ ಸತಿಪುತ್ರಸಖರು
ಬಂಗಾರದಸಿ ಚುಚ್ಚಿ ಸಿಂಗಾರ ಬೊಟ್ಟೆನುವ
ಮಂಗಬುದ್ಧಿಯ ಜನರು – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ

ಬಂಗಾರದಸಿ = ಬಂಗಾರದ ಕತ್ತಿ // ಸಿಂಗಾರ ಬೊಟ್ಟೆನುವ = ಅಲಂಕಾರದ ತಿಲಕವೆನುವ ಮಂಗಬುದ್ಧಿಯ = ಕೋತಿ ಬುದ್ಧಿಯ ಜನ.

ಪರರ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಏನಿದೆ ಎಂದು ಅರಿಯದೆ ನಮಗೆ ಕೆಲಸಕ್ಕೆಬಾರದ ಬುದ್ಧಿವಾದವನ್ನು ಹೇಳುವ ಬಂಧುಗಳು ಮತ್ತು ಪರಿವಾರದವರು, ನಮ್ಮನ್ನು ಹಂಗಿಸುವ ಹಠ ಮತ್ತು ಧೈರ್ಯಮಾಡುವ ನಮ್ಮದೇ ಪತ್ನಿ, ಪುತ್ರ ಮತ್ತು ಸ್ನೇಹಿತರುಮತ್ತು ಅವರು ಮಾಡುವ ಸಲಹೆ ಸೂಚನೆಗೆ ಸರಿ ಎಂದು ನಮಗೆ ಬಲವಂತ ಹೇಗಿದೆಯೆಂದರೆ, ಚಿನ್ನದ ಕತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಹೇಗೆ ಚುಚ್ಚಿ ಅದು ಅಲಂಕಾರದ ತಿಲಕ ಎಂದು ಹೇಳುವ ಮಂಗ ಬುದ್ಧಿಯ ಜನರು ಎಂದು ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಟೀಕಾರೂಪದಲ್ಲಿ ಈ ಕಗ್ಗದಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲೇಖ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ.

ಖಂಡಿತ ಯಾರಿಗೂ ಇನ್ನೊಬ್ಬರ ಮನಸ್ಸಲ್ಲೇನಿದೆ ಎಂದು ಅರಿಯುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಆದರೆ “” ತನ್ನಂತೆ ಪರರ ಬಗೆದೊಡೆ ಕೈಲಾಸ ಬಿನ್ನಾಣವಕ್ಕು ಸರ್ವಜ್ಞ” ಎಂಬ ಸರ್ವಜ್ಞ ವಚನದಂತೆ, ತಮ್ಮನ್ನು ಪರರ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟು ನೋಡಿದರೆ, ಅವರು ಕೊಡುವ ಸಲಹೆ ಸೂಚನೆಗಳು ಬದಲಾಗಬಹುದು. ಆದರೆ ಹಾಗಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ತಾವು ಕೊಡುವ ಸೂಚನೆ ಸಲಹೆಗಳು ಪರರಿಗೆ ಉಪಯೋಗವಾಗುತ್ತೋ ಅಥವಾ ತೊಂದರೆಯಾಗುತ್ತೋ ಎಂದು ಯೋಚನೆ ಮಾಡದೆ ತಮ್ಮ ಮಂಗಬುದ್ಧಿಯಿಂದ ಪರರಿಗೆ ಸಲಹೆಗಳನ್ನು ಕೊಡುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ತಮ್ಮ ಸಲಹೆಗಳನ್ನು ಪಾಲಿಸುವಂತೆ ಒತ್ತಾಯಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅಕಸ್ಮಾತ್ ನಾವು ಅವರ ಸೂಚನೆಗಳನ್ನು ಕೇಳಿ ನಮಗೆ ಒಳ್ಳೆಯದಾದರೆ, ಅದು ಅವರ ‘ವಿಜಯ’ವೆಂಬಂತೆ ಬೀಗುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ನಾವು ಅವರ ಸೂಚನೆಯನ್ನು ಪಾಲಿಸಿ ” ಕೆಟ್ಟರೆ ” ಅದು “ನಮ್ಮ ಕರ್ಮ ಅಥವಾ ಹಣೆಬರಹ” ಎಂದು ಹಣೆಪಟ್ಟಿ ಕಟ್ಟಿ ನಮ್ಮಿಂದ ಖಂಡಿತ ದೂರವಾಗುತ್ತಾರೆ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ” ನಮ್ಮ ಸಲಹೆಯನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ಕೇಳಲಿಲ್ಲ” ಎಂದು ನಮ್ಮನ್ನು ಹಂಗಿಸುತ್ತಾರೆ, ಚುಚ್ಚುಮಾತನಾಡುತ್ತಾರೆ, ಅಣಕವಾಡುತ್ತಾರೆ. ನಮ್ಮ ಹೆಂಡತಿ (ಗಂಡ) , ಮಕ್ಕಳು ಅಥವಾ ಸ್ನೇಹಿತರು ಎಲ್ಲರೂ ಇದೇ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಸೇರುತ್ತಾರೆ. ನಾವು ಸೋತಾಗ ಅಥವಾ ಕೆಟ್ಟಾಗ ಎಲ್ಲರೂ ನಮ್ಮಿಂದ ದೂರಾಗುತ್ತಾರೆ.

ಹಾಗಾಗಿ ವಾಚಕರೆ, ನಮ್ಮ ವಿವೇಚನೆಯನ್ನು ಭದ್ರಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ನಮ್ಮ ನಿರ್ಧಾರಗಳನ್ನು ನಾವೇ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಪರರ ಸಲಹೆ ಸೂಚನೆಗಳನ್ನು ಕೇಳಿದರೂ, ಅಳೆದು ಸುರಿದು ನೋಡಿ ನಮ್ಮ ನಿರ್ಧಾರವನ್ನು ನಾವೇ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಮತ್ತು ಅದರ ಪರಿಣಾಮಗಳಿಗೆ ನಾವೇ ಬಾಧ್ಯರಾಗಬೇಕು . ನಮ್ಮ ಹಣೆಗೆ ಪಟ್ಟಿಯನ್ನು ನಾವೇ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡರೆ ಸಮಾಧಾನ. ಆ ಅವಕಾಶವನ್ನು ಪರರಿಗೆ ಕೊಡಬಾರದು, ಅವರ ಚುಚ್ಚುಮಾತುಗಳಿಗೆ ಅವಕಾಶವೇ ಕೊಡಬಾರದು. ” ಲೋಕದ ಜನರು ಕಾಗೆಗಳಂತೆ” ಎನ್ನುವ ಒಂದು ಗಾದೆ ಮಾತಿದೆ. ಅವರು ಮಾತನಾಡುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾರೆ. ನಾವು ತಲೆ ಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳದೆ, ಸಮಾದಾನದಿಂದ ಇರಬೇಕು. ಇಂತಹ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ಎಲ್ಲರೂ ಮಾಡಬೇಕು. ಹಾಗಾದರೆ ನಾವು ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನ ನೆಮ್ಮದಿಯನ್ನು ಕಾಪಾಡಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು.


ರಸಧಾರೆ – 177

ಬಂಧುವುಂ ಮಿತ್ರನುಂ ಭ್ರುತ್ಯನುಂ ಶತ್ರುವೊಲೆ
ದಂಡಧರನೋಲಗಕೆ ನಿನ್ನನೆಳೆವವರೋ
ಅಂದದೊಡವೆಯ,ಮೊನೆಗಳಿಂದೆದೆಯನೊತ್ತುವಾ
ಮಂದಹಸಿತ ಕೊಲೆಯೊ – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ.

ದಂಡಧರನೋಲಗಕೆ= ದಂಡಧರ + ಓಲಗಕೆ // ನಿನ್ನನೆಳೆವವರೋ = ನಿನ್ನನ್ನು + ಎಳೆವವರೋ// ಅಂದದೊಡವೆಯ= ಅಂದದ + ಒಡವೆಯ// ಮೊನೆಗಳಿಂದೆದೆಯನೊತ್ತುವಾ = ಮೊನೆಗಳಿಂದ+ ಎದೆಯನು+ಒತ್ತುವಾ //

ಬಂಧುವುಂ = ಬಂಧುವು // ಮಿತ್ರನುಂ = ಸ್ನೇಹಿತನು // ಭೃತ್ಯನುಂ = ಸೇವಕನು // ಶತ್ರುವೊಲೆ = ಶತ್ರುವಿನಂತೆ // ದಂಡಧರನ ಓಲಗಕೆ = ಯಮನದರ್ಬಾರಿಗೆ // ಅಂದದೊಡವೆಯ = ಚೆನ್ನಾದ ಒಡವೆಗಳ // ಮೊನೆಗಳಿಂದೆದೆಯನೊತ್ತುವಾ = ಚೂಪಾದ ಕೊನೆಗಳಿಂದ ನಮ್ಮ ಎದೆಗೆ ಒತ್ತುವಂತೆ.

ಸ್ವಾರ್ಥವಿಲ್ಲದೆ ನಮಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುವವರು ಇಡೀ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲೇ ಕಾಣಸಿಗುವುದು ದುರ್ಲಭ. ನಮಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುವವರೆಲ್ಲ, ತಮ್ಮದೇ ಆದ ಕಾರಣಗಳಿಗಾಗಿ ನಮಗೆ ಒದಗುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಅವರು ಮಾಡುವ ಸಹಾಯ ಅವರಿಗೇ ಹೆಚ್ಚು ಉಪಕಾರಿಯಾಗಿ ನಮಗೆ ಕಷ್ಟಗಳ ಫಲ ಮಾತ್ರ ಸಿಗುತ್ತವೆ. ಅವರೆಲ್ಲ ನಮಗೆ ಮಿತ್ರರಂತೆ ಕಂಡರೂ ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಅವರು ನಮಗೆ ಶತ್ರುಗಳಂತಾಗಿ, ನಮಗೆ ಯಮಲೋಕದ ಧರ್ಶನ ಮಾಡಿಸುವವರಂತೆ ಎಂದು ಒಂದು ಕಟುಸತ್ಯವನ್ನು ಅರುಹುತ್ತಾರೆ ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ನಮಗೆ ಈ ಕಗ್ಗದಲ್ಲಿ.

ಹೌದು, ಈ ಜಗದಲ್ಲಿ ಸ್ವಾರ್ಥವಿಲ್ಲದೆ ಒದಗುವವರು ವಿರಳ. ನಮಗೆ ಸಹಾಯಮಾಡುವ ನೆಪದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಸ್ವಾರ್ಥವನ್ನೇ ಸಾಧಿಸುವವರೇ ಅಧಿಕ. ಅವರು ಬಂಧುಗಳೇ ಆಗಿರಲಿ, ಮಿತ್ರರೇ ಆಗಿರಲಿ ಅಥವಾ ನಮ್ಮ ಸೇವಕರೆ ಆಗಿರಲಿ, ಎಲ್ಲರ ವರ್ತನೆಯೂ ಹಾಗೇ ಇರುತ್ತದೆ. ನಮಗೆ ಒದಗುವ ಮಿತ್ರರಂತೆ ಕಂಡರೂ ಅವರು ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ನಮಗೆ ಅಹಿತವನ್ನೇ ಉಂಟುಮಾಡುವ ಶತ್ರುಗಳಂತೆ ವರ್ತಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅವರು ಉಪಕಾರ ಮಾಡುವಂತೆ ನಟಿಸಿ, ನಮ್ಮ ಬೇಳೆ ಬೇಯಿಸಿಕೊಂಡು ” ಹೊಳೆ ದಾಟಿದ ಮೇಲೆ ಅಂಬಿಗ………..” ಎಂಬಂತೆ ನಮ್ಮನ್ನು ನಮ್ಮ ಕರ್ಮಕ್ಕೆ ಬಿಟ್ಟು ಹೊಗುವುದ ನೋಡಿದರೆ, ಇವರೇನು ನಮ್ಮನ್ನು ಯಮಸದನಕ್ಕೆ ಕೊಂಡುಹೋಗುವ ಯಮ ಕಿಂಕರರೋ ಎಂದು ಅನುಮಾನ ಬರುತ್ತದೆ.

ಹಾಗೆ ನಮಗೆ ನೋವುಂಟಾಗುವ ಇವರ ಉಪಕಾರಗಳು, ನಗು ನಗುತ್ತಾ ನಮ್ಮನ್ನು ಕೊಂದಂತೆ ಅಲ್ಲವೇ? ಇವರೆಲ್ಲ ನಮ್ಮ “ಹಿತ ಚಿಂತಕರು” ಅಂದರೆ “ನಮಗೆ ಹಿತವಾದರೆ ಆವರಿಗೆ ಚಿಂತೆಯಾಗುತ್ತದೆಯೆಂತೆ ” ಅವರ ಪ್ರಕಾರ ಅವರು ಮಾಡುವುದು ನಮಗೆ ಮಹದುಪಕಾರ. ಆದರೆ ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಅವರು ಮಾಡುವ ಉಪಕಾರಗಳು, ಚೂಪಾದ ಮೊನೆಗಳುಳ್ಳ ಮತ್ತು ಧರಿಸಿದರೆ ನಮ್ಮ ಎದೆಗೆ ಒತ್ತುವಂಥಾ, ಚಿನ್ನದ ಒಡವೆಗಳಂತೆ ಇರುತ್ತದೆ. ನಮಗೆ ಹಿತಮಾಡುವುದ ಬಿಟ್ಟು ನಮಗೆ ತೊಂದರೆಯನ್ನೇ ಕೊಡುತ್ತದೆ.

ತೈತ್ತರೀಯ ಉಪನಿಷತ್ತು, ಅನ್ಯರಿಗೆ ಯಾವುದಾದರೂ ಒಂದು ವಸ್ತುವನ್ನೋ, ಸಲಹೆಯನ್ನೂ, ಸಹಾಯವನ್ನೂ ಕೊಡುವ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಹೀಗೆ ಹೇಳುತ್ತದೆ. ಶ್ರದ್ಧೆಯಿಂದ ಕೊಡು, ಅಶ್ರದ್ಧೆಯಿಂದ ಕೊಡಬೇಡ, ಒಳ್ಳೆಯದನ್ನೇ ಕೊಡು, ಹೃತ್ಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಕೊಡು, ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಕೊಡು, ಹೆದರಿಕೆಯಿಂದ ಕೊಡು, ಹಾಗೆ ಏನು ಕೊಡುವುದು ಎಂದು ಅನುಮಾನ ಬಂದಾಗ, ಪ್ರಾಜ್ಞರನ್ನು ಸಂಪ್ರತಿಸಿ ಯೋಗ್ಯವಾದ ವಸ್ತುವನ್ನು ಕೊಡು” ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತದೆ. ಈ ರೀತಿ ಯೋಚನೆ ಮಾಡಿ, ಒಳ್ಳೆಯ ಉಪಕಾರವನ್ನು ಮಾಡುವವರು ಇಂದು ಯಾರು ಇದ್ದಾರೆ ಹೇಳಿ. ಒಂದು ಕಾಲಕ್ಕೆ “ಪರೋಪಕಾರಂ ಇದಂ ಶರೀರಂ” ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು. ಈಗಿನ ಕಾಲಕ್ಕೆ ” ಪರಾಪಕಾರಂ ಇದಂ ಶರೀರಂ” ಎಂದು ಬದಲಾಯಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸ್ಥಿತಿ ಬಂದಿದೆ.

ಇಂತಹ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ನಾವು”ಪರರಿಂದ ಉಪಕಾರದ ಅಪೇಕ್ಷೆ ಪಡದಂಥಾ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಕರುಣಿಸು ದೇವಾ!!!!” ಎಂದು ಬೇಡುವುದೇ ಒಳ್ಳೆಯದು.


ರಸಧಾರೆ – 178

ದ್ವೇಷರೋಷಗಳವೊಲೆ ನೇಹಮುಂ ಮೋಹಮುಂ
ಪಾಶವಾಗಲ್ಬಹುದು ನನಗೆ ಮೈ ಮರೆಸಿ
ವಾಸನೆಗಳುರುಬಿ ಚಿತ್ತ ಜ್ವರಗಳಂ ಬಿತ್ತಿ
ಮೋಸದಲಿ ಕೊಲ್ಲುವುವೋ – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ.

ದ್ವೇಷರೋಷಗಳವೊಲೆ= ದ್ವೇಷ+ ರೋಷಗಳ+ವೊಲೆ // ಪಾಶವಾಗಲ್ಬಹುದು = ಪಾಶವು+ ಆಗಲು+ ಬಹುದು // ವಾಸನೆಗಳುರುಬಿ = ವಾಸನೆಗಳು + ಉರುಬಿ

ನೇಹಮುಂ = ಸ್ನೇಹವು// ಮೋಹಮುಂ = ಪ್ರೀತಿ ಪ್ರೇಮಗಳು // ಪಾಶವು = ಒರುಳು // ವಾಸನೆಗಳು = ಅಂಟಿಕೊಳ್ಳುವ ಗುಣಗಳು// ಉರುಬಿ = ಉಕ್ಕಿ ಹರಿದು//

ಚಿತ್ತ ಜ್ವರಗಳಂ ಬಿತ್ತಿ = ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ತಾಪಗಳನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡಿ //

ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಪರಸ್ಪರ ಸಂಬಂಧಗಳು ದ್ವೇಷ, ರೋಷ, ಪ್ರೀತಿ, ಪ್ರೇಮ ಅನುರಾಗ, ಮೋಹಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದ್ದು ಅವುಗಳು, ನಿನಗೆ ಅರಿವಾಗದಂತೆ ನಿನ್ನ ಕುತ್ತಿಗೆಗೆ ಉರುಳಾಗವುದು. ಈ ಎಲ್ಲ ಸಂಬಂಧಗಳು ನಿನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ತಾಪವನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡಿ ನಿನಗರಿವಿಲ್ಲದಂತೆಯೇ ನಿನ್ನನ್ನು ಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆಯೋ ಎಂದು ಒಂದು ವಾಸ್ತವಿಕ ಸತ್ಯವನ್ನು ಸೂಚ್ಯವಾಗಿ ನಮಗೆ ಅರುಹುತ್ತಾರೆ ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಈ ಕಗ್ಗದಲ್ಲಿ.

ನಮಗೆ ಯಾರಮೇಲೋ ದ್ವೇಷವುಂಟಾಗುತ್ತದೆ, ಮತ್ಯಾರಮೇಲೋ ರೋಷವುಂಟಾಗುತ್ತದೆ. ಕೆಲವರನ್ನು ನಾವು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತೇವೆ ಮತ್ಯಾರನ್ನೋ ನಾವು ಮೋಹಿಸುತ್ತೇವೆ. ಈ ಎಲ್ಲ ಭಾವಗಳಿಗೂ ಒಂದು ಕಾರಣವಿಲ್ಲದೆ ಇರಬಹುದು. ಕಾರಣವಿದ್ದರೂ ನಮ್ಮ ಅರಿವಿಗೆ ಬಾರದೆ ಇರಬಹುದು ಅಥವಾ ಬಂದರೂ ಅರ್ಥವಾಗದೆ ಇರಬಹುದು. . ಪರಸ್ಪರ ನಂಟಿನ ಅಂಟು ನಮಗರಿವಿಲ್ಲದ ಹಾಗೆಯೇ ಅಂಟಿಕೊಂಡು, ಆ ಅಂಟೇ, ನಮಗೆ ಅರಿವಾಗದಂತೆಯೇ, ನಮ್ಮನ್ನು ತನ್ನ ಪಾಶದಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿಸಿಕೊಂಡುಬಿಡುತ್ತದೆ . ಈ ಪಾಶವೇ ನಮ್ಮ ಜೀವನಕ್ಕೆ-ಬದುಕಿಗೆ ಮುಳುವಾಗಿಬಿಡಬಹುದು.

ಈ ರೀತಿಯ ಸಂಬಂಧಗಳಿಂದ ಮತ್ತು ಭಾವನಾತ್ಮಕವಾದ ಬಂಧನಗಳಿಂದ ನಮಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೆಯೇ, ನಾವು ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಹೆಣೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತೇವೆ. ಕೆಲವರ ಒಟ್ಟಿಗೆ ನಮ್ಮ ಬಾಂಧವ್ಯ ಕೆಲ ಕಾಲ ಸುಮುಖವಾಗಿದ್ದರೆ ಮತ್ತೆ ಕೆಲಕಾಲ ಕೆಟ್ಟು ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಧೀರ್ಘಕಾಲ ಉಳಿಯುವ ಸಂಬಂಧಗಳಿರುತ್ತವೆ ಅಲ್ಪಕಾಲದಲ್ಲಿ ಕಡಿದು ಹೋಗುವ ಸ್ನೇಹ ಸಂಬಂಧಗಳೂ ಇರುತ್ತವೆ. ಅನಿವಾರ್ಯ ಸಂಬಂಧಗಳು, ನಿರ್ಬಂಧಿತ ಸಂಬಂಧಗಳು, ಕಾಲ್ಪನಿಕ ಸಂಬಂಧಗಳು, ಹೇಗೆ ಪ್ರತಿ ಮನುಷ್ಯನೂ ಅವನ ಹುಟ್ಟಿನಿಂದ ಮರಣದ ತನಕ, ಅವನಿಗೆ ಬೇಕೋ ಬೇಡವೋ, ಗೊತ್ತಿದ್ದೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೆಯೋ ಹಲರೂಪ ಅದ ಸಂಬಂಧಗಳಿಂದ ಈ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಕೊಂಡಿ ಹಾಕಿಕೊಂಡೇ ಇರುತ್ತಾನೆ.

ಈ ಸ್ನೇಹ ಸಂಬಂಧಗಳ ಪರಿಣಾಮ ಇವನ ಮನಸ್ಸು ಬುದ್ಧಿಗಳ ಮೇಲೆ ಅಘಾಧವಾಗಿ ಆಗಿ ಅವನ ನೆನಪುಗಳಲ್ಲಿ, ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಅವನ ಯೋಜನೆಗಳಲ್ಲಿ ಆವರಿಸಿಕೊಂಡುಬಿಡುತ್ತದೆ. ತತ್ಕಾರಣ ಇವನನ್ನು ಒಂದು ಕೋತಿಯಂತೆ ಆಡಿಸುತ್ತದೆ, ತಲೆ ಕೆಡಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಹುಚ್ಚು ಹಿಡಿಸುತ್ತದೆ. ಆ ಹುಚ್ಚಿನ ಗುಂಗು ತಲೆಯಲ್ಲಾ ತುಂಬಿ “ನಾವು” ಏನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಎನ್ನುವ ಪರಿವೆಯೇ ಇಲ್ಲದಂತಾಗುತ್ತದೆ. ಏನೋ ಆಗಬೇಕಿದ್ದ ನಾವು, ನಮ್ಮ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಬೆಳಕಿಗೆ ತರಲಾಗದೆ, ಏನೋ ಆಗಿ ಮೋಸ ಹೋಗಿಬಿಡುತ್ತೇವೆ. ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ಬೆರಳೆಣಿಕೆಯಷ್ಟು ಜನಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಒಂದು ಸಾರ್ಥಕ್ಯ ಜೀವನ ನಡೆಸುವ ಭಾಗ್ಯ ಆ ಪರಮಾತ್ಮ ಕರುಣಿಸಿರುತ್ತಾನೆ. ಮಿಕ್ಕ ನಾವೆಲ್ಲ “ಸಿಂಬಳದ ಹುಳುವಿನಂತೆ” ಒದ್ದಾಡುತ್ತಿರುತ್ತೇವೆ ಅಲ್ಲವೇ?

ವಾಚಕರೆ ಯಾರಿಗೆ ತಾವೇನು ಮಾಡಬೇಕೆಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೋ ಅದನ್ನು ಮಾಡಲು ಆದರೆ ಅವರೇ ಧನ್ಯರು!!!!


ರಸಧಾರೆ – 179

ಕರುಮ ಬಂದಿದಿರಹುದು ಮೋಹನದ ರೂಪಿನಲಿ I
ಕಿರುನಗುವು ಕುಡಿನೋಟ ಕೊಂಕುನುಡಿಗಳು II
ಕರೆದು ತಳ್ಳುವ, ತಳ್ಕರಿಸುತೊಳಗೆ ಕಿಚ್ಚಿಡುವ I
ತರಳತೆಯದೇಂ ತಂತ್ರ – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ II

ಬಂದಿದಿರಹುದು = ಬಂದು+ ಇದಿರು + ಇಹುದು // ತಳ್ಕರಿಸುತೊಳಗೆ = ತಳ್ಕರಿಸುತ+ ಒಳಗೆ// ತರಳತೆಯದೇಂ = ತರಳತೆಯು+ ಅದು + ಏಂ//

ಕರುಮ = ನಮ್ಮ ಪೂರ್ವ ಕರ್ಮ// ಮೋಹನ = ಮೋಹಕ್ಕೊಳಪಡಿಸುವ // ತಳ್ಕರಿಸುತ = ತಬ್ಬಿಕೊಂಡು // ತರಳತೆಯು = ಚಪಲತೆಯು

ನಮ್ಮ ಕರ್ಮವು ನಮ್ಮನ್ನು ಈ ಜಗತ್ತನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮನ್ನು ಆಕರ್ಷಿಸುತ್ತದೆ. ಆ ಆಕರ್ಷಣೆಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕು ನಾವು ಜಗದ ಜನರ ಕುಹಕದ ಕಿರುನಗೆ, ತಿರಸ್ಕಾರದ ಕುಡಿನೋಟ ಮತ್ತು ಕೊಂಕುನುಡಿಗಳಿಗೆ ಬಲಿಯಾಗುತ್ತೇವೆ. ನಮ್ಮನ್ನು ಕರೆದಂತೆ ಮಾಡಿ ತಬ್ಬಿಕೊಂಡಂತೆ ಮಾಡಿ ಪುನಃ ತಳ್ಳಿಬಿಡುವ ಈ ಚಪಲತೆಯ ಉಪಾಯ ಅಥವಾ ಉದ್ದೇಶ್ಯ ಏನು ಎಂದು ತಿಳಿಯದಾಗಿದೆ ಎಂದು ಪ್ರಸ್ತಾಪಮಾಡಿದ್ದಾರೆ ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಈ ಕಗ್ಗದಲ್ಲಿ.

ನಾವು ಈ ಜಗತ್ತಿಗೆ ನಮ್ಮ ಪೂರ್ವ ಕರ್ಮವನ್ನು ಕಳೆಯಲೆಂದೇ ಬರುತ್ತೇವೆ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತದೆ ನಮ್ಮ ಭಾರತೀಯ ಸಿದ್ಧಾಂತ. ಆ ಕರ್ಮವೇ ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಆಸೆ ಮತ್ತು ಆಸ್ಥೆಯನ್ನು ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸುಗಳಲ್ಲಿ ಉಂಟುಮಾಡಿ, ಈ ಜಗತ್ತಿನೊಂದಿಗೆ ನಂಟನ್ನೂ, ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ನಮಗೆ ಮೋಹವನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ನಮ್ಮ ಎಲ್ಲ ಕಾರ್ಯ ಕಲಾಪಗಳೂ ನಡೆಯುತ್ತವೆ. ಅಕಸ್ಮಾತ್ ಹಾಗಿಲ್ಲದಿದ್ದಿದ್ದರೆ, ಏನಾಗುತ್ತಿತ್ತು ಎಂದು ಊಹಿಸಲೂ ನಂಗೆ ಕಷ್ಟ.

ನಮಗೆ ಈ ಜಗತ್ತಿನೊಂದಿಗಿನ ಜನರೊಡನೆ ಪರಸ್ಪರ ಸಂಬಂಧಗಳು ಹೇಗಿರುತ್ತವೆಯೆಂದು ಒಮ್ಮೆ ನೋಡಿದರೆ, ನಾವು ವಸ್ತು ವಿಷಯ ಮತ್ತು ವ್ಯಕ್ತಿಗಳೊಂದಿಗೆ, ಆಕರ್ಷಿತರಾಗುತ್ತೇವೆ, ಮೋಹಿತರಾಗುತ್ತೇವೆ ಅಂಟಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ಈ ಅಂಟಿಕೊಳ್ಳುವಿಕೆ ನಮ್ಮನ್ನು ವಸ್ತು ವಿಷಯ ಮತ್ತು ವ್ಯಕ್ತಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಸಂಬಂಧವೇರ್ಪಟ್ಟು ನಾವು ಬಹಳ ಸಂಕಷ್ಟಗಳಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳೇ ಹೆಚ್ಚು. ಮೊದಲು ಒಂದು ವಸ್ತು ವಿಷಯ ಮತ್ತು ವ್ಯಕ್ತಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ, ನಮ್ಮ ಆಸೆ ಆಕಾಂಕ್ಷೆಗಳನ್ನು ಅದರೊಟ್ಟಿಗೆ ಗಂಟು ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುತೇವೆ. ಕೆಲ ದಿನಗಳಬಳಿಕ ನಮಗೆ ನಿಜ ಸ್ಥಿತಿ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ. ಅದನ್ನು ಬಿಡುತ್ತೇವೆ, ಮತ್ತೊಂದಕ್ಕೆ ಅಂಟಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ.

ವ್ಯಕ್ತಿಗಳೊಂದಿಗಂತೂ ಈ ವಿಷಯ ಬಹಳ ಸತ್ಯ. ” familiarity breeds contempt ” ಎನ್ನುವ ಮಾತಿದೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಮೊದಲು ಆಕರ್ಷಣೆ, ಅದನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಆಸೆ, ಪಡೆದಮೇಲೆ ನಿಜರೂಪದ ಅರಿವಾದಾಗ, ನಿರಾಸೆ, ಅಸಹನೆ, ಅಸಹ್ಯ,ನೋವು ಎಲ್ಲ ಉಂಟಾಗುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ವೈಫಲ್ಯವನ್ನು ಕಂಡು ನಗುವವರು, ಕುಟಿಲವಾಡುವವರು, ಅಣಕವಾಡುವವರು, ನಮ್ಮನ್ನು ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಅಪ್ಯಾಯತೆ ತೋರಿದವರು ನಮ್ಮನ್ನು ದೂಡುವುದು ನಮ್ಮಿಂದ ದೂರಾಗುವುದು ಸರ್ವೇ ಸಾಮಾನ್ಯ ಎಲ್ಲರ ಜೀವನದಲ್ಲೂ ನಡೆಯುತ್ತದೆ.

ಹೀಗೆ ದಿನ ದಿನಕ್ಕೆ ಬದಲಾಗುವ ನಮ್ಮ ಸ್ಥಿತಿ ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಸುತ್ತಲಿನ ಜನಗಳ ವರ್ತನೆಗೆ ಕಾರಣವೆಂದು ಯೋಚಿಸಿದರೆ ನಮಗೆ ಸರಿಯಾದ ಉತ್ತರ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ. ಬಹಳಷ್ಟು ಸಾರಿ ನಾವು ಪರರನ್ನು ನಮ್ಮ ಅನಿಷ್ಟಕ್ಕೆ

ಕಾರಣವಾಗಿಸುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತೆ ಕೆಲವೇಳೆ ನಮ್ಮನ್ನೇ ದೂಷಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ಆವೇಶದಲ್ಲಿ ಹಳಹಳಿಸುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ ಸ್ಪಷ್ಟ ಕಾರಣ ನಮಗೆ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ. ಆಗ ” ಅಯ್ಯೋ ನಮ್ಮ ಕರ್ಮಕೆಟ್ಟಿತ್ತು ” ಎಂದು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ನಮ್ಮ ಕರ್ಮಕ್ಕೆ ಅಂಟಿಸಿಬಿಡುತ್ತೇವೆ.

ವಾಚಕರೆ ಇದು ಎಲ್ಲರ ಸ್ಥಿತಿ. ಯಾರಿಗೂ ಇದರಿಂದ ವಿನಾಯತಿ ಇಲ್ಲ.


ರಸಧಾರೆ - 180

ಮೃತ್ಯು ತಾಂ ಬಂದು ಮೋಹಿನಿಯ ರೂಪದಿ ನಿನ್ನ I
ಚಿತ್ತವನು ಸೆರೆವಿಡಿದು ನೆತ್ತರನು ಬಸಿದು II
ನಿತ್ಯ ನಿನ್ನಸುವ ಲವ ಲವ ಪೀರುತಲಿ ದೀರ್ಘI
ಹತ್ಯೆಯಲಿ ಹರುಷಿಪಳೋ – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ II

ನಿನ್ನಸುವ = ನಿನ್ನ + ಅಸುವ // ಅಸುವ= ಪ್ರಾಣವನ್ನು

ಪಿಶಾಚಿಗಳಲ್ಲಿ ಮೋಹಿನಿ ಎಂಬುದು ಒಂದು ಹೆಣ್ಣು ರೂಪಿನ ಪಿಶಾಚಿ. ಅದು ಅತೀ ಸುಂದರವಾಗಿ ತನ್ನ ಪಾಶಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕವನ ರಕ್ತವೀರ್ಯಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಕೊಂಚ ಕೊಂಚವಾಗಿ ಹೀರಿ ಶಕ್ತಿಹೀನನನ್ನಾಗಿಸಿ ದೀರ್ಘಕಾಲ ನರಳುವಂತೆ ಮಾಡಿ, ಕಡೆಗೆ ಸಾವಿನ ತೆಕ್ಕೆಗೆ ನಮ್ಮನ್ನು ನೂಕುತ್ತಾಳೆ. ಇದು ಈ ಕಗ್ಗದ ಹೂರಣ. ನಾವೆಲ್ಲಾ ಹೇಗೆ ಈ ಜೀವನದ ” ಮೋಹಿನೀ ಬಲೆಯಲ್ಲಿ” ಸಿಕ್ಕು ನಮ್ಮ ಬಾಳನ್ನು ಅಳಿವಿನೆಡೆಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಎಂದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ ಮಾನ್ಯ ಗುಂಡಪ್ಪನವರು.

ಇಲ್ಲಿ ಮೋಹಿನಿ ಎಂದರೆ, ನಾವು ಯಾವುದನ್ನು ಇಷ್ಟಪಟ್ಟು ಯಾವುದರ ಹಿಂದೆ ಓಡುತ್ತೇವೆಯೋ ಅದೇ ಮೋಹಿನಿ. ಈ ನಮ್ಮ ಇಷ್ಟಗಳು ನಮ್ಮನ್ನು ಕಷ್ಟದ ಸಂಕೋಲೆಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿಸುತ್ತದಲ್ಲ, ಆ ಕಷ್ಟಗಳೇ ನಮ್ಮನ್ನು ಪೀಡಿಸುವ ಪಿಶಾಚಿಗಳು. ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನಾವು ಪ್ರತಿನಿತ್ಯ ಓಡುತ್ತಿರುತ್ತೇವೆ. ಯಾವುದಾವುದರ ಹಿಂದೆಯೋ ಓಡುತ್ತಿರುತ್ತೇವೆ. ಅವುಗಳು ನಮಗೆ ಸತ್ಯವಾಗಿ ಅವಶ್ಯವೋ ಅಲ್ಲವೋ, ಹಿತವೋ ಅಹಿತವೋ, ಸಾಧ್ಯವೋ ಅಸಾಧ್ಯವೋ ಎಂಬುದರ ಪರಿವೆ ಮತ್ತು ವಿವೇಚನೆಯಿಲ್ಲದೆ ಓಡುತ್ತಿರುತ್ತೇವೆ. ಓಡಿ ಓಡಿ ಎಲ್ಲ ಏನನ್ನೂ ಪಡೆಯದೆ, ಆದರೂ ಏನನ್ನೋ ಸಾಧಿಸಿದೆವೆಂಬ ಭಾವದಲ್ಲಿ ಬೀಗುತ್ತಾ, ಶಕ್ತಿಯಲ್ಲಾ ಕುಂದಿ, ಸುಸ್ತಾಗಿ ಸಾವಿನ ತೆಕ್ಕೆಗೆ ಸೇರುತ್ತೇವೆ. ಇದು ಬಹುಶಃ ಎಲ್ಲರ ಜೀವನದ ಶೈಲಿಯೂ ಹೌದು.

ನಮ್ಮ “ಬೇಕು”ಗಳು ನಮ್ಮನ್ನು ಈ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಬಿಡಿಸಲಾರದ ನಂಟಿಂದ ಅಂಟಿಸಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಗಾಯದ ಮೇಲೆ ಅಂಟಿಸಿದ ಪಟ್ಟಿಯಂತೆ. ಗಾಯ ಮಾಗುವವರೆಗೆ ತೆಗೆಯುವಹಾಗಿಲ್ಲ. ತೆಗೆಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಪಟ್ಟರೆ ಗಾಯ ಮತ್ತೆ ರಣವಾಗುತ್ತದೆ. ಗಾಯ ಮಾಗಬೇಕು. ಮಾಗಿದರೆ ಮೇಲಂಟಿಸಿದ ಪಟ್ಟಿ ತಾನೇ ತಾನಾಗಿ ಕಳಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆಯೇ ನಾವೂ ಸಹ ಮಾಗಿದರೆ, ಅಂದರೆ ಆಂತರಿಕವಾಗಿ ಪಕ್ವವಾದರೆ, ಈ “ಬೇಕು”ಗಳು ಮಾಡುವ ಗಾಯ ಮಾಗುತ್ತದೆ. ನೋವಿಲ್ಲದ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ತಲುಪಬಹುದು.ಆದರೆ ” ಹರಿದಾಡುವಂಥಾ ಮನವ ನಿಲಿಸುವುದು ಬಲು ಕಷ್ಟ” ಎಂದು ದಾಸರು ಅಪ್ಪಣೆ ಕೊಡಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಇಂತಹಮನಸ್ಸನ್ನು ಪಕ್ವವಾಗಿಸಬೇಕು. ಈ “ಮೋಹಿನಿ”ಯ ಹಿಡಿತದಿಂದ ಹೊರಬರಬೇಕು.

” ಒಂದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಒಂದೇ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಎರಡು ವಸ್ತುಗಳು ಇರಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ” ಇದು ಭೌತಶಾಸ್ತ್ರದ ಸಿದ್ಧಾಂತ. ಅದರ ಪ್ರಕಾರ, “ಮೋಹಿನಿ”ಗೆ ವಿರುದ್ಧವಾದ ನಿರ್ಲಿಪ್ತತೆಯ ದೇವತೆಯನ್ನು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಷ್ಠಾಪಿಸಿದರೆ. ಆ ಪಿಶಾಚಿ ಓಡುವ ಸಂಪೂರ್ಣ ಸಾಧ್ಯತೆ ಇದೆ. ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಬೇಕು ಅಷ್ಟೇ. ವಾಚಕರೆ ನಾವು ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಪೂರ್ವ ಕರ್ಮದ ಅನುಸಾರವಾಗಿ ಏನಾದರೂ ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಇರಬೇಕು. ಆದರೆ ನಮ್ಮನ್ನು ಸನ್ಮಾರ್ಗಕ್ಕೆ ಕೊಂಡು ಹೋಗುವ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದರೆ, ಜೀವನ ಆನಂದದಾಯಕವಾಗಿರಬಹುದು.

 ಮುಂದಿನ ಭಾಗಕ್ಕೆ ಹೋಗಲು ಇಲ್ಲಿ ಕ್ಲಿಕ್‍ಮಾಡಿ